Στην αρχαία τραγωδία του Ευριπίδη, η Μήδεια σκότωσε τα παιδιά της. Στην Ελλάδα του 2017, τα παιδιά της πατρίδας μας φεύγουν μαζικά πριν προλάβει η σύγχρονη οικονομική τραγωδία να σκοτώσει τα όνειρα τους. Νέοι και νέες, ζευγάρια που θέλουν να δουλέψουν και να κάνουν οικογένεια, παιδιά με όνειρα και σπουδές βρέθηκαν παγιδευμένα σε μία μίζερη πραγματικότητα, μέσα στην ανέχεια, την ανεργία, την εξάρτηση από τους γονείς και τα εξευτελιστικά, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια επιδόματα.
Είναι οι φίλοι μας, παρέες που διαλύθηκαν, οικογένειες που σκόρπισαν και πετούν σαν τα αποδημητικά πουλιά για άλλες, πιο ψυχρές πολιτείες, προσπαθώντας να φύγουν μακριά από τον ελληνικό οικονομικό ζόφο. Δυο Καβαλιωτάκια, ο Νίκος και η Κατερίνα, μίλησαν για το τι τους έδιωξε από τη χώρα, αλλά και για τις πρώτες τους ημέρες σε μία χώρα τόσο άγνωστη όσο και γνωστή για τη μοίρα των Ελλήνων, παλαιών και σύγχρονων Gastarbeiter ή ξένων εργατών ελληνιστί, τη Γερμανία.
«Είμαστε νέοι, θέλουμε να δουλέψουμε, να σταθούμε στα πόδια μας»
Ξεκινώντας, περιγράφουν την κατάσταση που βίωναν στην Ελλάδα: «Στην Καβάλα εγώ έκανα ιδιαίτερα, κατά διαστήματα ασχολήθηκα και στον ιδιωτικό τομέα, ενώ ο Νίκος δούλευε στα ηλεκτρολογικά, εγκαταστάσεις κυρίως. Πρώτα από όλα για να μπορέσει να ορθοποδήσει ένα ζευγάρι στα Ελληνικά δεδομένα θα πρέπει να έχει ένα σπίτι από πίσω. Κατά καιρούς τα χρήματα δεν επαρκούσαν ώστε να υπάρχει ένα καλό εισόδημα και από τις δύο πλευρές για να έχουμε ένα σπίτι. Κατά καιρούς δεν υπήρχε και δουλειά, η κρίση χτύπησε και τους δύο τομείς και τα ηλεκτρολογικά εφόσον δεν υπήρχε προοπτική να χτιστεί κάτι, για να μπορέσει να απασχοληθεί στο επάγγελμα και τα ιδιαίτερα είναι μέχρι κάποια περίοδο, πρέπει συνέχεια να τρέχεις, να ξοδεύεις, δε συνέφερε. Το να βασιζόμαστε μονάχα σε γονείς δεν είναι της ιδεολογίας μας, δε θα μπορούσαμε να βασιστούμε να μας βοηθούν οικονομικά. Είμαστε νέοι, θέλουμε να δουλέψουμε και θέλουμε να έχουμε το δικό μας πορτοφόλι και να σταθούμε στα πόδια μας».
«Έχει τύχει να βγάλω τον μήνα μου με 180 ευρώ…»
Ο Νίκος και η Κατερίνα συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο για το τι τους έδιωξε από την χώρα: «Ζευγάρι είμαστε, μπορεί κάποια στιγμή να κάνουμε οικογένεια, με τα οικονομικά της Ελλάδας τέτοια προοπτική δεν υπάρχει. Αναγκαζόμασταν να μένουμε με γονείς και εγώ έχω μάθει από μικρή να δουλεύω και δε θα μπορούσα να έχω το δικό μου πορτοφόλι. Δεν το μπορούσα σαν χαρακτήρας αυτό, έχω μάθει αλλιώς. Σκεφτόμαστε και το μέλλον των παιδιών μας, αν αύριο κάνουμε ένα παιδί; Πώς θα το κάνεις, όταν δεν μπορείς να αυτοσυντηρηθείς; Υποτίθεται μπήκαμε σε αυτό το λούκι της κρίσης με το σκεπτικό ότι σε 4-5 χρόνια θα ορθοποδήσουμε, αλλά βλέπουμε ότι συνεχώς πηγαίνουν χειρότερα τα πράγματα. Έχει τύχει να βγάλω τον μήνα μου με 180 ευρώ, μπορείς να “βγεις” μ’ αυτά τα λεφτά;».
