Ωδή στα παλιά σπίτια της Καβάλας με αφορμή τη ρήση μιας μάνας…

Αρώματα, αναμνήσεις και εικόνες μιας άλλης εποχής θέλουν να αποδράσουν από τη μόνιμη «καραντίνα» της λησμονιάς, με τη Γεωργία Τόλη να «ξεκλειδώνει» μιαν άλλη, γοητευτική πλευρά της πόλης, ανήμερα της Γιορτής της Μητέρας

«Τα σπίτια κορίτσι μου τα κάνουν οι άνθρωποι»… Μια ρήση μιας μάνας, εν προκειμένω της Γεωργίας Τόλη, ήταν η αφορμή ανήμερα της Γιορτής της Μητέρας για ένα «πρελούδιο» αναμνήσεων οι οποίες αναδύονται από τα παλιά σπίτια της πόλης Καβάλας.

Σπίτια άδεια, εδώ και χρόνια, αλλά γεμάτα ζωή, η οποία θέλει να βγει από την «καραντίνα» της λήθης και να διηγηθεί αμέτρητες ιστορίες ανθρώπων, αλλά και της ίδιας της πόλης, με την κ. Τόλη να προσπαθεί να «ξεκλειδώσει» αυτήν ακριβώς την «επιθυμίας» των παλιών σπιτιών, μιας άλλης, ιδιαίτερα γοητευτικής πλευράς της πόλης.

Γράφει η Γεωργία Τόλη…

…με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας.

Με προσοχή… κίνδυνος κατάρρευσης!

Με γοητεύουν ιδιαίτερα τα παλιά σπίτια… όσες φορές βγαίνω για περπάτημα και τα εντοπίζω (όχι τυχαία, αφού προτιμώ τις γειτονιές) στέκομαι με συγκίνηση μπροστά τους…

Σπίτια κλειστά, έρημα.
Σπίτια αφημένα στην απόλυτη σιωπή, αθόρυβα και πληγωμένα.
Η απουσία ζωής φωνάζει από μακριά.
Πόρτες κλειστές, σφαλισμένες με λουκέτα, αυλές με αγριόχορτα και κουρτίνες ξεχασμένες σε παράθυρα που χάσκουν… σημάδια ανθρώπων που τα άφησαν βιαστικά, ίσως και απρόσμενα.
Λύπες και χαρές, αγάπες και όνειρα, κρυμμένες ιστορίες, φωτογραφίες, έπιπλα και μυρωδιές, έγιναν αναμνήσεις, σε μια φυγή χωρίς επιστροφή… άραγε, πόσες πήραν μαζί τους;

Σπίτια κλειστά, έρημα…

Σπίτια που την Άνοιξη στολίζονται ξανά, για χάρη των περαστικών.
Κέρασμα και μνημόσυνο μαζί στις ανάσες που στέγασαν… αυτόπτες μάρτυρες μιας άλλης εποχής που χάθηκε για πάντα.
Σπίτια, καταδικασμένα στην αιώνια μοναξιά, σκέφτομαι… και πώς να μην είναι;
Θυμάμαι τα λόγια της μητέρας… «τα σπίτια κορίτσι μου τα κάνουν οι άνθρωποι».

Σπίτι κλειστά, έρημα…
Σεβασμός, χαρά και θλίψη όταν τα συναντώ…

Ενός λεπτού σιγή στην άγνωστη ζωή τους…