Συνέντευξη: Ιωάννης Κ. Τσίγκας
Φωτογραφίες: Γιάννης Γκουζίδης
Είναι ο τελευταίος ράφτης της Καβάλας και ένας από τους τελευταίους στην ευρύτερη περιοχή. Το παραδοσιακό ραφείο του στη Στοά της Μεγάλου Αλεξάνδρου στο κέντρο της πόλης είναι εδώ και πάνω από είκοσι πέντε χρόνια σημείο «συνάντησης» ανδρών που θέλουν να ράψουν ένα κλασικό ένδυμα [παντελόνι, σακάκι, παλτό, κοστούμι κτλ.] «στα μέτρα τους», που να έχει στιλ και, πάνω απ’ όλα, ποιότητα.
Μια ψιλόλιγνη φιγούρα, πάντοτε καλοντυμένος –πώς αλλιώς θα μπορούσε, άλλωστε;– και κυρίως ευγενικός, ο «κύριος Αργύρης» κουβαλάει μέσα του την τέχνη της παραδοσιακής ραπτικής, «μπαρουτοκαπνισμένος» στο κέντρο της μόδας, το Παρίσι, αλλά και, αργότερα, στη Γερμανία.
Πώς όμως ένα παιδί από την Παναγία βρέθηκε να ράβει κοστούμια για μερικούς από τους μεγαλύτερους σταρ του ευρωπαϊκού κινηματογράφου την περίοδο, μάλιστα, που όλοι τους μεσουρανούσαν στο σελιλόιντ; Πώς βρέθηκε να έχει το μεγαλύτερο και πιο εντυπωσιακό ανδρικό ραφείο του Αμβούργου και γιατί γύρισε στη μικρή Καβάλα;
Αυτή είναι η ιστορία του Αργύρη Βλαχόπουλου, ενός ράφτη «παλαιάς κοπής» που συνεχίζει μια παράδοση που, τελευταία από ό,τι μας λέει ο ίδιος, αρχίζει να συγκεντρώνει και πάλι το ενδιαφέρον των ανδρών…
Το KAVALA POST συνάντησε τον κύριο Αργύρη ένα απομεσήμερο στο «βασίλειό» του, ανάμεσα σε κλωστές, τόπια από εκλεκτά υφάσματα και εκατοντάδες ενδύματα, αλλά έτοιμα που περιμένουν να φορεθούν από τους νέους ιδιοκτήτες τους και αλλά μισοτελειωμένα, και πολλές παλιές φωτογραφίες. Τελικά, ο κύριος Αργύρης είχε να μας πει πολλά…
Έμαθε να ράβει περίπου ως… τιμωρία!
Τη δεκαετία του ’60, στις παρυφές της παλιάς πόλης της Καβάλας, από την αρχή, δηλαδή, της οδού Θεοδώρου Πουλίδου και γύρω από την οδό Γραβιάς, λειτουργούσαν όχι ένα, όχι δύο, αλλά… εννιά (9) ραφεία! Ο μικρός Αργύρης Βλαχόπουλος, μαθημένος από πολύ μικρός στις καλοκαιρινές δουλειές, «στάλθηκε» από τη μητέρα του ως βοηθός σε κάποια από αυτά για να μην «ξεστρατίζει»!
«Η μάνα μου, που δούλευε ολημερίς στα καπνομάγαζα, δεν ήθελε να γυρνάω από εδώ και από εκεί και, κυρίως, δεν ήθελε να πηγαίνω για μπάνιο στα βράχια της Παναγίας όλη τη μέρα μαζί με τα άλλα παιδιά, γιατί φοβόταν να μην πάθω κάτι. Έτσι, όταν ήμουν στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, με έστειλε να δουλεύω στα ραφεία της Πουλίδου», μας λέει ο κ. Αργύρης.
