Του Χρυσόστομου Κοσμίδη
Όταν ένας αξιόλογος άνθρωπος φεύγει από τη ζωή, συνηθίζεται από τους αρχαιοτάτους χρόνους να εκφωνείται επικήδειος λόγος σχετικά με τη ζωή, τη δράση και την προσφορά του αποδημήσαντος.
Οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι η αρετή, η τιμιότης και η προσφορά πρέπει να βραβεύονται, διότι όπου βραβεύεται η αρετή, εκεί ξεφυτρώνουν άριστοι άνθρωποι. Ο Περικλής στον Επιτάφιο αναφέρει: οίς γάρ αρετής άθλα μέγιστα κείνται, τήδε και άριστοι άνδρες αναφύονται.
Και επειδή ο αποδημήσας αγαπημένος μας Τάσος Χατζηαναστασίου ήταν ένας λαϊκός αξιόλογος άνθρωπος, εξαιρετικός σύζυγος, πατέρας, φίλος, γεμάτος προσφορά και καλοσύνη, αξίζει να πούμε δύο λόγια αντάξια της μεγαλοσύνης του.
Ο Τάσος αγωνίστηκε σκληρά από μικρό παιδί. Εκπαιδεύτηκε στην πολύ δύσκολη τέχνη του Μηχανουργού εργαλειομηχανών, εκεί όπου η ευφυΐα και η ευστροφία είναι εντελώς απαραίτητα. Μετανάστης σε ανάλογο εργοστάσιο στην Γερμανία, απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη πείρα, επέστρεψε και απέκτησε δικό του Μηχανουργείο στην Καβάλα.
Είχε την ευτυχία να δημιουργήσει μία καλή και άξια οικογένεια και δύο εξαίρετα παιδιά που θα συνεχίσουν να τιμούν το όνομά του. Η στενή αγάπη και αλληλεγγύη με τους δύο αδελφούς του, φάνταζε να είναι πρωτόγνωρη στη σημερινή κοινωνία και θα πρέπει να είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλα τα αδέλφια.
Γνωρίζω ότι η στιγμή είναι κρίσιμη και δύσκολη. Γνωρίζω τη βαθύτατη οδύνη των συγγενών του και όλων μας. Τον κλαίνε οι φίλοι του, τον κλαίει ο λαός της Καβάλας. Έφυγε πρόωρα μέσα από την αγκαλιά των παιδιών του και της συντρόφου του που αγάπησε και κατόρθωσε να τους μεταδώσει τις απλές αλήθειες της ζωής και τις αρετές που τον διέκριναν.
Διακρίθηκε και αναγνωρίσθηκε στην κοινωνία της Καβάλας για την εντιμότητα και ικανότητα στην υπεράσπιση των συμφερόντων του δήμου και των δημοτών.
Πάνω από 30 χρόνια εκλεγόταν Δημοτικός Σύμβουλος και άφησε εποχή από τη θέση του ως Αντιδήμαρχος Καθαριότητας. Δεν είχε ανάγκη για να αναδειχθεί και να πάρει αξία από αυτή την θέση. Ούτε αυτοπροβάλλονταν –πράγμα σύνηθες για όσους καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα. Αυτός ανάδειξε τη θέση, διότι πήγε μόνο για να προσφέρει. Και εκεί επέδειξε υψηλά προσόντα διοικήσεως και αποτελεσματικότητας. Σε πολλές συζητήσεις μας, μου έλεγε πόση προσπάθεια έκανε για να μειώσει το κόστος των έργων, με τη δική του εμπειρία στις κατασκευές και πολλές φορές με την δική του προσωπική εργασία…
Οι συζητήσεις μαζί του ήταν ευχάριστες αλλά και ωφέλιμες, διότι ήταν άτομο κοινωνικό και είχε απόψεις κρυστάλλινες σε πολλά κοινωνικά θέματα. Το ύφος του, πάντοτε χαρούμενο, δεν οργιζόταν ούτε κακολογούσε κανέναν. Δεν έκανε ποτέ άδικες και αυστηρές κρίσεις. Τα λόγια του σοφά και μετρημένα και το βλέμμα του ήρεμο, σε γέμιζε ζεστασιά και γαλήνη. Ουδέποτε υποκρινόταν, το ψέμα ήταν κάτι το εντελώς άγνωστο γι’ αυτόν.
Προσωπικά, είχαμε συνδεθεί με στενή φιλία, τόσο με τον ίδιο όσο και με τα αδέλφια του, είχαμε οικογενειακές σχέσεις και εκεί μπορώ να πω ότι θαύμαζα τον χαρακτήρα του, αυτόν της προσφοράς. Όποιος του ζητούσε οποιαδήποτε βοήθεια ή εξυπηρέτηση –ανεξάρτητη από τη θέση και τα καθήκοντά του– προσπαθούσε να τον βοηθήσει ζητώντας βοήθεια από τους φίλους του. Θυμάμαι πολλές φορές ζήτησε τη δική μου παρέμβαση ακόμα και σε τρίτους γνωστούς μου, για να κάνει την καλή πράξη, δηλαδή τη βοήθεια στον συνάνθρωπο. Ευχαριστιόταν να κάνει το καλό!
Με τον Τάσο, τα αδέλφια του και δύο φίλους –συνολικά έξι στενοί φίλοι– ταξιδέψαμε, με ανεμελιά εφήβων, επτά φορές, διερευνήσαμε και ανακαλύψαμε τις Χαμένες και Αλησμόνητες πατρίδες στην Μικρά Ασία, με κέντρο την Τρίγλια, γενέθλιο τόπο του πατέρα του.
Έφυγε νωρίς και άφησε στην οικογένειά του αλλά και σε όλους τους γνωστούς και φίλους, ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Χάθηκε αναπάντεχα, όμως δεν θα ξεχασθεί. Δεν θα τον ξεχάσουμε γιατί το φως, η απέραντη ζεστασιά και η καλοσύνη που σκόρπισε με το πέρασμά του από τον προσωρινό αυτόν κόσμο, δεν θα σβήσει με τον θάνατό του. Πάντα θα τον θυμόμαστε και πάντα θα τον αγαπούμε. Ανήκε στους άρχοντες, σ’αυτούς που δεν αναδεικνύονται από την καταγωγή τους, τους κοινωνικούς «βαθμούς» και τους «τίτλους», αλλά από την προσωπική τους αξία και ακτινοβολία.
Θεωρούσε ως κύριο εφόδιό του την αγάπη του κόσμου. Ποτέ δεν μας λύπησε. Μία και μοναδική λύπη μάς δίνει τώρα, με τον θάνατό του.
Η φυσιογνωμία του Τάσου επί μακρόν θα μείνει ζωντανή μεταξύ των ανθρώπων που τον γνώρισαν στην κοινωνία της Καβάλας.
Τα συναισθήματα όλων, ομόθυμα και ειλικρινή, εκδηλώθηκαν στην εξόδιο ακολουθία την περασμένη Πέμπτη. Ο Τάσος πιστεύω ότι δικαιούται απόλυτα να επαναλάβει τα λόγια του Αποστόλου Παύλου προς τον Τιμόθεο:
Εγώ τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα· λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνῃ τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής.
Ο Χρυσόστομος Κοσμίδης είναι Διπλ. Μηχανολόγος-Ηλεκτρολόγος ΕΜΠ.
Τη φωτογραφία του άρθρου, την τράβηξε ο ίδιος σε κοινό ταξίδι του με τον εκλιπόντα, στην πατρίδα του την Τρίγλια της Μικράς Ασίας