Του Κωστή Σιμιτσή
Το 2006 ένας από τους Καβαλιώτες που πρότεινα να συμμετάσχουν στο ψηφοδέλτιό μου ήταν ο Θόδωρος Μουριάδης. Τον γνώριζα ως πρώην στρατιωτικό που αποφάσισε να ιδιωτεύσει, αξιοποιώντας το πτυχίο του πολιτικού μηχανικού. Ήξερα επίσης ότι είναι χαμηλών τόνων, θα μπορούσε κιόλας κάποιος να τον χαρακτηρίσει ντροπαλό, και ότι δύσκολα θα αποφάσιζε να εκτεθεί δημόσια στον στίβο της πολιτικής. Επέμεινα όμως γιατί έβλεπα έναν παθιασμένο εραστή της ποιότητας, έναν οπαδό της αισθητικής στον δημόσιο και στον ιδιωτικό χώρο, έναν τελειομανή αυστηρό πρώτα με τον εαυτό του.
Αυτό που δεν κατάφερα το 2006, το πέτυχα το 2010. Ο Θόδωρος έβαλε υποψηφιότητα μαζί μου και εκλέχτηκε χωρίς καμιά προσπάθεια, χωρίς κάρτες και διαφημίσεις, με την ευκολία που το ψάρι γλιστράει στο νερό. Λες και η πολιτική ήταν ο φυσικός του χώρος. Την ίδια στιγμή αποστρεφόταν τη δημόσια προβολή, τις συνεντεύξεις, τη συνάφεια των πολλών. Ήταν ο εκλεκτός, που τον αγαπούσε ο κόσμος κι ας του το έδειχνε από μακριά.
Ως αντιδήμαρχος Τεχνικής Υπηρεσίας ξεκίνησε με μια ψυχρολουσία. Η κυβέρνηση αφαίρεσε 7.000.000 ευρώ από το τεχνικό πρόγραμμα του νέου καλλικρατικού Δήμου Καβάλας και παράλληλα σταμάτησε το πρόγραμμα ΘΗΣΕΑΣ σε όλη τη χώρα. Ο Θόδωρος καρτερικά συμμάζεψε τα οικονομικά της Υπηρεσίας, έδωσε πολλές μελέτες, ετοίμασε φακέλους για το ΕΣΠΑ.
Την επόμενη χρονιά ήταν έτοιμος για μια κοσμογονία. Θα πρέπει να θυμίσω στους αμνήμονες, τελείως ενδεικτικά, ότι ανάμεσα σε άλλα πολλά ξεκίνησαν το λιμενικό έργο στη Ραψάνη (έτοιμες και δυο ίδιες μελέτες για Καλαμίτσα και Περιγιάλι), η Μεγάλη Λέσχη, οι παιδικοί σταθμοί σε Καρβάλη, Χωράφα και Καρνάγιο, ο Ξενώνας Αστέγων στην Καρβάλη, το Προκόπειο Γηροκομείο στον Άγιο Σίλα, το δημοτικό σχολείο του Αμυγδαλεώνα, οι ριζικές ανακαινίσεις σε 3ο Γυμνάσιο, ΙΕΚ (που ήταν υπό κατάρρευση), ΕΠΑΛ Περιγιαλίου, Ζουμπουλάκειο, το πάρκο ΑΜΕΑ στο αθλητικό κέντρο της Καλαμίτσας μαζί με την ανάπλαση του περιβάλλοντος χώρου. Επίσης, το μονοπάτι από την Παλιά Καβάλα μέχρι τον Άγιο Κωνσταντίνο, η ανάπλαση της Ερυθρού Σταυρού αργότερα, η ανάπλαση του κέντρου των Κρηνίδων, η ολοκλήρωση του δρόμου στο νέο Νοσοκομείο. Το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού, για το οποίο τόσο δυσφημιστήκαμε. Και πλήθος άλλες παρεμβάσεις στις γειτονιές και στα χωριά με τα έργα αυτεπιστασίας ή με μικρές εργολαβίες (πχ η ανάπλαση με κυβόλιθους της οδού Κριεζή στον Άγιο Νικόλαο και της οδού Μεχμέτ Αλή στην Παναγία, η κατασκευή της σκάλας στο άλσος Πεντακοσίων, οι ασφαλτοστρώσεις στο Παλιό και στον Αμυγδαλεώνα). Αλλά και μελέτες (21ο ΔΣ, 12ο ΔΣ, πλατεία Καπνεργάτη), το Σχέδιο Περιγιαλίου, το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο, σχεδιασμοί για το μέλλον, συμμετοχή σε ευρωπαϊκά προγράμματα.
Η σύγκριση είναι καταλυτική με όσα ακολούθησαν μετά το 2014. Και λυπηρή και στενάχωρη. Το τίποτε διαδέχθηκε το πολύ. Την εργασιομανία του Θόδωρου αντικατέστησαν η αγκύλωση στις αρμοδιότητες, στους κανονισμούς, στη γραφειοκρατία.
Όταν ο Θόδωρος αποφάσισε να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος Καβάλας, ήξερε πολύ καλά πως οι πιθανότητες ήταν σε βάρος του. Έπρεπε να διεξαγάγει έναν πολυμέτωπο αγώνα. Από τη μια είχε να αντιμετωπίσει μια διοίκηση του ρουσφετιού και των εξυπηρετήσεων. Απο την άλλη, οι επικεφαλής των άλλων παρατάξεων ήταν έμπειροι, ώριμοι, πιο έτοιμοι από κάθε άλλη φορά να διεκδικήσουν τη δημαρχία. Η μεγάλη ικανότητα των «αντιπάλων» του και η ποιότητα όλων τους δείχνει και το μέγεθος της επιτυχίας του Θόδωρου.
Μεθαύριο την Κυριακή δεν ψηφίζουμε «απλώς» ένα δήμαρχο. Παίρνουμε αποφάσεις για το μέλλον μας, για το μέλλον της πόλης μας. Καταφεύγω σε αυτήν την κοινοτοπία για να τονίσω ότι τα πράγματα είναι πολύ απλά: αν δεν αλλάξει η διοίκηση, η πόλη μας θα παρακμάζει, θα ξεπέφτει, θα ρημάξει. Και ο Θόδωρος Μουριάδης, ανάμεσα στους άλλους άξιους επικεφαλής των παρατάξεων της αντιπολίτευσης, τάχθηκε από τον λαό της Καβάλας να διεκδικήσει το μέλλον του τόπου μας. Αξίζει να τον βοηθήσουμε!