Του Αλέξη Γούλα
Την ημέρα της απώλειας ενός πολιτικού, έχουν λόγο οι πολιτικοί. Λίγες μέρες μετά, μπορώ να γράψω κι εγώ τις σκέψεις μου για τον άλλο Θόδωρο, που γνώρισα τα τελευταία καλοκαίρια στο Κικαμπού στο Παληό, μακριά από την πολιτική.
Κάθε χαμός νέου ανθρώπου φέρνει στεναχώρια. Ο Θόδωρος Καλλιοτζής, ο εκλεγμένος για τρεις θητείες Νομάρχης της Καβάλας, έφυγε στα 63 του χρόνια αφού δεν κατάφερε να κερδίσει, ίσως τον πιο ύπουλο εχθρό του, τον καρκίνο. Τον πάλεψε, τον κοίταξε κατάματα χωρίς φόβο αλλά στο τέλος έχασε.
Η οικογένειά του έχασε το στήριγμά της. Μια οικογένεια για την οποία με τόση περηφάνεια και θαυμασμό μάς μιλούσε. Η κ. Καλλιόπη, η Κατερίνα και ο Δημήτρης πάλεψαν μαζί του τους τελευταίους μήνες.
Εμείς χάσαμε την καλοκαιρινή παρέα μας στο τάβλι, στις χαλαρές κουβέντες της παραλίας, που μόνον αδιάφορες δεν ήταν, καθώς ο Θόδωρος ήταν εκπαιδευμένος καλά στην πολιτική κι αυτή του η γνώση ήταν χρήσιμη. Δεν ήταν τσιγκούνης στο να λέει γεγονότα που στιγμάτισαν το κοντινό πολιτικό παρελθόν του νομού. Τα καλά και τα άσχημα. Τις χαρές και τις στεναχώριες.
Μόλις έφτανε με το αργό του βήμα στην παρέα, η κλσσική του ερώτηση ήταν «ποιο είναι το σημερινό θέμα συζήτησης;». Αστειευόμενος ρωτούσε αν είναι τα τοπικά γεγονότα, η εξωτερική πολιτική, το μεταναστευτικό, ή τέλος τα δημοτικά δρώμενα που μας απασχολούσαν, ιδιαίτερα το περσινό καλοκαίρι. Να κάνω μια παρένθεση εδώ και ν’ αναφέρω πως οι προβλέψεις του για τα αποτελέσματα και τις σταυροδοσίες, σήμερα που τις σκέφτομαι, με εντυπωσιάζουν απίστευτα.
Η διαφορετική σε χαρακτήρες παρέα έφερνε διαφωνίες και κόντρες που όμως ποτέ δεν οδήγησαν σε καβγάδες. Πάντα με επιχειρήματα προσπαθούσαν όλοι να υποστηρίξουν τις απόψεις τους, κάτι που πολλές φορές τόνιζε και ο ίδιος για το πόσο χαίρεται τις κουβέντες μας.
Είχε μια ιδιαίτερη ευαισθησία για τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό. Καθώς στην παρέα υπήρχαν φίλοι που ζουν έξω, πολλές κουβέντες είχαν σχέση με αυτή μας την πληγή και για το πώς θα σταματήσει να αιμορραγεί.
Μιλούσε με ενθουσιασμό για τον σχεδιασμό που είχε κάνει για έναν νομό που θα προσελκύει τουρίστες κι επενδυτές. Που θα είναι φιλικός στους κατοίκους του, που θα μπορεί να διεκδικεί από την Αθήνα στα ίσα κι όχι ως φτωχός συγγενής. Γι’ αυτό τον λόγο ετοίμαζε μελέτες έργων. Όπως μου διηγούνταν πολιτικοί του αντίπαλοι, μόλις στην Αθήνα έβγαινε κάποιο πρόγραμμα, έλεγαν «πάρτε τηλέφωνο στον Καλλιοντζή, θα έχει έτοιμη μελέτη»! Του το είπα μάλιστα κάποια στιγμή και μου το επιβεβαίωσε και ο ίδιος. Έτσι έγιναν μεγάλα έργα στις τρεις θητείες του. Γιατί για να εκλεγεί τρεις φορές, σίγουρα κάτι έκανε πολύ καλά. Σίγουρα στα τόσα χρόνια θα έκανε και λάθη. Πώς να διοικήσεις χωρίς λάθη; Στο τέλος όμως γίνεται πάντα ο λογαριασμός και το τι μένει, είναι αυτό που ακολουθεί την ανάμνησή σου.
