Του Απόστολου Καλτζίδη
Οδεύτερος μήνας του 2018 βρίσκει την Ελλάδα με το βλέμμα στραμμένο στο Σκοπιανό και τις διεργασίες που γίνονται, προκειμένου το θέμα να λυθεί με την διαμεσολάβηση του κυρίου Νίμιτς ενόψει της συνόδου του ΝΑΤΟ, στην οποία και οι Σκοπιανοί ευελπιστούν να παρευρεθούν, αφού λάβουν πρόσκληση έχοντας προηγουμένως καταλήξει σε μια συμφωνία για το ζήτημα του ονόματος.
Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία όμως, αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα που παραμένει ανοιχτό εδώ και δεκαετίες είναι ότι η κυβέρνηση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, ακόμη και τώρα, δεν δεσμεύεται αλλά και ούτε έχει γίνει δημόσια απαίτηση από πλευράς του Έλληνα Πρωθυπουργού να αλλάξουν τα αλυτρωτικά σημεία του συντάγματος των Σκοπίων ως προϋπόθεση για την είσοδο τους στο ΝΑΤΟ και όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η μετονομασία αεροδρομίων και δρόμων που μπορούν να αλλάζουν με μια απλή υπουργική απόφαση, δεν αποτελούν, ούτε έμπρακτη παραχώρηση υπέρ μιας έντιμης και ειλικρινούς διακρατικής προσέγγισης, ούτε λύνουν τον πυρήνα του προβλήματος που, όπως προαναφέρθηκε, είναι ο αλυτρωτισμός.
Γενιές Σκοπιανών γαλουχήθηκαν με την ψευδο-ιδέα πως είναι απευθείας απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου και ότι ανήκουν σε ένα μεγάλο έθνος από το οποίο μόνο ένα μικρό κομμάτι είναι ελεύθερο αυτή τη στιγμή. Το κράτος τους εξέδιδε χαρτονομίσματα που απεικόνιζαν το Λευκό Πύργο. Ακόμη και σήμερα στα σχολικά τους βιβλία και στις σχολικές τους αίθουσες υπάρχουν χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας».
Η κυβέρνηση Γκρουέφσκι, με το σχέδιο Σκόπια 2014, αποφάσισε να «μεταμορφώσει»μια ολόκληρη πόλη, αλλάζοντας μόνο τις προσόψεις των κτιρίων σε στυλ μπαρόκ και προσθέτοντας εκατοντάδες αγάλματα και μνημεία με σκοπό να δημιουργηθεί μια καθαρά τεχνητή πατριωτική έξαρση, καθώς όλο αυτό το πράγμα αποσκοπεί, κατά τη δική μου άποψη, στο ξέπλυμα της ιστορίας. Τα σημερινά Σκόπια είναι μια πόλη γεμάτη αντιγραφές και μαϊμού μνημεία, καθώς ουσιαστικά αυτό είναι και το αποτύπωμα της εθνικής τους πολιτικής.
Ένα κράτος, του οποίου η γλώσσα στην πραγματικότητα είναι μια βουλγαρική διάλεκτος και όταν ο Γκρουέφσκι σε συνάντηση με το Βούλγαρο ομόλογό του, ζήτησε μεταφραστή, «γελάσανε και οι πέτρες». Συγνώμη, αν αύριο, βγει Πρόεδρος στην Κύπρο ένας παλαβός και συναντηθεί με τον Έλληνα Πρωθυπουργό ζητώντας μεταφραστή, τί πιστεύετε ότι θα γίνει; Ή, αν ο Τράμπ ζητήσει μεταφραστή για να συνομιλήσει με την Μέι; Αυτά είναι γελοιότητες και σκοπιανές παγκόσμιες πρωτοτυπίες.
Όταν η Γιουγκοσλαβία αποφάσισε να μετονομάσει τη Βαρντάσκα σε Μακεδονία προκειμένου να δοθεί πάτημα για μεταγενέστερες αξιώσεις και μια σκληρά εφαρμοσμένη τακτική, αυτή της από-βουλγαροποίησης, που κρατάει μέχρι και σήμερα. Η απάτη του «Μακεδονισμού» έγκειται ακριβώς στο ζωτικής, κατά τους σκοπιανούς, σημασίας κομμάτι να αποσυνδεθούν από τους Βούλγαρους και τη σλαβική τους ταυτότητα, έτσι ώστε να κρατούνται και οι ισορροπίες με την εντός του κράτους τους αλβανική κοινότητα, η οποία και πληθαίνει με εκπληκτικούς ρυθμούς. Στην περίπτωση των Σκοπίων, ο Βασιλιάς, είναι όχι μόνο γυμνός αλλά και γδαρμένος.
