Μπορεί η πλατεία Ελευθερίας της Καβάλας να γίνει το επίκεντρο μιας «Αλλιώτικης Συνάντησης» μέσα από τις αρχιτεκτονικές ιδέες τριών γυναικών από την Καβάλα; Η απάντηση έρχεται από το Αρχιτεκτονικό Γραφείο locus3 και είναι κάτι παραπάνω από θετική, φέρνοντας, μάλιστα και διάκριση (Γ’ εξαγορά) στον Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό Προσχεδίων με θέμα: «Ανάπλαση Πλατείας Ελευθερίας» της Καβάλας, μέσα από έναν μεγάλο ανταγωνισμό ανάμεσα σε μεγάλα αρχιτεκτονικά γραφεία της χώρας.
Το εγχείρημα ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό λόγω της μεγάλης έκτασης της περιοχής σχεδιασμού και του περιορισμένου χρόνου μελέτης, με την ομάδα να νιώθει μεγάλη χαρά αρχικά που της δόθηκε η ευκαιρία να σχεδιάσει τον πιο κεντρικό δημόσιο χώρο της πόλης και έπειτα για τη διάκριση.
Η ομάδα μελέτης, απαρτιζόμενη από τις Σοφία Κιρτάζογλου, Πολυάννα Φραγγίδου και Μαρία Χατζηβασιλειάδου και σε συνεργασία με τη Μαρία-Νεφέλη Πάχτα, οραματίστηκαν την καρδιά της Καβάλας όχι μόνον με γνώμονα την καλαίσθητη αρχιτεκτονική αισθητική και τη λειτουργικότητα του χώρου, αλλά ενέταξαν στο σχέδιό τους όλη την ιστορία που περιβάλλει την πόλη, με ψηφίδες πράσινου και γαλάζιου και πέτρας με μέτωπο στη θάλασσα.
Η «ταυτότητα» της πρότασης
Η πρόταση του σχεδιασμού με τίτλο «Αλλιώτικη Συνάντηση» καλείται να αναδείξει την ιστορικότητα της περιοχής και να τη μετατρέψει σε σημείο συνάντησης όχι μόνον των ανθρώπων σήμερα στο φυσικό τους χώρο, αλλά και των διαφορετικών πολιτισμών που συνθέτουν την ιστορία του τόπου αυτού.
Η αποτύπωση της κεντρικής ιδέας στο σχεδιασμό πραγματοποιείται με την επιλογή δύο βασικών υλικών: Η πέτρα ως σύμβολο της παλαιότερης ιστορικής περιόδου και το χυτό σκυρόδεμα ως σύμβολο της νεότερης ελληνικής περιόδου συναντώνται στον χώρο. Το νερό με τη συνεχή του ροή αποτελεί το στοιχείο που ενώνει τις δύο εποχές και ρέει πάνω στα δύο προηγούμενα υλικά, όπως ένας τόπος έχει μια συνεχή ροή στον χρόνο που διαπερνάει τις διαφορετικές ιστορικές φάσεις.
Προτεραιότητα γίνεται η δημιουργία ενός χώρου ενιαίου και ανοιχτού, χωρίς εμπόδια, που να λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος που ενώνει τις διαφορετικές περιοχές. Δημιουργείται αρχικά ένα τοπόσημο στο βόρειο τμήμα της πλατείας, όπου κατασκευάζεται ένα γλυπτό από πέτρα και στοιχεία σκυροδέματος, στα οποία πέφτει το νερό και τα συνδέει.
Το στοιχείο του νερού διατρέχει όλη την πλατεία και καταλήγει νότια προς τη θάλασσα, σημειακά κρύβεται, αλλά νοητά δημιουργεί μια συνεχή γραμμή που συμβολίζει την ιστορική συνέχεια του χώρου. Το άνοιγμα προς το νερό και ταυτόχρονα η διείσδυση του φυσικού στοιχείου προς την πλατεία καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τον σχεδιασμό.
Κατά μήκος αυτής της γραμμής του νερού τοποθετείται ένας κλειστός χώρος (καφέ-wc), καθώς και ένα στέγαστρο που εξυπηρετεί την ανάγκη για εξωτερικό χώρο του καφέ, την ανάγκη σκίασης για τους χρήστες της πλατείας, αλλά δημιουργεί και ένα στεγασμένο χώρο που μπορεί να φιλοξενήσει από κάτω του, στις υποβαθμισμένες γραμμικές περιοχές, περιοδικές εκδηλώσεις-εκθέσεις.
Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε επίσης στη δημιουργία χώρων πρασίνου, χώρων στάσης δίπλα σε αυτούς, στη σύνδεση με τις γύρω περιοχές του Αγίου Νικολάου και των πεζοδρόμων και την ανεμπόδιστη κίνηση των πεζών που παροτρύνονται να διασχίσουν την πλατεία.
