Υπέρ Χατζηεμμανουήλ

Στην απόηχο της νέας πραγματικότητας στο νησί, μετά τις εκλογές της 26ης Μαΐου, η ψήφος στην παράταξη «Μόνο για τη Θάσο» μοιάζει να είναι αναγκαίος μονόδρομος...


 

Του Μπάμπη Γαμβρέλη

 


Ηάποψη μου για την ανάγκη ευρύτερων συνεργασιών στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι γνωστή από παλιά. Θυμίζω τη θέση που εξέφρασα το 2006 για κοινή κάθοδο των (μικρών τότε) δυνάμεων της τοπικής Αριστεράς με την παράταξη του Κωστή Σιμιτσή, θυμίζω την ενεργό συμμετοχή μου στην πρωτοβουλία λίγων (άλλα εκλεκτών) συμπολιτών μου για τη συνένωση των παρατάξεων της Αριστεράς με επικεφαλής τον Βασίλη Λιόγκα, όπως επίσης και τις προσπάθειές μου (ως επικεφαλής της Νέας Πόλης) για την ουσιαστική διεύρυνση της παράταξης, κάτι που «εκφράστηκε» τελικά μέσω της δημιουργίας της Συμπαράταξης Πολιτών. Προσπάθεια που, εκτός των άλλων, κατόρθωσε να βγάλει από την «αυτοδιοικητική αφάνεια» τις δυνάμεις τις ανανεωτικής Αριστεράς εκείνης της περιόδου.

Η «μετακόμισή» μου στη νήσο Θάσο συνέπεσε με τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014. Μέσα σε μια ιδιαίτερη πολιτική συγκυρία, βρέθηκα με παλιούς φίλους και συντρόφους στη νεοσύστατη παράταξη Ανθρώπων έργα, την «ηγεσία» της οποίας επωμίσθηκε ο σεμνός και τα μάλα δημοκράτης Βασίλης Παπαφιλίππου. Αποτέλεσμα; Η μετά από δύο τετραετίες επανεμφάνιση στο νησί δημοτικής παράταξης από τον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς (με ό,τι μπορεί να σημαίνει και να σηματοδοτεί ο όρος «ανανεωτική») και η είσοδός της στο Δημοτικό Συμβούλιο με το καθόλα αξιοσέβαστο ποσοστό του 10%.

Από τότε μέχρι σήμερα, «κύλησαν» πολλά. Ο Δήμος της Θάσου διοικήθηκε από έναν άνθρωπο που, σε εντελώς ανύποπτο χρόνο, είχα πλέξει δημόσια το εγκώμιό του. Ο Κώστας Χατζηεμμανουήλ ενσάρκωνε σε μεγάλο βαθμό ένα μέρος των προσωπικών μου απαιτήσεων και δια μέσου της έμφυτης ευγένειάς του, έναν πολιτικό πολιτισμό ιδιαίτερα «συγγενή» στις πολιτικές και αισθητικές μου αναφορές.

Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι τη «διάδοχη κατάσταση» της παράταξης Ανθρώπων Έργα, εξέφρασα ανοιχτά την άποψή μου για μία προγραμματική συνεργασία με την παράταξη του Κώστα Χατζηεμμανουήλ. Στηριζόμενος πρωτίστως: στο (ολόσωστο, ως προς την ουσία του) αφήγημα των συνεργασιών με τον «μεσαίο» χώρο που ενέκυψε στην πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης, στην πέρα για πέρα αντι-λαϊκίστικη στάση του δημάρχου της Θάσου στα κελεύσματα των «μακεδονομάχων» συναδέλφων του, όπως αυτά εκφράστηκαν απ’ άκρη σ’ άκρη του νομού και της Περιφέρειας, στην άρνησή του να «θυσιάσει» τον Δήμο στον βωμό κομματικών σκοπιμοτήτων, καθώς επίσης και στην έμπρακτη διάθεσή του να συνεργαστεί γόνιμα και αποτελεσματικά με μία «αντίπαλη ιδεολογικά» κυβέρνηση, αποκομίζοντας (εν τέλει) από αυτήν ουκ ολίγα οφέλη.

Ταυτόχρονα, η εμφάνιση στην «πολιτική σκηνή» του νησιού μίας παράταξης που ιδεολογικά καταγράφηκε εξ αρχής στα «νεοδημοκρατικά μητρώα», δημιούργησε νέα δεδομένα. Αναζητώντας κανείς την «αυτοδιοικητική ταυτότητα» της παράταξης του (μέχρι χθες άγνωστου) κυρίου Κυριακίδη, θα σκοντάψει επάνω σε μία μεγάλη ομάδα με ακροδεξιά (έως χρυσαυγίτικα) χαρακτηριστικά, στην άνευ προηγουμένου ταύτισή της με την «τοπική διαπλοκή» (βοούν τα από εξέδρας προεκλογικά εγκώμια για τον «μέγα ευεργέτη» των λατομείων), καθώς επίσης και σε μία «προγραμματική προχειρότητα» που αγγίζει τα όρια της αφέλειας.

Από την άλλη, οι φίλοι και οι σύντροφοι της νεοσύστατης παράταξης Πάμε μαζί (ουσιαστικά η συνέχεια της Ανθρώπων έργα), παρά τις δεδηλωμένες ενστάσεις και επιφυλάξεις, επέλεξαν να πορευτούν αυτόνομα στις εκλογές με επικεφαλής τον Δημήτρη Θεοδωρίδη. Επιλογή που όχι μόνο «ακολούθησα» άλλα έθεσα εαυτόν στο προεκλογικό μετερίζι, με όσες δυνάμεις διέθετα. Έστω και μικρές…

Αυτά μέχρι χθες ή, σωστότερα, μέχρι το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Μπροστά μας τώρα προκύπτει μία νέα πραγματικότητα που αν επαναληφθεί και στις επαναληπτικές εκλογές της 2ης Ιουνίου, θα σημάνει δυσοίωνες προοπτικές και εξελίξεις για τον Δήμο της Θάσου. Δεν είναι μόνο τα όσα προανέφερα για την «κάστα» του κυρίου Κυριακίδη. Δεν είναι μόνο η «προέλαση» του σκληρού πυρήνα της Δεξιάς, δεν είναι μόνο η «ατμόσφαιρα αντεκδίκησης» που ενέσπειραν καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου οι illuminati του Λιμένα. Πρωτίστως είναι η απουσία αυτοδιοικητικού οράματος που, σε συνδυασμό με τις «αναπτυξιακές του προθέσεις», προδικάζουν παλινορθώσεις ζόφου και γραφικοτήτων.

Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, η ψήφος στην παράταξη του Κώστα Χατζηεμμανουήλ μοιάζει να είναι αναγκαίος μονόδρομος. Ενδεχομένως και η απαρχή μιας καινούριας συνεργασίας πολιτικών ετεροτήτων. Μιας «διοικητικής φιλοσοφίας» που μπορεί να απαλλάξει τον τόπο από τα βαρίδια του παρελθόντος και να καλλιεργήσει μία νέα πολιτική και αυτοδιοικητική συνείδηση. Τα υπόλοιπα, στην κρίση και τις αποφάσεις του θασίτικου λαού.