Την Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017, ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης τοποθετήθηκε για δύο θέματα σε ισάριθμες Επιτροπές της Βουλής των Ελλήνων. Ακολουθούν τα κείμενα των ομιλιών του βουλευτή Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ.
Τοποθέτηση με αφορμή τη σύσταση της Επιτροπής για την αντιμετώπιση του Δημογραφικού
«Η σύσταση της Επιτροπής της Βουλής για την αντιμετώπιση του Δημογραφικού προβλήματος της χώρας μας είναι απολύτως επιβεβλημένη. Και μάλιστα θα έλεγα ότι γίνεται με κάποια καθυστέρηση, καθ’ όσον η συνεχώς αυξανόμενη υπογεννητικότητα αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας.
Το πρόβλημα συνήθως το προσεγγίζουμε με ποσοτικά δεδομένα και επικεντρωνόμαστε στις οικονομικές του παραμέτρους. Χωρίς να παραγνωρίζω τη σημαντικότητα αυτών των στοιχείων, θα ήθελα να επισημάνω το ότι η δημογραφική συρρίκνωση αποτελεί σημαντικό έλλειμμα ζωής, έλλειμμα κοινωνικής δυναμικότητας, έλλειμμα ελπίδας.
Σε μια χώρα που το ηλικιακό ισοζύγιο έχει δραματικά ανατραπεί σε βάρος του νεανικού πληθυσμού, αντιλαμβανόμαστε τη συναισθηματική και ψυχική συρρίκνωση που δημιουργείται στον καθένα μας εξαιτίας αυτού του ελλείμματος ζωής.
Το δημογραφικό πρόβλημα έρχεται από προηγούμενες δεκαετίες με συνεχή διόγκωση κατά τα τελευταία χρόνια. Η αιτία αυτής της διόγκωσης βρίσκεται στην αλλαγή του πολιτισμικού μοντέλου της ελληνικής κοινωνίας. Πιο συγκεκριμένα, η εισδοχή των γυναικών στο χώρο των σπουδών και αργότερα στον εργασιακό στίβο δημιούργησε εκ των πραγμάτων νέα δεδομένα που λειτούργησαν αποτρεπτικά, εφόσον η σταδιοδρομία μοιραία τέθηκε σε προτεραιότητα. Το γεγονός μάλιστα ότι η τεκνοποίηση δεν υποστηρίχθηκε από την πολιτεία με τα απαραίτητα ανακουφιστικά στην καθημερινότητα μέτρα (λειτουργία βρεφονηπιακών σταθμών, γονεϊκές άδειες, σχολεία με παροχή πολυσχιδούς παιδείας) στην ουσία λειτούργησε αποτρεπτικά προς την κατεύθυνση της τεκνοποίησης. Το πρόβλημα μεγεθυνόταν και από την αντίληψη ότι οι γονείς αντιλαμβάνονταν ότι πρωταρχικό καθήκον ήταν η οικονομική κατοχύρωση του παιδιού μελλοντικά, με αποτέλεσμα να θυσιάζει την τεκνοποίηση του δώρου ζωής, στο βωμό της οικονομικής μελλοντικής εξασφάλισης του μοναδικού γεννήματος.
Η διολίσθηση αυτή αποκτά εκρηκτικές διαστάσεις στα χρόνια των μνημονιακών επιταγών. Η ανεργία των νέων και η φυγή στο εξωτερικό για ανεύρεση εργασίας υπήρξε ο αρνητικός καταλύτης στη διόγκωση αυτού του προβλήματος. Και βρισκόμαστε σήμερα σε ένα σημείο που πρέπει να δράσουμε ως πολιτεία με αποτελεσματικότητα για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Τώρα εδώ θα πρέπει να αξιοποιήσουμε όλη την κατατεθειμένη εμπειρία επιστημόνων που ασχολούνται με το πρόβλημα αυτό, αλλά κυρίως – και αυτό πρέπει να δούμε – πώς θα δημιουργήσουμε ένα πολιτισμικό μοντέλο, όπου η χαρά, η φωνή, το παιδικό κλάμα θα έχουν θέση στην καθημερινότητά μας και δεν θα γίνουμε ο απόηχος μιας γερασμένης καταθλιπτικής κοινωνίας».
