Η λέξη που «αγκαλιάζει» σχεδόν μόνιμα τα Λουτρά Ελευθερών είναι η «επένδυση», με τον οικονομικό όρο της λέξης. Μια κοινωνία ανθρώπων, όμως, έχουν εδώ και καιρό κατανοήσει την αξία του χώρου από μια άλλη οπτική γωνία, τον κατοικούν, εκφράζονται μέσα σ’ αυτόν, ζουν «κρυμμένοι» στα φύλλα του φθινοπώρου και στην ανθοφορία της άνοιξης και του καλοκαιριού.
Μέσα στα εγκαταλελειμμένα κτίρια άνθρωποι όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων, από Ευρώπη και Βαλκάνια και φυσικά από κάθε γωνιά της Ελλάδας, έχουν στήσει μια δική τους κοινότητα.
Κάποιοι την παρομοίασαν με την Κριστιάνια, την αυτοδιαχεριζόμενη κοινότητα που βρίσκεται στην περιοχή Κριστιανσχάουν, κοντά στο κέντρο της Κοπεγχάγης στη Δανία, κάποιοι μίλησαν για σύγχρονους hippies, κάποιοι άλλοι για τη «δικιά μας» μπιενάλε, κάποιοι πάλι προσπέρασαν αδιάφορα…
Όποιον χαρακτηρισμό κι αν δώσει κάποιος, το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτή η κοινότητα ζει εδώ και χρόνια δίπλα στην Καβάλα, χωρίς να κάνει αισθητή την παρουσία της. Δημιουργεί, παίζει μουσική, κάνει graffiti, γράφει ακόμα και ποιήματα ή μικρές ιστορίες στους τοίχους των κτιρίων τα οποία περιμένουν τη δική τους ανάπτυξη…
Στα Λουτρά Ελευθερών μπορεί να μη κυλάει νερό, σίγουρα, όμως, κυλάει εδώ και χρόνια ζωή, σε άλλα πρότυπα, σε άλλους χρόνους και ρυθμούς…
Δείτε τη φωτογραφική… αυτοψία της Λυδίας Ελιόγλου από τα Λουτρά Ελευθερών
Η λογοτεχνική… αυτοψία της Λυδίας Ελιόγλου
«Εστιατόριον» χάσκει η ταμπέλα στο ερειπωμένο κτίσμα. Λίγα βήματα πιο πέρα, στρώματα απλωμένα, μπουγάδες και ένα φουξ καπέλο-εικαστική παρέμβαση ξεπηδούν μέσα από το πράσινο και ανάμεσα σε ξεβαμμένους τοίχους. Σε άδειο δωμάτιο ένας νεαρός άντρας παίζει φλάουτο…
Σ’ αυτήν τη μέση του πουθενά, μία πόρτα στέκει μόνη της πλάι σε ένα δέντρο παριστάνοντας την είσοδο σε θερμά νερά και κάπου κρέμεται μία μπανιέρα.
Κάποιοι αριβάρουν, χαιρετιούνται, έφτασαν. Κάποιοι μόλις έβγαλαν τα ρούχα τους, για να βουτήξουν.
«Απ’ τον ήχο αναγνωρίζονται τα μέταλλα και από τα λόγια οι άνθρωποι» λέει το τζάμι και του απαντάει η πρόσοψη «θλίψη είναι η απόσταση ανάμεσα σ’ αυτό που έχεις και σ’ αυτό που επιθυμείς».
Χώρος υποδοχής “Mi casa es su casa” σε τοίχο και ξεραμένα φύλλα που γίνονται stencil. Ένα αστέρι από σπρέι σκουντουφλάει σε σακατεμένο νιπτήρα, πιο κάτω «πλανήτης παράνοια».
Ποια μπιενάλε και πότε πέρασε από εδώ;
Θα μπορούσαμε, λέει, κάθε ερειπωμένο σπίτι να το συντηρούσε ένας άστεγος ένοικος. Θα μπορούσαμε, λέει, κάθε μοναχικός γέρος να συγκατοικούσε με έναν φτωχό σπουδαστή. Θα μπορούσαμε, λέει, να ’χαμε σπίτια με πόρτα ανοιχτή-ό,τι ζούμε, δεν κλέβεται, μόνο ό,τι έχουμε, ναι.
Κάποιος πάει βόλτα τον σκύλο του, με κάποιον διασταυρώνεται. Μιλάνε, δείχνουν να γνωρίζονται και ο τόπος προβάλλει ακόμη πιο γνώριμος με ελληνικά, αγγλικά και άλλα σε μια αυτοσχέδια Βαβέλ.
Θα μπορούσαμε να ξέρουμε, λέει, ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
*Κείμενα και… λοιπές εικαστικές παρεμβάσεις δρόμου, λόγου και… διαλόγου της συγγραφέως-φιλολόγου Λυδίας Ελιόγλου μπορείτε να βρείτε στο προσωπικό της blog It’s a matter of poem εδώ και στο facebook εδώ.