Αφού «πέρασε» από κανά δυο ραφεία, έμεινε και μαθήτευσε δίπλα σε αυτό του Σταύρου Ατζεμάκη. «Το μαγαζί δούλευε μόνο με παραγγελίες, δεν έκανε επιδιορθώσεις, όπως και όλα τα ραφεία της περιοχής, εκείνη την εποχή. Από τον Ατζεμάκη έμαθα τα πρώτα μυστικά της τέχνης. Βέβαια, στην αρχή εγώ δεν ήθελα και δεν μου άρεσε ιδιαίτερα· έπρεπε να φτάσω 15 χρόνων για να καταλάβω ότι ναι, η ραπτική είναι τέχνη, και να την εκτιμήσω!», υπογραμμίζει ο κ. Αργύρης.
Από τη Θάσο στη Γαλλία λόγω … Έρωτα!
Παράλληλα με τη ραπτική, ο νεαρός Αργύρης Βλαχόπουλος ασχολείται και με τη μουσική, παίζοντας κιθάρα και μπάσο. Το καλοκαίρι του 1968 θα τον βρει να απασχολείται ως μουσικός στο Κοσμικό Κέντρο «Αρκούδα» της Θάσου, με το συγκρότημα του αείμνηστου Μανώλη Τζίμα.
Εκεί, θα γνωρίσει μία Γαλλίδα· θα ερωτευτούν κεραυνοβόλα και εκείνη θα τον καλέσει στο Παρίσι! Ωστόσο, μέχρι ο Αργύρης να μαζέψει τα χρήματα για το ταξίδι, θα περάσουν σχεδόν δυο χρόνια, στα οποία η επικοινωνία του ζευγαριού είναι αραιά και μέσω αλληλογραφίας.
«Όταν έφτασα στο Παρίσι στα τέλη του ’69 με αρχές του ’70, δεν ήξερα λέξη γαλλικά! Με τη διεύθυνση της κοπέλας σε ένα χαρτί, άρχισα να ψάχνω το σπίτι της. Έμενε στην άλλη άκρη της πόλης. Διέσχισα σχεδόν όλο το Παρίσι με τα πόδια για να τη συναντήσω! Όταν έφτασα στο σπίτι, έμαθα από τους γείτονες ότι η ίδια είχε μετακομίσει πρόσφατα και ότι μάλλον –δεν μπορούσα να καταλάβω και πολλά!– είχε παντρευτεί»!
Απογοητευμένος ο 20χρονος Αργύρης Βλαχόπουλος, θα πάρει την τσάντα και την κιθάρα του και θα κατευθυνθεί προς το κέντρο της πόλης του φωτός. Φτάνοντας στη λεωφόρο του Champs-Élysées, μπαίνει σε ένα ελληνικό εστιατόριο ονόματι «Ρόδος». Ο ιδιοκτήτης, με καταγωγή από τη Ρόδο –εξ ου και το όνομα του μαγαζιού, θα τον αφήσει να μείνει στο μαγαζί και να βγάλει το χαρτζιλίκι του ως… μουσικός!
«Εκείνη την εποχή ήταν συνηθισμένο να παίζουν στα καφέ και στα εστιατόρια μουσικοί και στο τέλος να “βγάζουν καπέλο” για φιλοδωρήματα. Ήταν και της μόδας τα ελληνικά τραγούδια –ο Σαββόπουλος γνώριζε μεγάλο σουξέ με το «Ντιρλαντά»– και είχα γκελ»!
Και ξαφνικά… ράφτης «πρώτης γραμμής» στο Champs-Élysées!
Λίγες μέρες μετά, ο Ροδίτης εστιάτορας θα συστήσει τον Αργύρη Βλαχόπουλου στον ξακουστό “Charles”. Ο κατά κόσμον «Χαράλαμπος» (με καταγωγή από την Αριδαία), διατηρούσε ένα από τα καλύτερα ραφεία του Παρισιού, στο Νο77 της Avenue des Champs-Élysées με πελατεία εκλεκτή.
