Απαριθμώντας τις (ουκ ολίγες) βιομηχανίες που έβαλαν «λουκέτο» την περίοδο διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ακόμη και μέχρι πρόσφατα, κατά τη διάρκεια της Οικονομικής Κρίσης, ο βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Εμμανουηλίδης απάντησε μιλώντας την Τετάρτη 17 Μαΐου 2017 σε όσους εκπροσώπους των δύο κομμάτων εγκαλούν την κυβέρνηση για τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας.
«Επάνω σε αυτά τα συντρίμμια καλούμαστε να χτίσουμε», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Εμμανουηλίδης, ο οποίος στο ξεκίνημα της ομιλίας του αναρωτήθηκε «πού έφυγε λάδι;», εννοώντας πού πήγαν τα 320 δισ. ευρώ τα οποία σήμερα καλείται να πληρώσει ο ελληνικός λαός…
Δείτε ολόκληρη την ομιλία Εμμανουηλίδη σε βίντεο και παρακάτω διαβάστε ολόκληρο το κείμενο απομαγνητοφωνημένο.
Πού πήγαν τα λεφτά, τα 320 δισεκατομμύρια του ελληνικού χρέους;
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το δράμα που βιώνει η χώρα και ο λαός μας στα χρόνια των μνημονίων εστιάζεται σε τρεις λέξεις, που είναι παρμένες από την εμβληματική σπονδυλωτή ταινία του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το κανόνι και το αηδόνι»: «Πού έφυγε λάδι;», «Πού έφυγε λάδι;», «Πού έφυγε λάδι;» μονότονα ρωτά αποσβολωμένος ο Ιταλός Διοικητής.
Όταν ο Επίτροπος της εκκλησίας και ο Πρόεδρος του χωριού πηγαίνουν στον Ιταλό Διοικητή στα χρόνια της Κατοχής, ζητώντας του λάδι για να λαδώσουν το ρολόι της εκκλησίας που είναι σκουριασμένο, ο Ιταλός Διοικητής τούς δίνει έναν τενεκέ. Μετά από λίγες ημέρες το ρολόι δεν έχει λειτουργήσει. Στο ερώτημα, για ποιο λόγο δεν έχει λειτουργήσει, παρουσιάζεται ίχνος λαδιού από τον τενεκέ που δόθηκε, μόνο ένα ελάχιστο δείγμα ανίκανο να θέσει σε λειτουργία το ρολόι.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, κύριοι. Πού πήγαν τα 320 δισεκατομμύρια όλα αυτά τα χρόνια της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας; Θα μου πείτε: «Πήγαν στην ανάπτυξη». Ποια ανάπτυξη; Αντίθετα, όλα αυτά τα χρόνια του αναπτυξιακού σας παράδεισου συνέβη η πλήρης αποβιομηχάνιση.
Σας παραθέτω έναν κατάλογο των έργων και των ημερών της επενδυτικής «απογείωσης» των κυβερνήσεών σας σε όλα τα μεταπολιτευτικά χρόνια: Την αλυσίδα των λουκέτων στην ελληνική βιομηχανία ανοίγει η ΤΕΟΚΑΡ και στη συνέχεια ακολουθούν επιχειρήσεις, όπως τα ΚΛΩΣΤΗΡΙΑ ΦΙΛΙΑΤΩΝ, η εταιρεία ΡΟΚΑ, η πώληση των ΤΣΙΜΕΝΤΩΝ ΧΑΛΚΙΔΑΣ, αλλά και των ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ –πρώην ΣΚΑΛΙΣΤΗΡΗ- το κλείσιμο των ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ ΦΩΚΙΔΑΣ, τα ΦΩΣΦΟΡΙΚΑ ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ, το λουκέτο στα ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ και των ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ, το κλείσιμο των γραμμών παραγωγής της ΒΙΑΜΥΛ.
Τη δεκαετία του 1990 είχαμε τα λουκέτα στη Διεθνή Βιομηχανία Ενδυμάτων στην Καλαμάτα, στη Λαυρεωτική, στην ακτοπλοϊκή εταιρεία ΔΑΝΕ. Επίσης, είχε ξεκινήσει η κατάρρευση της ιστορικής καπνοβιομηχανίας ΚΕΡΑΝΗΣ, ενώ οι όμιλοι ΛΑΝΑΡΑ-ΑΡΓΥΡΟΥ ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους, γράφοντας ουσιαστικά τον επίλογο της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας.