«Έχουν εξαφανιστεί άνθρωποι, έχουν έρθει και έχουν μείνει στο αεροδρόμιο ή κοιμόντουσαν κάτω από γέφυρες»
Απαντώντας στο γιατί πήγανε στην Γερμανία, εξηγούν: «Η Γερμανία είναι μία από τις πιο δυνατές οικονομικά χώρες της Ευρώπης, ήταν η καλύτερη επιλογή. Είχαμε εκεί φιλικά μας πρόσωπα, αλλιώς δε μπορείς να σταθείς. Δε θα προτείναμε σε κάποιον μόνο του να ξεκινήσει να πάει, με τίποτα… Αν δεν έχει κάποιος ένα δυνατό μπάτζετ και εφόδιο τη γλώσσα αλλά σε καλό επίπεδο, δεν έρχεται. Γιατί έχουν εξαφανιστεί άνθρωποι, έχουν έρθει και έχουν μείνει στο αεροδρόμιο ή κοιμόντουσαν κάτω από γέφυρες».
«Ήταν ένα τρομερό σφίξιμο-Αγαπώ την πατρίδα μου αλλά οι καταστάσεις με ανάγκασαν να φύγω»
Η πιο δύσκολη στιγμή ωστόσο ήταν η ώρα του αποχωρισμού, καθώς μιλούν με συγκίνηση για το πως ένιωσαν, όταν άφηναν πίσω τη γενέτειρα τους: «Χάλια, νιώσαμε ένα τρομερό σφίξιμο, γιατί αφήσαμε οικογένεια, φίλους, συγγενείς, τις συνήθειές μας και έχεις φόβο για το άγνωστο, γιατί δε ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις. Γιατί πριν φύγεις, ακούς διάφορες γνώμες, γιατί δε ξέρεις τι θα συναντήσεις και όταν ακούς κάποια πράγματα που δεν είναι ευχάριστα, λογικό είναι να σε τρομοκρατούν. Όταν πας σε μία ξένη χώρα η γλώσσα είναι μεγάλο πρόβλημα, άλλες συνήθειες, άλλη νοοτροπία, ξέρεις ότι χάνεις τη χώρα σου που μπορείς σε 5 λεπτά να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις σ’έναν φίλο σου “δεν είμαι καλά, θέλω να βρεθούμε να πιούμε ένα καφέ”, εδώ πέρα αυτά τα ξεχνάς. Ήταν ένα τρομερό σφίξιμο, αλλά είναι μία απόφαση η οποία αν την πάρεις, την πήρες. Άλλοι έχουν όνειρο να το κάνουν αυτό, για ‘μένα το να φύγω από τη χώρα μου δεν υπήρχε ποτέ. Αγαπώ την πατρίδα μου, αλλά οι καταστάσεις με ανάγκασαν να φύγω».
«Περίμενα να δω ρατσισμό αλλά δεν υπάρχει-Είναι λίγο κομπλεξικοί με τη γλώσσα τους οι Γερμανοί»
Στη συνέχεια οι δύο νέοι μιλώντας για το πώς τους υποδέχθηκαν εκεί, υποστηρίζουν: «Εγώ έχω δει προσωπικά μία πολύ καλή αντιμετώπιση, περίμενα να δω ρατσισμό, αλλά δεν υπάρχει. Απλά είναι λίγο κομπλεξικοί οι Γερμανοί από την άποψη ότι μπορεί να ξέρουν Αγγλικά να σου μιλήσουν, αλλά δε σου μιλάνε παρά μόνο στη γλώσσα τους. Είναι κολλημένοι με τη γλώσσα και αυτοί, όπως οι Γάλλοι, αλλά όχι όλοι. Πολλοί δεν ξέρουν κιόλας να μιλήσουν Αγγλικά!».
«Εμείς είχαμε συνηθίσει να πίνουμε και έναν καφέ μέσα στη βδομάδα, εδώ δε μπορείς να κάνεις τη ζωή που έκανες»
Όσον αφορά την καθημερινότητά τους και τι σκοπεύουν να κάνουν από εδώ και πέρα; «Δε μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα, γιατί πρέπει να έχεις ένα μπάτζετ, για παράδειγμα όταν έχεις υπολογίσει ότι γρήγορα θα βρεις δουλειά, ότι θα το λύσεις αυτό. Αν αργήσεις να βρεις δουλειά, τα πράγματα δυσκολεύουν. Εμείς ήμασταν τυχεροί γιατί έχουμε φίλους που μας στήριξαν και προς το παρόν δεν έχουμε ενοίκια. Έχει πράγματα που είναι πολύ ακριβά και άλλα πολύ οικονομικά. Η μετακίνηση, για παράδειγμα είναι πανάκριβη, όταν μένεις σχετικά μακριά από το κέντρο θες αρκετά χρήματα στο πήγαινε-έλα. Στο σούπερ μάρκετ έχει και φθηνές επιλογές, κάποια πράγματα είναι φθηνότερα από την Ελλάδα και άλλα πιο ακριβά. Δε μπορείς να κάνεις τη ζωή που έκανες. Εμείς είχαμε συνηθίσει να πίνουμε και έναν καφέ μέσα στη βδομάδα, αυτό εδώ δεν το κάνεις, γιατί δεν έχεις έρθει γι’ αυτόν τον σκοπό, η καθημερινότητα είναι να μελετάς συνέχεια, αν δεν κατέχεις τη γλώσσα σε πολύ καλό επίπεδο και να ψάχνεσαι συνέχεια για δουλειά, στο οτιδήποτε…».