Αφού «δοκίμασε» για μία εβδομάδα τον νεαρό Καβαλιώτη ράφτη, ο Charles τον προσέλαβε με μισθό 2.000 φράγκα τον μήνα και επιπλέον 200 φράγκα για κάθε «έξτρα» σακάκι που θα έραβε!
Έτσι, ο Αργύρης θα αφήσει στην άκρη την κιθάρα και θα πιάσει και πάλι τη βελόνα και την κλωστή. Πλέον, μπορεί να νοικιάσει το δικό του σπίτι και, σιγά-σιγά, αρχίζει να «χτίζει» το δικό του όνομα στη διάσημη πελατεία των ανδρών της εποχής που τον εμπιστεύονται για τις στιλάτες εμφανίσεις τους.
Από τον Ντελόν, τον Μπελμοντό και τον Γκαμπέν μέχρι τον… βασιλιά της Ιορδανίας!
Το ραφείο του Charles ήταν σε όροφο, όπως και όλα τα καλά ραφεία της εποχής, ευρύχωρο και διακοσμημένο με γούστο. Για να «ανέβει» κανείς επάνω, θα έπρεπε να είναι πελάτης και να «εγκριθεί» από τον θυρωρό που ήλεγχε την είσοδο!
Το ραφείο είχε μέσα μπαράκι και… μπιλιάρδο (!), ενώ κάθε Δευτέρα απόγευμα, μετά τη δουλειά, ο Charles «έριχνε» το δικό του Κοκτέιλ Πάρτι με καλεσμένους τους διάσημους πελάτες του καταστήματος.
Πολλοί σταρ του σινεμά της εποχής ράβονταν στου Charles και ο Αργύρης Βλαχόπουλος είχε την τύχη να τους περιποιηθεί προσωπικά: ο Αλαίν Ντελόν, ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό, ο Ζαν Γκαμπέν, ο Μάριο Άλντι, ο Ζαν Μαρέ και άλλοι πολλοί είχαν στην γκαρνταρόμπα τους σακάκια, παντελόνια, κοστούμια και παλτό «δια χειρός» του ράφτη από την Καβάλα!
Και οι διασημότητες δεν περιορίζονταν στον χώρο της Έβδομης Τέχνης, αφού πελάτες του μαγαζιού ήταν και ο Σερζ Ντασό, ο «πατέρας» των μαχητικών αεροπλάνων «Μιράζ», ακόμα και ο βασιλιάς της Ιορδανίας!
Από τη Γαλλία στη Γερμανία (και πάλι) λόγω… Έρωτα!
Το καλοκαίρι του 1976 ο Αργύρης Βλαχόπουλος, σε μία επίσκεψή του στα πάτρια εδάφη, θα γνωρίσει την Καίτη, τη μετέπειτα σύζυγό του (είναι ακόμα μαζί, 45 χρόνια μετά!). Ο έρωτας είναι κεραυνοβόλος! Η Καίτη ζει στη Γερμανία με τους γονείς της και έχει έρθει επίσης για τις καλοκαιρινές της διακοπές. Σχεδόν αμέσως αποφασίζουν να ζήσουν μαζί και ο Αργύρης την καλεί στο Παρίσι. Ωστόσο, η Καίτη δεν μπορεί να «εγκλιματιστεί», δεν γνωρίζει καλά τη γλώσσα και το νέο ζευγάρι αποφασίζει να γυρίσει στην Ελλάδα.
Στην Καβάλα, ο Αργύρης θα ανοίξει ένα καθαριστήριο. Ωστόσο, η επιχείρηση δεν πάει καλά και παίρνει την απόφαση, δυο χρόνια μετά, να ξαναφύγει για το εξωτερικό. Λόγω της εξοικείωσης της Καίτης με τη γερμανική κουλτούρα, μετακομίζουν στο Αμβούργο.
Εκεί, ο Αργύρης Βλαχόπουλος θα ανοίξει για πρώτη φορά το δικό του ραφείο, ένα ευρύχωρο, εντυπωσιακό μαγαζί το οποίο θα γνωρίσει μεγάλες «δόξες». Πελάτες του θα γίνουν, εκτός από καλλιτέχνες και επιχειρηματίες της περιοχής, και αρκετοί πολιτικοί-μέλη της Κυβέρνησης του τότε Καγκελάριου της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ.
