Τη Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017, ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης τοποθετήθηκε στην Υποεπιτροπή Υδατικών Πόρων σχετικά με την κοστολόγηση και τιμολόγηση του νερού, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, τη σημασία της Παιδείας στη διαχείριση του υπέρτατου αυτού αγαθού. Παρακολουθείστε την τοποθέτηση του βουλευτή Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ εδώ:
Η πλήρης τοποθέτηση Εμμανουηλίδη
«Συζητάμε για αυτό το υπέρτατο κοινωνικό αγαθό, το νερό και έτσι προοιμιακά σκέφτομαι αυτό που λέει, «ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά, εις έτη πολλά ευφραίνου, φάε, πιέ, αναπαύσου». Σε αυτή τη λογική, λοιπόν, κινούμενοι του άφρονος πλουσίου αντιμετωπίζουμε εν μέρει τον πλούτο τον υδατικό που έχει η χώρα μας, γιατί η κατάσταση παρουσιάζει μια ιδιότυπη αντίφαση. Έχουμε από τη μια τη Δυτική Ελλάδα, την ηπειρωτική Ελλάδα, με πραγματικό πλούτο υδάτινων πόρων και από την άλλη έχουμε τη νησιωτική Ελλάδα – για να θυμηθώ το Σεφέρη, όπου λέει «ο τόπος μας είναι στεγνός, δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες άδειες και αυτές, που ηχούν και που τις προσκυνούμε». Αυτή είναι η νησιωτική Ελλάδα και μάλιστα μέσα από μια βασανιστική αντινομία. Να περιλούζεται από το υδάτινο στοιχείο, αλλά να μην είναι προς πόση και προς χρήση. Αυτή, λοιπόν, την αντινομία πρέπει να την εξισορροπήσουμε.
Ερχόμαστε τώρα να αντιμετωπίσουμε το θέμα ως, επιτρέψτε μου να πω τον όρο, παραγωγοί αυτού του φυσικού αγαθού, γιατί η παρέμβασή μας για την άντληση, την επεξεργασία και τη διάθεση μέσα από δίκτυα για οικιακή χρήση οπωσδήποτε μας καθιστά οιονεί παραγωγούς και από την άλλη έχουμε αυτό το εκπληκτικό ποσοστό του 70%-80% για την άρδευση. Νομίζω είναι ποσοστά που δεν αντέχουν στη σημερινή αντίληψη που πρέπει να έχουμε για τη διαχείριση του υδάτινου πλούτου. Και αυτό γιατί δεν μπορώ να αντιληφθώ το 80% να διαχέεται, γιατί διαχέεται και διαρρέεται, όχι σε στοχευμένη λειτουργία ποτίσματος, αλλά με μια σχέση έτσι πολύ large, επιτρέψτε μου να πω, με ό,τι αυτό σημαίνει και για το περιβαλλοντικό ισοζύγιο και για το οικονομικό ισοζύγιο, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι όσο και υποτιμημένη να είναι η παροχή αυτού του αγαθού δεν παύει να είναι ένας σημαντικός παράγοντας στο κόστος παραγωγής.
Έρχομαι, λοιπόν, στο δια ταύτα, τι πρέπει να γίνει; Πάντα απόλιγο στο θέμα της παροχής ουσιαστικής παιδείας – και λέγοντας ουσιαστική παιδεία πρώτα-πρώτα πρέπει να την επιδείξει η ίδια η Πολιτεία, καθώς θα πρέπει να φροντίσει ώστε το κόστος αυτού του παραγόμενου κοινωνικού αγαθού να γίνεται με τέτοια σωφροσύνη, ώστε πραγματικά να φθάνει στον καταναλωτή, στο χρήστη, στον πολίτη με δύο χαρακτηριστικά της επάρκειας και δεύτερον της ποιότητας. Για το δεύτερο έχω πολλές επιφυλάξεις, εάν τα απαρχαιωμένα δίκτυα μεταφοράς αυτού του κοινωνικού αγαθού, παρέχουν τα εχέγγυα αυτά μιας υγιεινής χρήσης.
Το δεύτερο είναι αν και κατά πόσο τελικά όλη αυτή η διαχείριση από την πλευρά της Πολιτείας διασφαλίζει σε μια προοπτική χρόνου την επάρκεια αυτού του αγαθού. Δεν είναι μόνο η Πολιτεία, είναι σαφώς ο κύριος εκφραστής της παιδείας, που είναι η εκπαίδευση. Η εκπαίδευση, η οποία πρέπει να στοχεύει προς δύο κατευθύνσεις. Να εκπαιδεύει τον αυριανό χρήστη αυτού του πολύτιμου αγαθού, τόσο ως οικιακό καταναλωτή όσο και ως παραγωγό στην αγροτική και όχι μόνο παραγωγή. Εκεί θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, αναφέρομαι στο Υπουργείο που πραγματικά έχει ένα βαρύνοντα ρόλο και λόγο στη διαχείριση αυτού του πολύτιμου αγαθού. Μπορώ να πω, από τα λίγα που γνωρίζω, ότι είναι ευτύχημα ότι βρίσκεστε σε ένα χώρο με αυτή την βεβαιωμένη, κατ’ εμέ, ευαισθησία και επάρκεια στο να αντιμετωπιστεί αυτή η διαχείριση του υδατικού πλούτου. Ευχαριστώ».