Γιάννης Εριφυλλίδης: Ο κορονοϊός είναι μια πολύ μοναχική ασθένεια, χρειάζεται ψυχραιμία και δύναμη

Ο επικεφαλής του Ομίλου Κοινωνικού και Πολιτικού Προβληματισμού «Η Καβάλα Μπροστά» μιλά για το πώς βίωσε τη νόσο και στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας προς όσους νοσούν και φοβούνται για την εξέλιξη της νόσου

Ο επικεφαλής του Ομίλου Κοινωνικού και Πολιτικού Προβληματισμού «Η Καβάλα Μπροστά», Γιάννης Εριφυλλίδης έδωσε τη δική του «μάχη» με τον κορονοϊό Covid-19 στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Αθήνας, βγαίνοντας τελικά νικητής.

Ο κ. Εριφυλλίδης βρίσκεται πλέον στο σπίτι του και μίλησε στον ALPHA Radio 88,6 για την περιπέτειά του, για τα όσα είδα, τα όσα βίωσε, για αυτά που τον τρόμαξαν, αλλά και για εκείνα που τον γέμισαν με αισιοδοξία και κουράγιο, για τον αγώνα των γιατρών και των νοσηλευτών και για την… έκπληξη από τους γείτονές του, ενώ ευχαρίστησε όλους όσοι έδειξαν το ενδιαφέρον τους όλο το προηγούμενο διάστημα, ενισχύοντας έστω και από μακριά την ψυχολογία του με τις ευχές τους.

Είχα την ευκαιρία να ζήσω από πρώτο χέρι τις αγωνιώδεις προσπάθειες και την αυτοθυσία των γιατρών και των νοσηλευτών στο ΕΣΥ

Πώς ξεκίνησαν όλα
Ήταν δύσκολα για μένα. Φρόντισα να αναζητήσω την ιατρική περίθαλψη που έπρεπε μετά από 5 μέρες που κρατούσε ο πυρετός. Πήγα στο εφημερεύον νοσοκομείο και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ταλαιπωρήθηκα μια εβδομάδα, αλλά έπρεπε να εισαχθώ, αφού έκριναν οι γιατροί πως η κατάσταση δεν ήταν και πολύ καλή. Ευτυχώς, όλα τώρα είναι πολύ καλά. Είχα την ευκαιρία να ζήσω από πρώτο χέρι τις αγωνιώδεις προσπάθειες και την αυτοθυσία των γιατρών και των νοσηλευτών στο ΕΣΥ. Είναι κάτι που θα μου μείνει για όλη μου τη ζωή, η αυτοθυσία αυτών των ανθρώπων που καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, με κίνδυνο της δικής τους υγείας, να κολλήσουν κορονοϊό. Και μάλιστα υπήρχαν πολλοί που κόλλησαν σε κάποιες από τις εφημερίες. Οι άνθρωποι αυτοί έδιναν τα πάντα για να ανακουφίσουν τους ασθενείς.

Η μοναξιά του νοσοκομείου
Στη μοναξιά του νοσοκομείου δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό, δεν το επιτρέπει το υγειονομικό πρωτόκολλο. Είναι μια πολύ μοναχική ασθένεια που σε ρίχνει ψυχολογικά. Εμένα με βοήθησε πολύ όλη η αγάπη του κόσμου και τους ευχαριστώ δημόσια γι αυτό, όπως και την οικογένειά μου. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους της ανάρτησης που έκανα μέσα από το νοσοκομείο, μοιραζόμενος το πρόβλημα υγείας μου. Να μην μείνει κανείς άνθρωπος μόνος του, εύχομαι, σ΄ αυτήν την αγωνιώδη προσπάθεια. Πρέπει να προσέχουμε όλοι και να μην επιβαρύνουμε το δημόσιο σύστημα υγείας και από εκεί και μετά όταν κάποιος καταλάβει ότι υπάρχουν συμπτώματα, πρέπει να ζητήσει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και κυρίως να μη ντρέπεται. Δεν φταίει αυτός που κόλλησε τον ιό. Πρέπει να είμαστε όλοι ο ένας δίπλα στον άλλον. Πολλοί, είδα, πως ένιωσαν ότι στιγματίστηκαν από τον κορονοϊό. Αισθάνονται άσχημα, ντρέπονται που τον κόλλησαν και δεν θέλουν να μπουν στο περιθώριο. Αυτό όμως είναι το τελευταίο που μας ενδιαφέρει. Κανείς δεν πρέπει να περάσει αυτή την ασθένεια μόνος του, αλλά να αισθάνεται ότι έχει την συμπαράσταση των δικών του ανθρώπων και του κόσμου.