Η οριστική επιστροφή στην Ελλάδα
Το 1985, για λόγους υγείας της συζύγου του, ο Αργύρης Βλαχόπουλος αποφασίζει να επιστρέψει, αυτήν τη φορά οριστικά, στην Ελλάδα.
Θα νοικιάσει ένα μικρό κατάστημα στη Στοά της Μεγάλου Αλεξάνδρου στο κέντρο της αγοράς της Καβάλας και θα ξεκινήσει να ασχολείται κυρίως με τις επιδιορθώσεις έτοιμων ενδυμάτων, συνεργαζόμενος με εμπορικά καταστήματα της πόλης.
Το 2015 θα «μετακομίσει» σε ένα μαγαζί ακριβώς απέναντι, εκεί όπου στεγάζεται μέχρι και σήμερα «το τελευταίο παραδοσιακό ραφείο της Καβάλας».
Δυστυχώς, από τη μετακόμιση αυτή θα υπάρξει μία σημαντική απώλεια: Όλα τα ντοκουμέντα από τα χρόνια του Παρισιού! «Είχαν έναν φάκελο γεμάτο φωτογραφίες: με τον Αλαίν Ντελόν, με τον Μπελμοντό, με την Μπριζίτ Μπαρντό, με πολλούς… αλλά στη μετακόμιση, αυτός ο φάκελος κάπου χάθηκε και μέχρι σήμερα δεν τον έχω βρει. Δεν αποκλείω, βέβαια, να βρίσκεται κάπου “χωμένος” ανάμεσα σε άλλα πράγματα…», μας λέει στεναχωρημένα ο Αργύρης.
Ωστόσο, με τη μετακόμιση άλλαξε και η «φύση» της δουλειάς. Συμπτωματικά, η (μικρή) αλλαγή έδρας σήμανε και την «επιστροφή» στις παραγγελίες!
«Μάλλον το κλασικό στιλ άρχισε να είναι και πάλι στη μόδα. Άρχισα και πάλι να “ντύνω” κυρίους όλων των ηλικιών, οι οποίοι έψαχναν κάτι που, προφανώς, δεν μπορούσαν να το βρουν στο εμπόριο. Βέβαια, δεν σταμάτησα ποτέ τις επιδιορθώσεις, αλλά χαίρομαι που σήμερα ο κυριότερος όγκος της δουλειάς μου είναι οι παραγγελίες!», σημειώνει ο Αργύρης.
«Μόδα είναι αυτό που αρέσει στον πελάτη…»
Σακάκια, κοστούμια, γιλέκα, παντελόνια, παλτό, τζάκετ… ό,τι έχει να κάνει με την κλασική ανδρική ένδυση περνάει από τα χέρια του Αργύρη Βλαχόπουλου. Και, εννοείται, όλα «σουρ-μεζούρ», δηλαδή στα «μέτρα» και τις επιθυμίες του πελάτη!
Η διαδικασία έχει ως εξής: Ο κύριος αποφασίζει τι θέλει να παραγγείλει, διαλέγει το ύφασμα, ο ράφτης «του παίρνει τα μέτρα» και ακολουθούν δύο ή και τρεις «πρόβες» μέχρι το τελικό αποτέλεσμα να δικαιώσει και τους δυο.
«Είναι μια ιεροτελεστία. Η συζήτηση, ο καφές, το ψάξιμο, ακόμα και ο πειραματισμός με τις φόρμες και τα στιλ, τόσο παλιότερων εποχών όσο και σημερινά. Ωστόσο, εγώ πάντα λέω ότι “μόδα είναι αυτό που αρέσει στον πελάτη”! Εννοείται ότι και εγώ κάνω τις προτάσεις μου, αλλά αυτό που μετράει πάνω από όλα είναι ο άνδρας που θα φορέσει το παντελόνι, το σακάκι ή το κοστούμι να νιώσει ότι είναι ραμμένο “επάνω του”. Που είναι!», επισημαίνει ο Αργύρης.
