Στο παλάτι του Ντολμά Μπαχτσέ, με θέα τον Βόσπορο, εγκαινιάστηκε η επανέναρξη των άτυπων διερευνητικών επαφών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που είχαν διακοπεί από το Μάρτη του 2016 με ευθύνη της τουρκικής πλευράς.
Σημειολογικά, η αλλαγή την τελευταία στιγμή από τον Ερντογάν του χώρου, όπου επρόκειτο να διεξαχθούν οι συνομιλίες και μάλιστα με την εμβόλιμη παρουσία του σουλτανικού δραγάτη Ιμπραήμ Καλίν, προδηλώνει την πρόθεση του Ερντογάν να αναβαθμίσει de facto το επίπεδο των διερευνητικών επαφών. Η παρελκυστική αυτή κίνησή του στοχεύει να υποδηλώσει στους ευρωπαίους την πρόθεσή του για εξομάλυνση των σχέσεων με τη χώρα μας. Απώτερη επιδίωξή του να διασφαλίσει την εύνοιά τους, τόσο στο να αποφύγει τις εναντίον του κυρώσεις, όσο και κυρίως να χρεώσει το «μουτζούρη» της αδιαλλαξίας στην ελληνική πλευρά.
Η ελληνική διπλωματική αντιπροσωπεία αιφνιδιασμένη βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: Είτε να προβεί σε άμεση αποχώρηση συνοδευόμενη από καταγγελία της απαράδεκτης τακτικής του Ερντογάν, ιδιαίτερα όσον αφορά την παρουσία του Καλίν στις διερευνητικές, πράγμα το οποίο θα χρεωνόταν ως αδιαλλαξία από την πλευρά μας, είτε να προσχωρήσει στα τετελεσμένα, λύση που τελικά υιοθετήθηκε και να «προχωρήσουν» οι εργασίες.
Από τις επί τριών και πλέον ωρών συνομιλίες καταδείχθηκε, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, η πλήρης αδυναμία να υπάρξει ένα μίνιμουμ πεδίο προσέγγισης των δύο πλευρών.
Εδώ πρέπει να γίνει σαφές ότι ο 61ος γύρος των διερευνητικών επαφών οφείλει να έχει οργανική συνέχεια με τους μέχρι προ πενταετίας πραγματοποιηθέντες γύρους.
Πρέπει ωστόσο να θυμίσουμε ότι στα χρόνια που μεσολάβησαν από το Μάρτη του ’16 μέχρι σήμερα, η αναθεωρητική και επιθετική πολιτική της Τουρκίας έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα που απειλούν την εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Ο κατάλογος των τουρκικών προκλήσεων σε βάρος της χώρας μας είναι δυστυχώς μακρύς. Τι να καταγράψει ένας ψύχραιμος και αντικειμενικός παρατηρητής από τις «δραστηριότητες» της τουρκικής πλευράς;
Τις ογκούμενες αεροπορικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας από τα τουρκικά αεροσκάφη.
Την έξοδο του Oruç Reis και τις έρευνές του σε περιοχές που ανήκουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Ενδεικτική η δήλωση του διεθνολόγου Κώστα Φίλη, λέγοντας πως «όλο το καλοκαίρι το Oruç Reis έχει κάνει το Αιγαίο, σουρωτήρι».
Η συμμετοχή μας στις διερευνητικές επαφές είναι κατ’ ανάγκη επιβεβλημένη.
Ωστόσο η στάση μας σ’ αυτές πρέπει να είναι ιδιαίτερα αποφασιστική, καθόσον το διπλωματικό σχέδιο της τουρκικής πλευράς, συνεπικουρούμενο δυστυχώς από τη μεροληπτική υπέρ της Τουρκίας στήριξη της Γερμανίας και των περιστασιακών δορυφόρων της (βλ. Ισπανία, Ιταλία, Μάλτα) στοχεύει στο άνοιγμα των επαφών αυτών πέρα από την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ και σε ζητούμενα της Τουρκίας που θίγουν καίρια την εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας.
Το επιχειρούμενο άνοιγμα της διπλωματικής βεντάλιας από την Τουρκία σε θέματα γκρίζων ζωνών, αποστρατικοποίησης των νησιών μας, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά από την ελληνική διπλωματία, καθόσον βρίσκονται έξω από την συμφωνημένη ατζέντα όλων των προηγούμενων κύκλων των διερευνητικών επαφών και το κυριότερο παραβιάζουν πάγιες αρχές του Διεθνούς δικαίου και του Δικαίου της θάλασσας, όπως αυτές των Διεθνών Συνθηκών της Λοζάνης και του Παρισιού. Βρισκόμαστε πράγματι σ’ ένα κρίσιμο χρονικό σημείο, όσον αφορά την προάσπιση των εθνικών δικαίων.
Απαραίτητη προϋπόθεση στη συγκεκριμένη στιγμή είναι η διασφάλιση ενιαίας και αρραγούς στάσης του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας. Αυτή την αναγκαιότητα την υπηρετεί η αξιωματική αντιπολίτευση πρωτίστως καθώς και τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης κατ’ ακολουθία με αίσθημα ιστορικής ευθύνης.