Κανείς δεν πρέπει να περάσει αυτή την ασθένεια μόνος του, αλλά να αισθάνεται ότι έχει την συμπαράσταση των δικών του ανθρώπων

Οι ελλείψεις και το χαοτικό περιβάλλον όταν γεμίζουν οι ΜΕΘ
Διαπίστωσα τις ελλείψεις που υπάρχουν στο ΕΣΥ, που δεν είναι τωρινές, αλλά όταν υπάρχει αυτή η πανδημία τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Σε γενικές γραμμές, όμως, τα πράγματα ήταν καλά. Υπήρχαν όμως και στιγμές που αισθάνθηκα την πίεση που νοιώθουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Όταν τελειώνουν τα κρεβάτια στις ΜΕΘ και κάνουν δίπλα σου σε ασθενείς διασωληνώσεις, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι κάτι που σε ταράζει πολύ. Βλέπεις την ταχεία εξέλιξη της νόσου και πως κάποιος μπορεί να χειροτερέψει μέσα σε λίγες ώρες. Βλέπεις την αγωνία όλων που είναι χαοτική, ειδικά τις  ημέρες που εφημέρευε το νοσοκομείο.

Η επιστροφή στο σπίτι και οι αλληλέγγυοι γείτονες
Είχα συνεχή επικοινωνία με τους γονείς  μου και τους φίλους μου. Οι γονείς μου, λόγω της ιατρικής τους ιδιότητας, είναι πολύ ψύχραιμοι και αυτό με βοήθησε πολύ. Είχαν την αγωνία τους, αλλά προσπαθούσαν να μου μεταδώσουν την ψυχραιμία και την αγάπη τους με συνεχή επικοινωνία και αυτό είχε αποτέλεσμα. Επέστρεψα στο σπίτι μου και ένοιωσα θαυμάσια έξω από το νοσοκομείο. Τις τελευταίες δύο ημέρες στο νοσοκομείο αισθανόμουν πολύ καλά, οπότε αισθάνθηκα έτοιμος να φύγω και να πάω στο σπίτι μου. Με το που μπήκα μέσα, τα ξέχασα όλα. Είναι αλλιώς να βρίσκεσαι στο σπίτι σου. Οι οδηγίες του ΕΟΔΥ ήταν πως πρέπει να μείνω δέκα μέρες μετά τη έξοδο από τον νοσοκομείο στο σπίτι. Διανύω την έκτη ημέρα και απομένουν άλλες τέσσερις και θα μπορέσω να βγω από το σπίτι. Όσο μένω μέσα, διαπιστώνω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις ενισχύθηκαν. Το διαπιστώνω προσωπικά ότι ενδυναμώθηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις. Είμαι πολύ τυχερός, αφού έχω δίπλα μου ένα φιλικό ζευγάρι που με φροντίζει, αφήνοντάς μου φαγητό έξω από τη πόρτα πρωί, μεσημέρι, βράδυ και αυτό είναι συγκινητικό. Εύχομαι ο καθένας που νοσεί, να έχει κάποιον να τον βοηθήσει και να μην μείνει μόνος του. Είναι πολύ δύσκολη η απομόνωση.

Μπορεί να νικήσει ο καθένας την αρρώστια με πίστη και με επιμονή, χωρίς ψυχολογική επιβάρυνση

Το μήνυμά του
Το μήνυμα που στέλνω σε όλους είναι να κάνουν τεστ για να γνωρίζουν τι γίνεται, να έχουν ψυχραιμία, πίστη στον Θεό ή σε ό,τι πιστεύουν ή στον εαυτό τους, ώστε να αντλήσουν δύναμη. Μπορεί να νικήσει ο καθένας την αρρώστια με πίστη και με επιμονή, χωρίς ψυχολογική επιβάρυνση, για να πάνε όλα καλά.