Και ερχόμαστε στα χρόνια της μνημονιακής κρίσης: Κλείνει το καπνεργοστάσιο ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ στην Ξάνθη. Το 2011 μπαίνει λουκέτο στο εργοστάσιο ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ στην Ελευσίνα. Τον Ιούλιο του 2012 κλείνει η ΧΑΡΤΟΠΟΙΪΑ ΘΡΑΚΗΣ. Έναν χρόνο μετά κλείνει το εργοστάσιο DELICA στην Πάτρα. Τον Μάρτιο του 2013 η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ προχωράει στο κλείσιμο του εργοστασίου της Χαλκίδας. Την ίδια χρονιά διακόπτει τη λειτουργία της η ΚΑΠΝΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ. Τον Νοέμβρη του 2013 κλείνει το εργοστάσιο ALUMIL στην Ξάνθη. Το 2014 αποφασίστηκε η λύση της εταιρείας ΒΙΟΜΕΚ, που δραστηριοποιούταν στις μεταλλικές κατασκευές. Το 2014, επίσης, κλείνει η NEOSET. Την ίδια χρονιά πτωχεύει η ΣΕΛΜΑΝ, η μεγαλύτερη βιομηχανία παραγωγής ξύλου στα Βαλκάνια. Ενδεικτικά, στη βιομηχανική περιοχή Κομοτηνής από τις εβδομήντα εγκατεστημένες εργοστασιακές μονάδες το 2014 λειτουργούν λιγότερες από τριάντα πέντε.
Αυτά ως απάντηση για τον επενδυτικό παράδεισο που με περίσσιο κομπασμό και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής παρουσίασε η κ. Μπακογιάννη. Και μπαίνει το ερώτημα: Πού πήγαν τα λεφτά, τα 320 δισεκατομμύρια του ελληνικού χρέους; Είναι γνωστά αυτά, όπως η SIEMENS, αλλά πέρα από αυτά έχουμε και την πλήρη κατάρρευση της αγροτικής παραγωγής. Πού ήταν το ενδιαφέρον σας, κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, όλα αυτά τα χρόνια της δήθεν «οικονομικής απογείωσης»; Μέσα από πρακτικές ενταφιασμού της παραγωγής οδηγήσαμε τους αγρότες στην απόγνωση.
Και ερχόμαστε εμείς σήμερα μέσα από συντρίμμια να στήσουμε μια προσπάθεια -μέχρι τώρα αποτελεσματική- στην παραγωγική ανασυγκρότηση στον πρωτογενή τομέα. Αυτή είναι η κατάσταση που παραλάβαμε. Πάνω σε αυτή χρειαστήκαμε να παλέψουμε όλα αυτά τα δύο -αιματηρά για εμάς και πολύ περισσότερο για τον κόσμο- χρόνια.
Μας κατηγορείτε ότι είμαστε αγκιστρωμένοι στις καρέκλες. Καθένας μας έχει μια διαδρομή που στις τοπικές κοινωνίες είναι γνωστή. Μέσα από καθημερινό αγώνα αναδειχθήκαμε και η θητεία μας εδώ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα υψηλό αίσθημα ιστορικής και κοινωνικής ευθύνης απέναντι στον τόπο μας. Πιστέψατε στη σύντομη παρένθεση. Με όρους μαθηματικούς θα πω ότι αυτή η παρένθεση γίνεται αγκύλη και θα προχωρήσει σε άγκιστρο για έναν και μόνο λόγο. Γιατί δεν έχουμε χάσει την επαφή μας με την κοινωνία.
Τα μέτρα μπορεί να είναι σκληρά, αλλά δημιουργούν σε συνδυασμό με τα αντίμετρα εκείνο το κοινωνικό αντίβαρο που πραγματικά δίνει περιθώριο κοινωνικής συνοχής. Και βέβαια τα μέτρα ένα και μόνο σκοπό έχουν: να βγάλουν τον τόπο από το αδιέξοδο στο οποίο εσείς έχετε οδηγήσει την κοινωνία. Το αδιέξοδο αυτό έχει διάδρομο, έχει χώρο, έχει χρόνο. Είναι η ποσοτική χαλάρωση. Είναι το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ. Είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση μέσω του αναπτυξιακού προγράμματος. Και είναι βέβαια –και αυτό είναι που έχει ιδιαίτερη αξία- η απομείωση του χρέους, ώστε να δημιουργήσει τις συνθήκες ενός ανθρωπινότερου αύριο.
Αν η κοινωνία σήμερα πονά, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν έχει άλλον συμπαραστάτη, παρά μόνον τον πολιτικό χώρο που έχει εμπιστευτεί».