Του Θανάση Σοφιανού
Της μόδας οι ανασχηματισμοί. Τους αγαπήσαμε επί ΠΑΣΟΚ, τους λατρέψαμε την εποχή των συγκυβερνήσεων, τους αγκαλιάσαμε όταν έσωζαν την τιμή και την υπόληψη κάθε παραπαίουσας κυβέρνησης (ανασχηματισμοί αντί εκλογών). Το ωραίο αυτό «έθιμο» γίνεται αγαπητό και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί γίνονται ανασχηματισμοί και δη στους δήμους, εκτός κι αν έρχονται στο προσκήνιο της εκάστοτε Δημοτικής Αρχής νέα άτομα, μα εντελώς νέα όμως… Αλλάξαμε θέσεις στα πρόσωπα και τι; Θα πάρει περισσότερα λεφτά ο δήμος από την κεντρική διοίκηση; Θα αλλάξει άρδην η τακτική σε κάποια θέματα; Θα βγει μαγικό ραβδί; Συν τοις άλλοις, εγώ προσωπικά θα εκλάμβανα την απομάκρυνσή μου από μια θέση και τη μετακίνησή μου σε μια άλλη ως καταλογισμό ανεπάρκειας.
Πρακτικά, δε, συντάσσομαι με την διαχρονική άποψη του Τζίμη Πανούση περί ανασχηματισμών: «Κάποια στιγμή θα φύγει ο Ηλίας από τα τύμπανα και θα πάει στα πλήκτρα και ο Ορέστης από τα πλήκτρα θα πάει στα τύμπανα, έτσι, για λίγο…». Αυτό ακριβώς.
Πέραν τούτου, σε κάποια νευραλγικά θέματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (άστοχος όρος, καθώς όλα τα θέματα είναι νευραλγικά, μιας και απευθύνονται σε πολίτες και όχι σε λάχανα), θα πρέπει να υπάρχει διαρκής, συμπαγής και σταθερή πολιτική. Το ίδιο και στην κεντρική διοίκηση. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, κάθε 2 χρόνια να αλλάζει ο υπουργός Παιδείας. Το ιδανικό θα ήταν, για ‘μένα, εν προκειμένω να υπάρχει μια σταθερή επιτροπή Παιδείας και ένας πολιτικός προϊστάμενος για μια δεκαετία, ανεξαρτήτου κυβέρνησης. Χλωμό, βέβαια, για την Ελλάδα κάτι τέτοιο (έλλειμμα Δημοκρατίας και τα συναφή), αλλά να ‘χαμε να λέγαμε.
Εδώ μεγάλες ομάδες που δεν κρατάνε κορμό και αλλάζουν παίκτες κάθε εξάμηνο, δεν πάνε μπροστά, πόσο μάλλον μια διοίκηση, δημοτική ή κεντρική. Και εκτός των άλλων, όταν απλά μετακινείς πρόσωπα και αλλάζουν θέσεις χωρίς να «μετακινείς» την πολιτική σου, δεν κάνεις ανασχηματισμό, αλλά αυτοδιοικητική ανακύκλωση.
Ένα άλλο θέμα που μου τριβελίζει το μυαλό τελευταία είναι οι καταλήψεις. Οι καταλήψεις χρήσης, όχι «θέσης», να εξηγούμεθα. Ο κόσμος αναρωτιέται: Γιατί ο δήμος Καβάλας δεν κάνει μια κατάληψη στην ακτή Καλαμίτσα, στο Ασημακοπούλου και παλιό Νοσοκομείο για να τελειώνει το θέμα; Είναι θέμα πολιτικού κόστους ή μήπως δεν είναι politically correct; Τίποτα από τα δύο.
Το είπε η Τσανάκα, το είπε πάνω πάνω και ο Σιμιτσής, αλλά ουδείς έδωσε σημασία. Το να πάει ο δήμος και να καταλάβει την Καλαμίτσα είναι εύκολο (υπάρχει και δεδικασμένο επί Αθανασιάδη). Το δύσκολο είναι η… φυλακή.
Ακόμα και από Δημοτικό Συμβούλιο να περάσει το θέμα (γελοίο ακούγεται να χρειάζεται έγκριση… πλειοψηφίας ενός αστικού μοντέλου διοίκησης μια κατάληψη, αλλά ας το δεχτούμε ένεκα διαλόγου), η κεντρική διοίκηση θα τρέχει στα Δικαστήρια όλους τους δημοτικούς συμβούλους συν τη δήμαρχο. Υπάρχει νόημα σε έναν τέτοιο ηρωισμό; Όχι. Ούτε καν… Θα είναι μια άσκοπη «θυσία» άνευ εκπλήρωσης του αυτοσκοπού της και θα βλέπουμε την Καλαμίτσα με τα κιάλια μέχρι το 2067.
Τώρα, γιατί το έκανε ο συγχωρεμένος Αθανασιάδης; Γιατί πολύ απλά δεν τον ένοιαξε αυτή η παράμετρος. Κι ήταν και άλλες εποχές βρε αδερφέ. Ήταν άλλη η στήριξη του κόσμου, ήταν πιο επιεικής η κεντρική διοίκηση, υπήρχαν λεφτά, οπότε ήταν άλλη και η μοίρα του φτωχού και πάει λέγοντας.
Συμφωνώ ότι η αυτοοργάνωση θα πρέπει να γίνει πολιτικό βίωμα της Αυτοδιοίκησης. Είναι όμορες, νοηματικά και οι λέξεις γαρ… Όμως όταν η κεντρική διοίκηση σε έχει «δεμένο» από παντού, δεν περιμένω και πολλά. Πώς να ετεροκαθοριστείς όταν εξαρτάσαι από το κέντρο ακόμα και για την χρήση κτιρίων που βρίσκονται μέσα στην πόλη; Η μόνη ελπίδα είναι να ξυπνήσει στραβά ένας δήμαρχος και να κάνει «ντου». Όσο πιο σύντομα, τόσο το καλύτερο…