Με διαδικασίες εξπρές, αν κανείς αναλογιστεί τα χρόνια που περάσανε από τότε που άνοιξε το ζήτημα, όλοι θεωρούν στο εξωτερικό ότι αυτή είναι η καταλληλότερη στιγμή για να βρεθεί λύση. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Νίμιτς, «δεν ξέρουν ποιες θα είναι οι Κυβερνήσεις Ελλάδας και Σκοπίων σε δύο χρόνια». Μια πτώση, των «μετριοπαθών» θα ανέτρεπε τα πάντα. Τα «καλά» παιδιά δεν θα ναι για πάντα στα πράγματα. Γι’ αυτό άλλωστε βιάζονται άρον- άρον να βάλλουν τα Σκόπια στη συμμαχία.
Εμείς, ως Ελλάδα, έχουμε το χρόνο με το μέρος μας και στην πραγματικότητα το πάνω χέρι στην διαπραγμάτευση, καθώς, εάν εμείς, δε το θέλουμε, αυτό το κράτος δεν μπορεί να προσχωρήσει πουθενά. Φυσικά, αυτήν τη διαπραγματευτική μας θέση, δεν αξιοποίησε η Κυβέρνηση με κανένα τρόπο. Αντίθετα, χωρίς εγγυήσεις για αλλαγή του σκοπιανού συντάγματος, προχώρησε σε διαπραγματεύσεις. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος που αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση.
Από την άλλη, ο λαός έχει πάγια θέση και στάση και καταδικάζει απερίφραστα την κυβέρνηση για τον χειρισμό του θέματος, δίνοντας βροντερό παρόν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και στέλνοντας το μήνυμά του και στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Εκτός από τους γραφικούς που μαζεύονται από πλατεία σε πλατεία, σε αυτά τα συλλαλητήρια κατεβαίνουν άνθρωποι που για κανένα άλλο θέμα είτε οικονομικό, είτε κοινωνικό, δεν κινητοποιούνταν αναλόγως στο παρελθόν.
Πολίτες αφήνουν τις κομματικές τους ταυτότητες στο σπίτι και σηκώνουν την σημαία της Ελλάδας και τον ήλιο της Βεργίνας αποδεχόμενοι να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο με άτομα άλλων παρατάξεων, άλλων κοσμοθεωριών και άλλων αντιλήψεων συμμετέχοντας σε μια προσπάθεια να ακουστεί η φωνή των Ελλήνων για ένα μείζον εθνικό θέμα και όχι για τις κομμένες συντάξεις, την υπερφορολόγηση, την ανεργία κ.τ.λ.
Ομολογουμένως, πολλούς τούς έχει εκπλήξει το συγκεκριμένο γεγονός. Αυτό δείχνει ότι ο λαός έχει στην πλειοψηφία του ενιαία στάση σε αυτό το ανοιχτό μέτωπο. Δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση. Τα συλλαλητήρια έχουν καθαρά αντικυβερνητικό πρόσημο.
Η εθνικής μας ταυτότητα, η ιστορία μας και ο πολιτισμός, ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και τι έχουμε κάνει μέχρι σήμερα, δεν ανήκουν στο κράτος για να τα εκχωρήσει. Ανήκουν στη μνήμη, την καρδιά και τη συνείδηση του έθνους, που προ-υπήρχε αυτού του κράτους. Παράλληλα, ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα, ως αναλλοίωτο κομμάτι της ιστορίας της , η οποία δεν ξαναγράφεται , δεν παραγράφεται και δεν παραχαράσσεται. Αν το ελληνικό κράτος αποδεχτεί τον όρο Μακεδονία για τους γνωστούς λόγους, δεν σημαίνει και ότι ο ελληνικός λαός το αποδέχεται. Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός λαός δε θα αναγνωρίσει ποτέ τους Σκοπιανούς ως αληθινούς Μακεδόνες. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και πραγματικά ελπιδοφόρο για μας.
