Δυσκολίες στην ανάπτυξη τόσο του λογοτεχνικού ερωτήματος όσο και των επιμέρους αναφορών στην ενότητα της ποίησης «βλέπει» η Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδας στα θέματα της Γλώσσας με τα οποία έγινε η πρεμιέρα των φετινών Πανελλαδικών Εξετάσεων τη Δευτέρα 15 Ιουνίου 2020, όπου οι υποψήφιοι των γενικών Λυκείων κλήθηκαν να διαχειριστούν κείμενα για το βιβλίο, τη γραφή και τον ελεύθερο χρόνο.
Όπως επισημαίνει η ΟΕΦΕ: «Η θεματική ενότητα του “Βιβλίου” εντάσσεται στα διδακτέα θέματα των μικρότερων τάξεων του λυκείου, ενώ, ταυτόχρονα, συνδέεται και με την προτροπή της φιλαναγνωσίας σε όλη τη διάρκεια της φετινής χρονιάς και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Παρόλα αυτά, ο συνδυασμός των κειμένων και των ερωτημάτων με την ειδική ενότητα της ποίησης προκαλεί δυσκολίες στην ανάπτυξη τόσο του λογοτεχνικού ερωτήματος όσο και των επιμέρους αναφορών σε αυτήν».
Συγκεκριμένα τα τρία κείμενα τα οποία τέθηκαν στους υποψηφίους είναι ένα απόσπασμα από το κείμενο του Καβαλιώτη -εκ του Παγγαίου καταγόμενου- συγγραφέα, Θεόδωρου Γρηγοριάδη με τίτλο «Το γιατρικό της αμόλυντης λογοτεχνίας», όπως δημοσιεύτηκε στον Τύπο, ένα κείμενο του συγγραφέα μεταφραστή και εκδότη, Κώστα Τσιρόπουλου από τη Συλλογή Δοκιμίων «Η μόνωση ως συνομιλία» και ένα ποίημα του Τίτου Πατρίκιου.
Το γιατρικό της αμόλυντης λογοτεχνίας-του Θεόδωρου Γρηγοριάδη
Το διάβασμα είναι μια από τις πιο μοναχικές τέχνες. Προσωπικά το θεωρώ μία δημιουργική ενασχόληση. Να μπορείς να συγκεντρώνεσαι πάνω σε ένα κείμενο, να το αφουγκράζεσαι αλλά και να το κάνεις δικό σου. Η προσωπική ανάγνωση απαιτεί συνήθως μια εσωτερική απομόνωση και όχι να σου επιβάλλεται εξωτερικά.
Έφηβος, όταν αρρώσταινα, καθόμουν στο σπίτι και αποτελείωνα ένα ολόκληρο μυθιστόρημα. Μάλιστα μια φορά «ανέβασα πυρετό» παραπάνω, για να τελειώσω το «Ανθρώπινο κτήνος» του Ζολά-το θυμάμαι ακόμη. Στα κοινωνικά δίκτυα πολλοί αναφέρουν ότι δεν μπορούν να συγκεντρωθούν σε ένα βιβλίο. Για εμένα, που το διάβασμα ήταν μια καθημερινότητα, εξακολουθεί να παραμένει, αλλά οι περιστάσεις το καθιστούν ακόμη πιο αδέσμευτο.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, αναζητώ την ουσία της ανάγνωσης. Αυτή η ουσιαστική ανάγνωση δεν έχει ανάγκη καμιάς επίδειξης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν ασκώ πρωταθλητισμό ανάγνωσης ούτε διεκδικώ τον τίτλο του εκλεκτού αναγνώστη. Επανέρχομαι στην εφηβεία μου, χάνομαι μέσα στο κείμενο και ας είναι ό,τι θέλει. Κρατώντας το βιβλίο στο χέρι αισθάνομαι μια τρυφερότητα, μια σιγουριά, λες και εγείρονται οι συγγραφείς και συνομιλούν μαζί μου. Δεν βιάζομαι να αποτελειώσω πολλά βιβλία.
Οι ώρες του διαβάσματος είναι διάσπαρτες σε όλη τη διάρκεια της μέρας και της
νύχτας που τείνουν να ενοποιηθούν σε έναν αλλόκοτο χωροχρόνο. Αφοσιώνομαι στο κείμενο. Αν στην εφηβεία μου έκλεβα χρόνο για διάβασμα, τώρα -τι ειρωνεία!- ο χρόνος αυτός ξανακερδίζεται.
Και να η θαυματουργή ίαση της λογοτεχνίας. Τέτοια κείμενα έρχονται και γιατρεύουν την ψυχή. Χαμένοι και σωσμένοι χαρακτήρες σε παρασύρουν με τις ιστορίες τους. Γιατί η λογοτεχνία είναι αμόλυντη, κανένας ιός δεν θα τη μεταλλάξει, θα είναι πάντα εκεί και τα λογοτεχνικά αντισώματα θα μεταμορφώνουν τις ψυχές μας και θα μας οπλίζουν με κουράγιο.
*Πηγή: protothema.gr