Οι φωτιές σε Καβάλα και Δράμα κράτησαν τρεις μέρες άγρυπνους πυροσβέστες και εθελοντές

Μετά τη φωτιά στη Θάσο το 2016 ήταν η πρώτη φορά που η μάχη με τις πυρκαγιές στην Ανατολική Μακεδονία κράτησε τόσο πολύ-Περίσσευε η κούραση αλλά και το σθένος των ανθρώπων που βρέθηκαν στα πύρινα μέτωπα

Ξημερώματα Σαββάτου 23 Σεπτεμβρίου 2017… Η φωτιά στο Μοναστηράκι Δράμας βρίσκεται μια ανάσα από το χωριό. Ο καπνός έχει ζώσει τον Κορύλοβο και το Πανόραμα της Δράμας και «τρέφει» ακόμα περισσότερο την κόπωση πυροσβεστών και εθελοντών.

Ξημέρωνε η 3η συνεχόμενη μέρα της μάχης με τα πύρινα μέτωπα. Κάποιοι πυροσβέστες και εθελοντές δεν πήγαν καθόλου στο σπίτι τους. Από τη φωτιά στο Βουνοχώρι της Καβάλας μετέβησαν κατευθείαν στη Δράμα.




Τρεις μέρες και δύο νύχτες στον δρόμο, χωρίς ανάπαυση, με μοναδική σκέψη η οποία τους κρατούσε ξύπνιους να σώσουν τα χωριά και τις περιουσίες των ανθρώπων.

Το σβήσιμο και της τελευταίας εστίας, και της τελευταίας αναζωπύρωσης, δεν ήταν ρουτίνα για εκείνους, ήταν καθήκον, κάτι που δεν παραδέχτηκαν μπροστά στις κάμερες, αλλά οι πράξεις τους το απέδειξαν. «Περιμένουμε να ξημερώσει να σηκωθούν τα αεροπλάνα να τελειώνει κι αυτό και να μη ξαναδούμε καπνό στα βουνά μας» λέει στο KAVALA POST ένας πυροσβέστης, γυρνώντας από το σβήσιμο μιας μικρής αναζωπύρωσης δίπλα στον δρόμο μετά από υπόδειξη διερχόμενου οδηγού, λίγα μέτρα μετά το Πανόραμα της Δράμας.

Παρά την κούραση, η ευγένεια πυροσβεστών και αστυνομικών δεν έλειπε. Ίσως η πιο σημαντική δουλειά-από τη στιγμή που οι φωτιές δεν απείλησαν κατοικημένες περιοχές-ήταν να απομακρύνουν περίεργους, περαστικούς ή και δημοσιογράφους, με γνώμονα την ασφάλειά τους.

Στο πλευρό τους και πολλοί εθελοντές, οι οποίοι με βάρδιες βοηθούσαν στο δύσκολο έργο της κατάσβεσης των πυρκαγιών, με τη συμπαράσταση των ανθρώπων των εκάστοτε δήμων και Περιφερειακών Ενοτήτων και της Πολιτικής Προστασίας.

Μόνη πικρή γεύση η αποκάλυψη της καμμένης γης με το πρώτο φως της ημέρας και η απογοήτευση ότι «δε μπορέσαμε να σώσουμε τα λιγοστά μας δάση». Ωστόσο οι ίδιοι, όσοι βρέθηκαν στα πύρινα μέτωπα, χωρίς καν να θέλουν να το παραδεχτούν, πρόσφεραν βοήθεια που ξεπερνούσε, πολλές φορές, τις ανθρώπινες δυνατότητες και αντοχές και θα το ξανακάνουν όποτε και αν χρειαστεί…