«Αυτή η αρρώστια είναι μεγάλη ευλογία…»
Αυτό το έλεγε συνεχώς ο Θανάσης. «Αν δεν ήταν ο καρκίνος, θα ήμασταν χαμένοι σε μια ψεύτικη ζωή», εξηγούσε. Ο Θανάσης σού παρείχε την βεβαιότητα ότι είχες μπροστά σου έναν μεγάλο μαχητή. Έναν Άνθρωπο που κοιτούσε τον θάνατο στα μάτια, με ησυχία και αφοβιά. Τα λόγια που σου έλεγε μοιάζαν με λόγια σοφών γεροντάδων, βγαλμένων από κάπου ψηλά, από τα βράχια του Αγίου Όρους, ίσως. Εκεί είχε φτάσει το πνεύμα του, η αλήθεια του, η σιγουριά του.
Ο Θανάσης είχε πνευματικό επίπεδο. Υψηλό και καθαρό. Κι αν δεν ήμουν σίγουρος ότι αυτά θα μπορούσε να είναι και δικά του λόγια, δεν θα έγραφα.
Σαφέστατη η ερώτηση, μετά τη δύσκολη αυτή κηδεία: Τι πραγματικά είναι η ζωή, τι πραγματικά είναι ο θάνατος; Όσοι μυρίστηκαν την οσμή του, σίγουρα κατάλαβαν πολύ περισσότερα από εμάς, που ανέμελα και ανυποψίαστα βαυκαλιζόμαστε με την αυταπάτη της ‘ατομικής αθανασίας’. Ξορκίζουμε τον θάνατο με άγχος, αλλά τελικά μάλλον ξορκίζουμε τη ζωή. Την πραγματική ζωή.
Πραγματική ζωή δεν είναι η διαρκής χαλάρωση, η επιμονή στην ευκολία, η αφαίρεση σε μια ατομικότητα ισχυρή, η παθητικότητα, η εμμονή με μια μόνιμη διασκέδαση. Ίσα ίσα. Ετυμολογικά ‘διασκεδάζω’ θα πει ‘διαλύω’, ‘κομματιάζω’. Και αν το κοιτάξουμε στα μάτια, αυτό δεν προσδοκούμε; Περνάμε τη ζωή μας με το αγχώδες κυνηγητό μιας άνεσης. Καφέ στον καφέ, κινητό στο κινητό, tv στην tv, φαΐ στο φαΐ και γκρίνια. Πολλή γκρίνια. Καθετί που δεν ικανοποιεί την ευκολία μας, αναδύει την γκρίνια μας. Φωναχτά και σταθερά. Γκρίνια για όλα.
Πραγματική ζωή είναι να βγαίνεις από τον εαυτό σου και να δίνεσαι στον άλλον. Να υπερβαίνεις την κούραση σου, τα θέλω σου, τον ατομισμό σου. Να κοιτάς τον άνθρωπό σου στα μάτια. Να κάνεις υπομονή. Πολλή υπομονή! Σταμάτα να λες ότι «έχει τα όρια της». Οι δύσκολοι άνθρωποι θα μας κάνουν μεγάλους. Κατάλαβε ότι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου. Μείνε ταπεινός, όχι παντογνώστης. Μίλα λιγότερο, άκου περισσότερο. Δίνε χωρίς να απαιτείς να πάρεις. Γίνε μικρός για τον διπλανό σου, για να τον αφήσεις να νιώσει μεγάλος. Αν έχεις δύσκολο, δύστροπο, εγωπαθή ή ανασφαλή άνθρωπο δίπλα σου, δώσε του χώρο. Χαμογέλα του σταθερά, ησύχασε τον, ημέρεψε τον.
«Ο κόσμος έγινε για να τον μοιράζεσαι. Κι αν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί», είπε ο μεγάλος Τάσος Λειβαδίτης.
Αυτή είναι η πραγματική ζωή. Αυτή τη ζωή ανακάλυψε ο Θανάσης μέσα από την ευλογία του καρκίνου, όπως έλεγε. Έγινε κατ’ εικόνα του Θεού του. Έγινε Αγάπη, έγινε Ταπείνωση, έγινε Αγκαλιά, Χαρά και Σιγουριά.
Καλό Παράδεισο, Θανάση μου! Τον κέρδισες με την αξία σου.
Ένας φίλος σου.