Τοποθέτηση στη συζήτηση της αρμόδιας υποεπιτροπής για τη διαχείριση υγροτόπων Αμβρακικού
«Μιλούμε για ένα θέμα, αυτό της διαχείρισης των λιμνοθαλασσών, που δεν αφορά μόνο τον Αμβρακικό κόλπο για τον οποίο συζητούμε σήμερα, αλλά εξακτινώνεται και σε άλλες λιμνοθάλασσες, καθώς η χώρα μας είναι πλούσια σε αυτό το περιβαλλοντικό δώρο. Τέτοιο περιβαλλοντικό δώρο απολαμβάνουμε με τις λιμνοθάλασσες της περιοχής από την οποία προέρχομαι. Εν κατακλείδι θα μπορούσαμε να δώσουμε μια πρόταση για ένα δίκτυο προστασίας των λιμνοθαλασσών. Δηλαδή ποιες συνέργειες είναι αυτές που πρέπει να υιοθετηθούν, ώστε να σταματήσει η κακοποίηση. Και βέβαια είναι ενθαρρυντικό το ότι υπάρχει σήμερα μια αναχαίτιση του προβλήματος. Είναι ωστόσο καιρός να περάσουμε και στην αναζωογόνηση, θα έλεγα, αυτού του περιβαλλοντικού πλούτου.
Εκτιμώ ότι οι απλοί άνθρωποι που ζουν σε ένα περιβάλλον, «συνομιλώντας» με αυτό, είναι οι ουσιαστικοί προστάτες του. Όχι από υπερευαισθησία, αλλά από συμπεριφορά υπαγορευμένη από το ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι είναι και χρήστες αυτού του πλούτου και διαχειριστές του, δεν εισακούονται στον βαθμό που πρέπει για τη διαχείριση των λιμνοθαλασσών. Αναφέρομαι στους συνεταιρισμούς ιχθυοκαλλιεργητών αυτών των περιοχών.
Οι άνθρωποι αυτοί για πολλά χρόνια ζουν σε αυτό τον τόπο και δεν κάνουν ληστρική εκμετάλλευση του παραγόμενου ιχθυαλιευματικού πλούτου. Είναι ωστόσο γεγονός ότι δεν βοηθιούνται όσο πρέπει από την Πολιτεία, στο να επιβιώνουν με όρους ανθρωπινότερους στο φυσικό τους χώρο. Η Πολιτεία πρέπει να υποστηρίξει τη διαβίωση αυτών των ανθρώπων σε καταλύματα και σε υποδομές, με όρους στοιχειώδους κοινωνικής ευαισθησίας. Επίσης πρέπει να έχει ευήκοον ους στις προτάσεις τους για την αειφόρα διαχείριση του αλιευτικού πλούτου, προτάσεις που υπαγορεύονται μέσα από τη γνώση και την εμπειρία τους.
Η λύση θα πρέπει να στηριχτεί στην αρμονική συλλειτουργία όλων των εμπλεκομένων θεσμικών φορέων. Επί του προκειμένου, πρέπει να αξιοποιηθούν τα ερευνητικά πορίσματα των φορέων διαχείρισης, των ερευνητικών κέντρων, του ΙΝΑΛΕ εν προκειμένω, των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, καθώς βέβαια και η εμπειρία γνώση των ανθρώπου που ζουν στους ευλογημένους αυτούς τόπους. Μέσα από αυτό το πλέγμα συνεργιών θα έχουμε τα ποθητά αποτελέσματα αναχαίτισης αυτής της διαδικασίας περιβαλλοντικής καταστροφής και θα περάσουμε σε έναν αναγκαίο περιβαλλοντικό ισοζύγιο.
Έχουμε ως Αριστερά ευθύνη και χρέος απέναντι στις μελλοντικές γενιές να αφήσουμε μέσα από το κυοφορούμενο νομοθετικό πλαίσιο για τη διαχείριση των λιμνοθαλασσών το θετικό περιβαλλοντικό μας αποτύπωμα που θα διασφαλίζει την αειφορία».