Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Ναι, ως παίγνιον το The Voice είναι ελκυστικό! Πάει να πει, έχει τη διαγωνιστική δύναμη να σε «κρατάει» σε «παλμό» και εγρήγορση. Ενίοτε και σε αγωνία. Καλοστημένο τηλεοπτικά και «χτισμένο» πάνω σε μία δοκιμασμένη (και πετυχημένη) συνταγή θεάματος, μπορεί και ανταπεξέρχεται επάξια στους στόχους και τους σκοπούς του. Όμως, ποιοι είναι αυτοί οι «στόχοι» και οι «σκοποί» που εξυπηρετεί ένα «παιχνίδι ψυχαγωγίας» όταν εντός του «εμπλέκεται» θεματικά ένα κυρίαρχο είδος πολιτισμού, όπως είναι το τραγούδι;
Καμία αμφιβολία και καμία αυταπάτη: το The Voice, εκτός από μία εμπορική παραγωγή, είναι παράλληλα και μία «πρόταση πολιτισμού». Λαμβάνοντας δε υπ’ όψιν και τη δυναμική της εικόνας, πρόκειται και για μία πρόταση άκρως διεισδυτική. Ούτως ειπείν, το «καλλιτεχνικό της περιεχόμενο» είναι ταυτόχρονα και ένα «προϊόν αισθητικής» με τεράστιες επιρροές και αντανακλάσεις. Γι’ αυτό και διόλου… αθώα τα όσα αυτό προβάλλει και προωθεί!
Να εξηγήσω: Το The Voice είναι «προαγωγός» ενός πολύ συγκεκριμένου είδους τραγουδιού, η ποιότητα του οποίου εκτίνεται μεταξύ MAD και… νυχτερινής καψούρας! Επειδή όμως μία μονομερής προώθηση του «εμπορεύματος» θα λειτουργούσε περιοριστικά ως προς την αποδοχή του σόου, πράττει το… πονηρόν! Ενσωματώνει μέσα στον «σεξουδιάρικο πυρήνα» του και… δόσεις ποιότητας! Κάτι σαν το «αλατοπίπερο» στην άγευστη σούπα του. Τεχνική που –εκτός από το να «τουμπάρει» το κοινό του– δίνει «ύπαρξη» και κύρος στην πλεονάζουσα μετριότητα. Και κάπως έτσι, ο Χατζιδάκις μπορεί να «ξεπλένει» τον Φοίβο, ο Τσιτσάνης τον Θεοφάνους και ο Μάλαμας τον… Stan!
Δεύτερο στοιχείο «πολιτιστικής υπονόμευσης», τα πρόσωπα που απαρτίζουν τη (λέμε τώρα) επιτροπή καλλιτεχνών! Διότι, όταν «βαπτίζεις» κριτή και «ειδικό» τον Πάνο Μουζουράκη και την Έλενα Παπαρίζου, όταν βάζεις τον Ρουβά να επωμίζεται ρόλο επαΐοντα και έχεις τον Μαραβέγια (ναι, αυτός που ζητούσε να μη γίνονται διαδηλώσεις για να μπορεί να πάει να καθίσει με το κορίτσι του σε ένα παγκάκι) να προσέρχεται με «διαπιστευτήρια» συνθέτη, τότε είναι που σε πιάνει η νοσταλγία για τη… Ροζίτα Σώκου!
Και οι συμμετέχοντες; Αναμφίβολα νέα (ως επί το πλείστον) παιδιά με ταλέντο. Αλλά και με όλα τα κοινωνικά αδιέξοδα να τα ακολουθούν και να τα ορίζουν. Και αυτά, έρμαια κατά βάση, να ψάχνουν από κάπου να πιαστούν. Να ξεχωρίσουν. Έστω και γι’ αυτά τα… τρία λεπτά δημοσιότητας!