Τo Σάββατο 19 Ιουνίου 2021 πραγματοποιήθηκε στη Θάσο, με «φόντο» το Λαογραφικό Μουσείο της Σκάλας Ποταμιάς (Ταρσανάς), η παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Διαλεκτόπουλου [Post-Doc, Δρ. Διαπολιτισμικής Παιδαγωγικής-Master Ed, Δρ. Ιστορίας-Master Sc] με τίτλο Η ιστορία και η πορεία του Αθλητικού Συλλόγου ΑΟ Ποταμιάς Θάσου.
Την εισαγωγική παρουσίαση έκανε η βραβευμένη εκπαιδευτικός Βίκυ Ξανθοπούλου, ο Δήμαρχος Θάσου Λευτέρης Κυριακίδης απεύθυνε χαιρετισμό, ενώ διαβάστηκε χαιρετιστήρια επιστολή του βουλευτή Καβάλας της Νέας Δημοκρατίας Μακάριου Λαζαρίδη.
Το βιβλίο αποτελεί αφιλοκερδή προσφορά του κ. Διαλεκτόπουλου στο Αθλητικό Σωματείο της Ποταμιάς και η εκτύπωση έγινε με την ευγενική χορηγία του Δήμου Θάσου. Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα με θέμα την ιστορική πορεία αθλητικών σωματείων του νησιού, αρχής γενομένης με τον Θεαγένη Θάσου δύο χρόνια πριν.
Μετά τη βιβλιοπαρουσίαση το Διοικητικό Συμβούλιο του ΑΟ Ποταμιάς απένειμε τιμητικές πλακέτες στον συγγραφέα, στον Δήμαρχο Θάσου, στον πρώτο πρόεδρο του Συλλόγου Γ. Βοζίκη και στον επαγγελματία ποδοσφαιριστή Δημήτρη Γούτα με καταγωγή από την Ποταμιά, ο οποίος υπήρξε διεθνής με μικρότερες εθνικές ομάδες και έχει αγωνιστεί στην Ξάνθη και τον Ατρόμητο Αθηνών.
Το βιβλίο-λεύκωμα
Επιχειρεί μια καταγραφή της ιστορίας του Συλλόγου ΑΟ Ποταμιάς από τον καιρό της αλάνας, την εποχή της επίσημης ίδρυσής του, μέχρι το 1990. Αρκετές δεκαετίες πριν, σε μια περίοδο που ο τουρισμός ήταν ακόμα άγνωστος στην Ποταμιά, το παιδομάνι του χωριού έβρισκε διέξοδο στο αγαπημένο του άθλημα το ποδόσφαιρο. Προσπαθούσε να μιμηθεί τους μεγάλους αστέρες του ποδοσφαίρου που άκουγε στο ραδιόφωνο και ονειρευόταν να τους μοιάσει μια μέρα. Μπορεί το γήπεδο να ήταν μια αλάνα διάσπαρτη με χαλίκια, μπορεί να μην είχαν ποδοσφαιρικά παπούτσια και να μάτωναν τα πόδια τους, μπορεί η μπάλα που χρησιμοποιούσαν να ήταν αυτοσχέδια, είχαν όμως το πιο πολύτιμο: τη δίψα, το πάθος για δράση και ομαδικότητα.
Η αναδίφηση στα αρχεία του Τύπου της εποχής (“Η ΠΡΩΙΝΗ”, “ΚΑΒΑΛΑ”, “Η ΕΒΔΟΜΗ”, “ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ”, “ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ”, “Η ΘΑΣΙΑΚΗ”) αποκάλυψε σημαντικά στοιχεία, η παράθεση των οποίων αποδίδει στο πόνημα τεκμηρίωση και αμεσότητα. Η δημοσίευση πλούσιου δημοσιογραφικού υλικού και άλλων ντοκουμέντων αποτελεί παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές για “να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιοί”. Κάθε παλιά φωτογραφία της ομάδας είναι μια φωτογραφία ζωής, ένα κομμάτι της κοινωνίας του τότε.
Παρατίθενται βιωματικές μαρτυρίες παιχτών με αρκετή δόση χιούμορ αλλά και με μια μελαγχολική αναπόληση μιας άλλης εποχής, τότε που το γεμάτο πέτρες και λακκούβες γήπεδο ασκούσε μια ακατάλυτη γοητεία. Η ομάδα ποδοσφαίρου ήταν ο συναισθηματικός κρίκος που συνέδεε τα μέλη της Κοινότητας του χωριού, το συνεκτικό στοιχείο του κοινωνικού ιστού της. Το πάθος και η φλόγα των παιχτών στους αγώνες της ομάδας αποκτούσαν για το χωριό ζωτική ψυχολογική σημασία.