Η ενιαία αυτή στάση ευθύνης δυστυχώς τορπιλίζεται από το σχίσμα που έχει επέλθει μέσα στους κόλπους της ίδιας της κυβέρνησης. Πρωταγωνιστής αυτού του κυβερνητικού αδιεξόδου στα εθνικά θέματα το ίδιο πρόσωπο, ο μοιραίος άνθρωπος της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, ο Αντώνης Σαμαράς.
Υποδυόμενος τον ρόλο του πρωταγωνιστή στο έργο «Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δυο φορές», όπως πολύ εύστοχα επεσήμανε ο Στέλιος Κούλογλου σε άρθρο του, ο Σαμαράς με τη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» γίνεται για δεύτερη φορά ο άνθρωπος που απειλεί να εμπλέξει τη χώρα μας σε διπλωματικές περιπέτειες. Λόγοι που έχουν σχέση με τις κομματικές αν-ισορροπίες της ΝΔ κρατούν τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη σε επιζήμια για τα εθνικά μας θέματα ομηρία. Αμήχανος και άβουλος ο πρωθυπουργός, υποχωρώντας στους εκβιασμούς του συνεταίρου του, αδυνατεί να χαράξει και να επιβάλλει μια σταθερή γραμμή στην εξωτερική πολιτική που θα του εξασφάλιζε το απαιτούμενο κύρος στη διεθνή κοινότητα.
Ενόσω για παράδειγμα αναφέρεται στα διεθνή fora για την επωφελή συμφωνία των Πρεσπών, αδυνατεί εξαιτίας της πεισματικής άρνησης του «γραφικού» Μακεδονομάχου να φέρει -ως όφειλε- στη Βουλή για κύρωση τα μνημόνια κατανόησης με τους βόρειους γείτονές μας. Συνέπεια αυτής της ιδιότυπης ομηρίας τα βιβλία της ιστορίας των γειτόνων μας ακόμη και σήμερα στις σελίδες τους εμπεριέχουν απολιθώματα του αλυτρωτισμού τους.
Ο ίδιος άνθρωπος που ως πρωθυπουργός συνέχιζε απρόσκοπτα τους κύκλους των διερευνητικών επαφών, με τους γείτονες, τώρα παρουσιάζεται ως αρνητής τους.
Όταν όμως η εξωτερική πολιτική της χώρας χαράσσεται με γνώμονα τη διασφάλιση κομματικών ισορροπιών, στην καλύτερη περίπτωση, και στον προσπορισμό κομματικού οφέλους, όπως συνέβη με την ανέντιμη στάση της ΝΔ στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, τότε μόνο εθνικές περιπέτειες προεγγράφονται.
Μ’ αυτές τις κακοφορμίσεις από τους χειρισμούς της μητσοτακικής κυβέρνησης φτάσαμε στη σημερινή ιδιαίτερα κρίσιμη για τα εθνικά μας θέματα κατάσταση.
Και ενώ ο κάθε εχέφρων πολιτικός θα επιζητούσε την κατά το δυνατόν στήριξη του πολιτικού φάσματος μέσα από τη σύγκληση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, ο πρωθυπουργός από φαινομενική αλαζονεία, στην ουσία από αδυναμία εξαιτίας της κομματικής ομηρίας, πεισματικά την αρνείται.
Όπως αρνείται να παραδεχθεί το διπλωματικό του Βατερλώ, από την αδυναμία του να εξασφαλίσει -μέσα από αλλεπάλληλες Συνόδους κορυφής- τις αυτονόητα επιβαλλόμενες κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας για τις έκνομες δράσεις της στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.
Όπως αρνείται να αποδεχτεί το διπλωματικό του ολίσθημα στο Βερολίνο όπου δέχτηκε το ρόλο της Μέρκελ ως «διαμεσολαβήτριας» για την εξομάλυνση των τεταμένων σχέσεων με τη γείτονα. Όφειλε πρωτίστως να γνωρίζει τη διαχρονικά μεροληπτική στάση της Γερμανίας υπέρ των συμφερόντων της Τουρκίας.
Όπως ανέχθηκε το ρόλο του κυβερνητικού λαγού Γεραπετρίτη στον περιορισμό των χωρικών μας υδάτων στα 6 ναυτικά μίλια.
Μ’ αυτά και άλλα πολλά ανοίγουμε τα κρίσιμα κεφάλαια στην εξωτερική μας πολιτική με δυσοίωνους όρους για τη χώρα μας.
Το κράμα κούφιας αλαζονείας με την επίγνωση της ομηρίας του και του ελλείμματος της αποφασιστικότητάς του οδηγούν τη σκέψη, όσων ακόμη μπορούν να σκέφτονται, απεξαρτημένοι από τη μέθη των ΜΜΕ, πως δυστυχώς τα χειρότερα έπονται.
O Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι τ. βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