Τα μεσάνυχτα της Παρασκευής 18 Νοεμβρίου 2022 άφησε την τελευταία του πνοή στη γενέτειρά του, το Εμπόριο Εορδαίας, ο Σμήναρχος ε.α. (ΡΝΑ) Κωνσταντίνος Γούλας, πατέρας του συμπολίτη μας -και πολιτογραφημένου Καβαλιώτη- Αλέξη Γούλα. Ήταν 92 ετών.
Ο Κωνσταντίνος Γούλας συμμετείχε στον Πόλεμο της Κορέας, ήταν στρατιωτικός ακόλουθος του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη, υπηρέτησε στην πρεσβεία μας στη Σόφια, από όπου απελάθηκε με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της Ελλάδας, ενώ συμμετείχε στο πλήρωμα του αεροπλάνου που μετέφερε τον τ. Βασιλιά Κωνσταντίνο στις 13 Δεκεμβρίου 1967 στη Ρώμη μετά από το αποτυχημένο κίνημα του Κωνσταντίνου ενάντια στη χούντα των Συνταγματαρχών.
Υπηρέτησε σε πολλά ελληνικά στρατιωτικά αεροδρόμια ως Αξιωματικός, ενώ διετέλεσε -τρεις φορές- διοικητής του Αεροδρομίου της Καβάλας στον Αμυγδαλεώνα.
Δείτε τη συνέντευξη του Κωνσταντίνου Γούλα στον Κώστα Παπακοσμά, όπου αναφέρεται στη σχέση του Σμηνάρχου με την περιοχή μας:
Μετά την αποστρατεία του είχε έντονη πολιτική δράση. Διετέλεσε, πρόεδρος της κοινότητας Εμπορίου και πολιτευτής, ενώ είχε οργανώσει προσωπικό-ιδιωτικό μουσείο.
Η κηδεία του Κωνσταντίνου Γούλα τελέστηκε το Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2022 στο Εμπόριο, συνοδεία αγήματος από την 113 πτέρυγα μάχης. Θάφτηκε με την ελληνική σημαία να τον σκεπάζει. Στο τέλος της τελετής τα μετάλλια δόθηκαν, από εκπρόσωπο της Πολεμικής Αεροπορίας, στον ένα του γιο, το σπαθί στον άλλον γιο και η σημαία, τέλος, στη σύζυγό του κ. Νανά.
Ο γιος του εκλιπόντος, Αλέξης, ανήρτησε, αντί αποχαιρετισμού στον πατέρα του, ένα βιογραφικό του, το οποίο αναφέρει τα εξής:
«Ο βίος του καθενός άγνωστος και πολλές φορές περιπετειώδης. Έτσι, και ο βίος του πατέρα μας διήρκησε 92 χρόνια (21.11.1930), πάνω από αυτό που γνωρίζουμε ως μέσο όρο. Μια ζωή με δυσκολίες, με στεναχώριες με πολλούς αγώνες και με πολλές δράσεις. Όλα ξεκίνησαν στο Εμπόριο Κοζάνης το 1930. Παιδικά χρόνια στη φτώχεια και στην ανέχεια, γυμνασιακά χρόνια στον εμφύλιο, που τον οδήγησαν μετά από ενέργειες του γυμνασιάρχη, στη Σχολή Ιπταμένων Ραδιοναυτίλων στην πρώτη μεταπολεμική σειρά. Η λατρεία του για την Ελλάδα και τη Μακεδονία ήταν αδιαπραγμάτευτη και όσοι τον γνώρισαν από κοντά μπορούν να έχουν προσωπική άποψη.
Στα 22 του βρέθηκε στην Κορέα με το 13ο εκστρατευτικό σώμα της χώρας μας, όπου στάθηκε τυχερός και επέστρεψε, κάτι που δεν συνέβη σε αρκετούς συναδέλφους του.
Η συνέχεια τον βρίσκει διοικητή στο αεροδρόμιο Καβάλας για τρεις φορές, ενώ υπηρετεί και στη Λάρισα, στην Ελευσίνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Σμύρνη με το ΝΑΤΟ, στη Σόφια ως αεροπορικός Ακόλουθος απ’ όπου απελάθηκε με την κατηγορία της κατασκοπίας υπέρ της Ελλάδας, και τέλος ως υπασπιστής του αρχηγού της Αεροπορίας Αντωνάκου. Τον Δεκέμβρη του 1967 συμμετέχει στο Βασιλικό αντικίνημα όπου αφού δεν πετυχαίνει, μετά τη μεταφορά του Κωνσταντίνου στη Ρώμη, συλλαμβάνεται, αποστρατεύεται, εξορίζεται και πλέον έτσι τελειώνει την αεροπορική του θητεία. Στα χρόνια του εκεί, έχει βοηθήσει πολλά νέα παιδιά να καταταγούν στις παραγωγικές σχολές της πολεμικής Αεροπορίας, κάτι όχι αυτονόητο για τα Μακεδονόπουλα εκείνη την εποχή.
Η επιστροφή στο χωριό, τον βρίσκει να συμμετέχει στα κοινά. Ως πρόεδρος στο χωριό για κάποιες θητείες, προσπάθησε να αλλάξει την εικόνα του χωριού κάτι που μάλλον κατάφερε κάνοντας το Εμπόριο κεφαλοχώρι και γνωστό σε όλη τη Μακεδονία.
Αργότερα, ως ανέξαρτητος υποψήφιος βουλευτής δεν τα κατάφερε να εκλεγεί, χωρίς αυτό να τον κάνει να κλείσει το πολιτικό του γραφείο, που διατηρούσε μέχρι πέρυσι στο κέντρο της Πτολεμαΐδας.
Τρεις ήταν οι φορές που κατάφερε να ξεγελάσει τον θάνατο: Η πρώτη στην Κορέα, η δεύτερη στην Ελευσίνα και η τρίτη στη μοιραία πτήση της Ολυμπιακής Αεροπορίας που έπεσε στον Μεταξά Κοζάνης. Και στις τρεις, κάποια αλλαγή στο πρόγραμμα της τελευταίας στιγμής, τον γλίτωσε μιας και τα τρία αεροπλάνα έπεσαν χωρίς επιζώντες.
Τις τελευταίες μέρες είχαμε τηλεφωνήματα από ανθρώπους που βοήθησε πολλαπλώς και σε κάποιες περιπτώσεις άλλαξε τη ζωή τους.
Πλέον, το τελευταίο ταξίδι ξεκίνησε και η καταμέτρηση των καλών και των άδικων πεπραγμένων, γίνεται από άλλους κριτές και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η μετάνοια και η συγχώρεση είναι έννοιες που θέλουν βαθιά και πραγματική πίστη και δεν μπορείς να τις βρεις παντού».