Οι αναμνήσεις έχουν ξεχωριστή δυναμική και ζωντανεύουν στα μάτια αυτών που ξεφυλλίζουν το Λεύκωμα ένα μοναδικό ποδοσφαιρικό σεργιάνι μέσα από το κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο της εποχής. Πρόκειται για μια αθλητική έρευνα με κοινωνιολογικούς προσανατολισμούς, ένα σημαντικό πρωτοποριακό έργο για το ποδόσφαιρο της Θάσου.
Η διάρθρωση που Λευκώματος ακολουθεί την εξελικτική πορεία της ομάδας από τον καιρό της συγκρότησής της, την εποχή της επίσημης ίδρυσής της και τη συμμετοχή της στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα της Γ’ & Β’ κατηγορίας του νομού Καβάλας.
Διηγείται ο Παντελής Παντελίδης: “Ήταν γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής λίγο μετά το Πάσχα του 1977. Ο κόσμος είχε φορέσει τα γιορτινά του και πανηγύριζε στο εκκλησάκι του χωριού κοντά στο μετόχι του Αγ. Δημητρίου. Μετά τη θεία λειτουργία ο κόσμος, όπως συνήθιζε, μαζεύτηκε σε ένα πλάτωμα της πλαγιάς του βουνού και διασκέδαζε με φαγοπότι, χορούς και τραγούδια. Δεν έλειπε και το ποτό. Η ανθισμένη φύση προκαλούσε για ανεμελιά και χαλάρωση. Όλη μας η παρέα, οι έφηβοι του χωριού, συμμετείχαν στη διασκέδαση. Τότε ήρθε κάποιος και μας ανακοίνωσε πως στις τρεις το μεσημέρι είχε συμφωνηθεί αγώνας με την ομάδα του γειτονικού χωριού της Παναγίας. Προσπαθήσαμε να οργανωθούμε και ξεκινήσαμε με τα πόδια για το γήπεδο. Αθλητική περιβολή μας έλειπε. Είπαμε να παίξουμε με τα ρούχα που φορέσαμε το πρωί για να πάμε στην εκκλησία. Βγάλαμε τα πουκάμισα, σηκώσαμε ψηλά τα παντελόνια και με τα παπούτσια που έτυχε να φοράμε εκείνη τη μέρα φτιάξαμε την εντεκάδα μας. Βγάλαμε στο γήπεδο και την πρώτη φωτογραφία μας. Ήμασταν έτοιμοι να ριχτούμε στον αγώνα. Ήταν ένα ντέρμπυ για την τιμή του χωριού μας. Η αυτοσχέδια εντεκάδα μας ήταν η ομάδα που λίγα χρόνια αργότερα έμελε να αποτελέσει το βασικό πυρήνα του νεοϊδρυμένου Α.Ο. Ποταμιάς”.
Το τελευταίο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στους Παλαίμαχους ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του 1980. Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, η αγάπη τους όμως για το αγαπημένο τους άθλημα δεν έχει χαθεί. Κάποιες φορές συναντιούνται στο γήπεδο, φοράνε την αθλητική στολή και τρέχουν πίσω από τη “στρογγυλή θεά”, όσο τους το επιτρέπουν οι φυσικές τους δυνάμεις. Έχουν την ευκαιρία να θυμηθούν τα παλιά και να αναπολήσουν τις όμορφες στιγμές του ποδοσφαίρου με την ομάδα τους, τότε που το γήπεδό τους, το San Giorgio Arena, με τους θερμόαιμους οπαδούς στην πλαγιά του βουνού αποτελούσε εγγύηση για τη νίκη.
Μπορεί ο αδυσώπητος χρόνος να στέρησε την παρουσία τους στους αγωνιστικούς χώρους, όμως η καρδιά τους παραμένει στο γήπεδο. Αποτελούν παρακαταθήκη στις νέες γενιές να συνεχίσουν να αγωνίζονται για την ομάδα που εκείνοι κάποτε με τόσες δυσκολίες ίδρυσαν και τίμησαν. Μιμούμενοι το παράδειγμά τους οι νεότεροι – τώρα που οι συνθήκες είναι διαφορετικές – θα μπορέσουν ίσως να ικανοποιήσουν τα μύχια όνειρά τους για να αγωνιστούν σε μια ανώτερη ποδοσφαιρική Κατηγορία. Φανερό παράδειγμα αποτελεί ο Δ. Γούτας, ο οποίος γαλουχήθηκε στο γήπεδο της Ποταμιάς, γρήγορα ξεχώρισε για το ταλέντο του και συμμετείχε ως διεθνής ποδοσφαιριστής σε νεαρότερες εθνικές ομάδες, ενώ αγωνίζεται πλέον στην Σούπερ Λίγκα