Για τους Έλληνες, δεν υπάρχει κανένα momentum. Μόνο αγωνία, σκέψη και αγανάκτηση. Aγωνία μην τούς κλέψουν το όνομα τους, σκέψη για το που «πάει» αυτή η χώρα και αγανάκτηση για το παρόν και το μέλλον που φαντάζει χειρότερο από το παρόν με τους υφιστάμενους όρους, με αυτές τις συνθήκες, με αυτή την κυβέρνηση.
Είναι βέβαιο ότι οι Έλληνες αξίζουμε μια κυβέρνηση που θα εκλαμβάνει τα εθνικά θέματα ως θέματα ύψιστης σημασίας και θα λαμβάνει τις πολιτικές της αποφάσεις με γνώμονα το πραγματικό συμφέρον της χώρας και όχι με δογματισμό και ιδεοληψίες. Μια κυβέρνηση που δεν θα διχάζει τους Έλληνες και δεν θα επιτίθεται διαρκώς επιστρατεύοντας κάθε μέσο, σε όσους διαφωνεί, πετώντας ταμπέλες και στιγματίζοντας εκείνους που της ασκούν κριτική, όπως και έχουν το δικαίωμα.
Η Αριστερά οραματίζεται μια χώρα όπου πραγματική πολιτική κριτική και αντιπολίτευση δεν θα της ασκείται, ούτε στην βουλή από τους πολιτικούς της αντιπάλους, ούτε στα κανάλια από τους δημοσιογράφους. Είναι γνωστές άλλωστε οι απόψεις της περί διαχείρισης της εξουσίας και ο πυρήνας της ιδεολογικής και πολιτικής της συγκρότησης.
Πολύ σύντομα, η χώρα με την ισχυρή θέληση και εντολή του λαού θα αποκτήσει μια υπεύθυνη Κυβέρνηση που ενωτικά θα βάλει την χώρα σε νέα τροχιά ταχείας ανασυγκρότησης με σχέδιο και με ειλικρίνεια απέναντι στον ελληνικό λαό. Μια κυβέρνηση που το μόνο που θα την δεσμεύει θα είναι οι καθαρές αλήθειες που θα έχει πει προεκλογικά και η αποφασιστικότητα της να εφαρμόσει την ατζέντα της με σοβαρότητα. Η επόμενη κυβέρνηση της χώρας έχει να αποδείξει πολλά περισσότερα από όσα φαντάζεστε.
Το σκοπιανό δε μπορεί να κλείσει, αν δεν υπάρξουν συνταγματικές αλλαγές στα Σκόπια. Αν δεν αποφασίσουν να αλλάξουν εκ θεμελίων το εθνικό τους αφήγημα, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική λύση του προβλήματος. Είναι αμφίβολο, το κατά πόσο η κυβέρνηση Τσίπρα θα μπορέσει να καταλήξει σε μια αξιοπρεπή συμφωνία. Βασικά, μέχρι στιγμής, δεν στηρίζεται ούτε από τον κυβερνητικό του εταίρο, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει κάτι γιατί ο κυβερνητικός εταίρος είναι ο κύριος Καμμένος, ο οποίος μας έχει αποδείξει το μεγάλο του ταλέντο (μετά την ρουλέτα) στις πολιτικές κυβιστήσεις. Η καρέκλα είναι γλυκιά. Και στο τέλος της ημέρας, πότε θα ξανά είναι Υπουργός ο Πάνος Καμμένος;
Οι ίδιοι τους ξέρουν ότι δεν έχουν κανένα πολιτικό μέλλον. Όλες τους οι αποφάσεις λαμβάνονται κάτω από αυτόν το δεσμό. Η παραμονή τους στην εξουσία μέχρι και το τελευταίο λεπτό της θητείας, είναι το μόνο που τούς κρατάει ενωμένους. Και θα δείτε τι θα γίνει όταν θα «πέσουν». Τότε θα ζήσουμε συγκλονιστικές στιγμές…
Ο Απόστολος Καλτζίδης είναι πρόεδρος ΟΝΝΕΔ Ν. Καβάλας