Σε ό,τι αφορά τις τιμές, αυτές διαμορφώνονται από το είδος και τον χρόνο της εργασίας που θα απαιτηθεί για τη δημιουργία ενός ενδύματος αλλά και από τα υλικά. «Υπάρχει μεγάλη ποικιλία υφασμάτων. Για ένα παλτό, πχ, μπορούμε να βρούμε ύφασμα που κάνει 70 ευρώ το μέτρο και ύφασμα που κάνει… 570 ευρώ το μέτρο! Ο πελάτης αποφασίζει. Όσο για τον χρόνο που απαιτείται, αυτός επίσης διαφέρει από το τι θέλουμε να φτιάξουμε. Ένα παντελόνι θα πάρει πολύ λιγότερο χρόνο από ό,τι ένα παλτό ή ένα σμόκιν, όλα όμως έχουν τη “δουλειά” τους».
Αυτήν τη στιγμή, ο Αργύρης Βλαχόπουλος έχει μια σταθερή πελατεία. Άνδρες από την Καβάλα, τη Δράμα, την Ξάνθη και άλλες πόλεις της Περιφέρειας ΑΜ-Θ, από τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, ακόμα και από το εξωτερικό (!) τον εμπιστεύονται και του παραγγέλνουν κομμάτια που θα εμπλουτίσουν την γκαρνταρόμπα τους. «Έχω έναν πελάτη στη Ζυρίχη, Καβαλιώτης που μένει μόνιμα εκεί, με τον οποίο δουλεύουμε διαδικτυακά! Μου λέει τι θέλει, του στέλνω φωτογραφίες με τα υφάσματα, έχω πλέον τα μέτρα του, του φτιάχνω την παραγγελία και του τη στέλνω ταχυδρομικά στην Ελβετία!», μας λέει ο Αργύρης.
Η υπεροχή της ποιότητας
«Δυστυχώς, ακόμη και στις λεγόμενες “καλές” και ακριβές μάρκες ανδρικών ενδυμάτων, η ποιότητα δεν είναι η καλύτερη· και δεν αναφέρομαι τόσο στα υφάσματα όσο στο ράψιμο. Σε μία παραγγελία σε ραφείο, ακόμη και το φθηνότερο ύφασμα θα έχει καλύτερη “αντιμετώπιση”, όλα είναι ραμμένα στο χέρι βελονιά-βελονιά, δεν υπάρχουν έτοιμα πατρόν και… αυτοκόλλητα!», επισημαίνει με έμφαση ο Αργύρης.
Τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως αυτό εκτιμάται από ολοένα και μεγαλύτερη μερίδα ανδρών, όπως «μαρτυράει» και η δουλειά του Αργύρη Βλαχόπουλου η οποία μεγαλώνει συνεχώς και μάλιστα, εσχάτως, το πελατολόγιό του περιλαμβάνει και άνδρες αρκετά νεότερης ηλικίας σε σχέση με παλιότερα!
«Γι’ αυτό το λέμε “κλασικό”· γιατί δεν χάνει ποτέ την αξία του, ενώ η ποιότητά του υπερέχει από κάθε άποψη»!
Όσοι θέλετε να γνωρίσετε την «τέχνη» του Αργύρη Βλαχόπουλου, του «τελευταίου ράφτη της Καβάλας», δεν έχετε παρά να τον επισκεφθείτε στο ραφείο του. Και, ποιος ξέρει; Μπορεί το επόμενο κομμάτι της συλλογής σας να είναι… «σουρ-μεζούρ»!
Info
Αργύρης Βλαχόπουλος
Παραδοσιακό ραφείο
Στοά Μεγάλου Αλεξάνδρου
653 02 Καβάλα
Τ 2510227722