«Εδώ θέλουν συμβόλαια από τις εταιρίες που δουλεύεις για να μπορέσεις να νοικιάσεις ένα σπίτι»
Όσο για το ποια είναι τα όνειρά τους για το μέλλον; Μάλλον πραγματιστικά, αφού στη Γερμανία ακόμη και για να νοικιάσεις ένα σπίτι, πρέπει να αποδείξεις ότι εργάζεσαι: «Πρώτον, να λύσουμε το πρόβλημα της γλώσσας, δεν έχει λυθεί απόλυτα και εκτός του ότι εσύ μαθαίνεις κάπως να μιλάς, τυχαίνει να πας σε περιοχή που μιλάνε με διάλεκτο, άρα αυτά που έχεις μάθει τα ξεχνάς. Όπως και στην Ελλάδα, αν κάποιος γνωρίζει ελληνικά και πάει στην Κρήτη, δυσκολεύεται. Δεύτερον, να βρούμε το δικό μας σπίτι και για να το βρούμε σημαίνει ότι θα έχουμε βρει μια καλή δουλειά που να μας καλύπτει οικονομικά, για να μπορέσουμε να νοικιάσουμε. Αυτό όμως μπορεί να γίνει στο τρίμηνο πάνω, επειδή εδώ θέλουν συμβόλαια από τις εταιρίες που δουλεύεις, τουλάχιστον να έχεις κλείσει 3 μήνες δουλειάς για να μπορέσεις να νοικιάσεις ένα σπίτι».
«Έχουν σταματήσει τα επιδόματα στους πολίτες της Ε.Έ. γιατί πρέπει να βοηθήσουν τους ανθρώπους που έρχονται από χώρες εκτός Ευρώπης»
Εξηγώντας στη συνέχεια το πως αντιμετωπίζει το Γερμανικό κράτος έναν μετανάστη από χώρα της Ε.Ε., εξηγούν πως τα πράγματα τον τελευταίο καιρό έχουν αλλάξει άρδην, σε σχέση με παλαιότερα: «Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Πριν 4-5 χρόνια όταν είχαν έρθει άλλοι Έλληνες παίρνανε επιδόματα με το που έφταναν στη Γερμανία. Επειδή όμως και η Γερμανία που είναι δυνατή οικονομικά, έχει δεχθεί πληθώρα ανθρώπων από οποιοδήποτε σημείο της γης, έχουν σταματήσει τα βοηθήματα στους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή θα πάρεις κάτι πάρα πολύ δύσκολα, γιατί πρέπει να βοηθήσουν τους ανθρώπους που έρχονται από χώρες εκτός Ε.Ε., όπως από τη Συρία. Άρα βλέπεις να βοηθάνε περισσότερο αυτούς, παρά εσένα που είσαι από κράτος-μέλος της Ε.Ε.».
«Γύρισε μπούμερανγκ στη Μέρκελ η βοήθεια στους πρόσφυγες-μετανάστες»
Αυτό το γεγονός έφερε στη Βουλή και τις ακραίες εθνικιστικές φωνές, καθώς στον Γερμανικό λαό υπάρχει αγανάκτηση για την πολιτική της Μέρκελ: «Τελείωσε αυτό με τα επιδόματα γιατί δε μπορεί να υποστηρίξει το κράτος οικονομικά όλους αυτούς που έχουν έρθει και αυτό γύρισε μπούμερανγκ και στη Μέρκελ, γι’ αυτό ουσιαστικά δεν κέρδισε στις εκλογές… Μπορεί να βγήκε, αλλά δεν έχει αυτοδυναμία και γι’ αυτό βλέπεις να υπάρχουν αυτά τα άκρα. Όπως μπήκαν και στην Ελληνική Βουλή άνθρωποι με τέτοιες αντιλήψεις, μπήκαν και στη Γερμανική Βουλή, γιατί και εδώ είναι αγανακτισμένοι. Εδώ σε βοηθάνε στη γλώσσα, αν θες να πας σχολείο, αλλά πληρώνεις ένα πολύ μεγάλο μέρος των χρημάτων εσύ και μονάχα εσύ αν πάρεις πτυχίο. Τότε θα πάρεις κάποια από τα χρήματά σου πίσω. Ακόμα και τα χρήματα που θα πάρεις για να πας σε ένα σχολείο για τη γλώσσα, είναι πολύ λιγότερα για εμάς από ό,τι για έναν Σύριο».