Είχε τις αγωνίες του για το νέο πολιτικό προσωπικό που δεν είναι όσο εκπαιδευμένο πρέπει να είναι, για ν’ ασκήσει ανταγωνιστική ως προς τις άλλες περιφέρειες και δήμους διοίκηση. Είχε την ελπίδα πως οι καλές προθέσεις τους και οι καλοί χαρακτήρες θα τους βοηθήσουν να μάθουν γρήγορα γιατί το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει. Πίστευε στην επένδυση σε πρόσωπα που μπορούν να διοικήσουν κι όχι στους κομήτες που φτάνουν μέσα από μαγειρέματα κλειστών δωματίων. Πίστευε στις καλές σχέσεις με τους ανθρώπους της εξουσίας στην Αθήνα γιατί μπορούν να δώσουν άμεσες και χρήσιμες λύσεις για τον τόπο.
Όλα όσα έλεγε τα εφάρμοσε στην πράξη στις δικές του θητείες. Οι περισσότεροι συνεργάτες του ήταν εξαιρετικά αποτελεσματικοί και οι προσωπικές καλές του σχέσεις με υπουργούς, έφεραν τις χρηματοδοτήσεις για τα μεγάλα έργα που έγιναν.
Και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα του λογαριασμού.
Έτσι κι εμείς στον σημερινό λογαριασμό βρίσκουμε θετικό πρόσημο. Βρίσκουμε μεγάλα έργα που έχουν την υπογραφή της διοίκησης του Θόδωρου και των συνεργατών του. Έργα που δεν περιορίστηκαν μέσα στην πόλη αλλά και στην περιφέρεια, κάτι που έκανε τον Νομάρχη τόσο αγαπητό εκεί. Πιστεύω μάλιστα πως στα χωριά ήταν η δύναμη του, μιας και η καταγωγή του από το Κοκκινόχωμα, του έδινε δύναμη σε αυτό.
Επίσης βρίσκουμε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων που βοηθήθηκαν μέσα σε αυτές τις τρεις θητείες. Είτε πρόκειται για στελέχη είτε για απλούς ανθρώπους. Όχι απαραίτητα ψηφοφόρους. Ανθρώπους που κάποιοι εκτίμησαν και κάποιοι ξέχασαν όταν σταμάτησε ο Θόδωρος να είναι πλέον Νομάρχης. Έτσι όμως γίνεται πάντα. Πορευόμαστε με λίγους ή πολλούς που εκτιμούν. Τη ζωή μας, τις δράσεις μας, τα έργα μας, τον χαρακτήρα μας, την αλληλεγγύη μας. Αλίμονο αν όλοι μας αγαπούσαν. Τότε σίγουρα δεν κάναμε κάτι καλά…
Όλα τα παραπάνω για τον Θόδωρο που εγώ γνώρισα, φορώντας μαγιό και πίνοντας φρέντο και φραπέ στην παραλία…
Πολλοί που τον ήξεραν φορώντας γραβάτες και κοστούμια ίσως διαφωνήσουν. Οι άνθρωποι όταν βγάζουν το βάρος μιας θέσης από πάνω τους, απελευθερώνονται και χαλαρώνουν. Και μιλάνε ελεύθερα.
Αυτόν τον χαλαρό και γελαστό Θόδωρο θα θυμόμαστε εμείς, ή μικρή παρεούλα του καλοκαιριού…