Για την αστική ιστοριογραφία που παλεύει να σβήσει από τη μνήμη του λαού μας και της νεολαίας τα σημαντικά γεγονότα της απελευθέρωσης της περιοχής από τους Γερμανοβούλγαρους φασίστες, στα οποία έχει βάλει την ανεξίτηλη σφραγίδα του το ΚΚΕ και ο λαός κάνει λόγο σε ανακοίνωση της η Τομεακή Επιτροπή ΚΚΕ Καβάλας.
«Στις 13-9-1944 οι λαϊκές ένοπλες δυνάμεις που δρούσαν στην Ανατολική Μακεδονία, συγκεκριμένα το 26ο Σύνταγμα του Ε.Λ.Α.Σ., που με σκληρόν αγώνα είχε απλωθεί και εδραιωθεί στο Τσαλ Νταγ και τα άλλα βουνά της περιοχής, αποσπούσαν από τους βουλγαροφασίστες κατακτητές την κυριαρχία της υπαίθρου και όλων σχεδόν των αστικών και ημιαστικών κέντρων και άρχιζαν, με τις νέες, λαϊκές αρχές που εγκατέστησαν, το πλούσιο έργο της εξάμηνης “λαϊκής αυτοδιοίκησης” η ΕΑΜοκρατίας, που, ωστόσο, διακόπηκε το Μάρτη του 1945..
Η απελευθέρωση υπήρξε αποτέλεσμα και της ορμητικής καθόδου μέχρι τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα του 4ου Σοβιετικού Ουκρανικού Σώματος Στρατού, καθώς και της εξέγερσης του ίδιου του βουλγαρικού λαού, οι κυβερνήσεις του οποίου προσπάθησαν να χαρακτηριστεί η χώρα τους ως “συμπόλεμος” και βουλγάρικα στρατεύματα να παραμείνουν στην ευρύτερη περιοχή, οφείλεται όμως κυρίως στη προσήλωση των κομμουνιστών και των τότε συμμάχων τους, ιδιαίτερα της πολιτικό-στρατιωτικής ηγεσίας του 26ου Συντάγματος του Ε.Λ.Α.Σ., (Γ. Ερυθριάδης, μελος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., Κ. Κωνσταντάρας, μόνιμος αξιωματικός του ελληνικού στρατού), στην πάλη για την ανάκτηση της περιοχής εκείνης που στην διάρκεια των πρόσφατων τότε βαλκανικών πολέμων και του Α΄ Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, είχε γίνει μήλο της έριδας ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας, Τουρκίας και Βουλγαρίας και που, όπως αποδείχτηκε, είχε ειδική θέση στους ψυχροπολεμικούς σχεδιασμούς του Τσώρτσιλ απέναντι στη θριαμβεύτρια του Β΄ Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, Ε.Σ.Σ.Δ. και την κοινότητα λαϊκών χωρών που εμφανίζονταν.
Η ραγδαία και σχεδόν αναίμακτη απελευθέρωση ήρθε να δικαιώσει την μεγάλη εξέγερση που έκανε τον Σεπτέμβριο του 1941 ο λαός της περιοχής, ιδιαίτερα της Δράμας και της περιφέρειάς της, και να εκδικηθεί για τον εκβουλγαρισμό, τις σφαγές, τους εξανδροπισμούς, τις διώξεις και την πείνα που την ακολούθησαν. Υπήρξε ταυτόχρονα απάντηση στους έλληνες εγκληματίες εθνικιστές που στα τέλη της κατοχής έβαψαν, τελείως αναίτια, τα χέρια τους με το αίμα εκλεκτών μαχητών του Ε.Λ.Α.Σ. στο Οβατζικ και τη Ζυρνοβίτσα, δείχνοντας έτσι καθαρά το πρόσωπο και τις προοπτικές τους.
Τέτοια ακριβώς ημέρα το 1916, στα μέσα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το “γερμανόφιλο” τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης, παρέδιδε “το Φρούριο Καβάλας”, ένα συγκρότημα πανίσχυρων οχυρών περιμετρικά της πόλης, και ολόκληρο το Δ΄ Σ.Σ., στους και τότε “ειρηνικούς εισβολείς” γερμανοβουλγάρους, απέναντι στους οποίους είχε υποτίθεται ταχθεί, κι έτσι ο λαϊκός στρατός Ε.Λ.Α.Σ. ξέπλυνε τρόπον τινά την δική τους ντροπή, μπαίνοντας απελευθερωτής και θριαμβευτής στην “Κόκκινη Καβάλα”, εγγυητής της παράδοσης από τους βουλγάρους υπουργούς που προσήλθαν στο λαό όλων των εξουσιών και αρχών. Ο βουλγάρικος στρατός, που βρίσκονταν στην περιοχή, εντάχθηκε στο 4ο Σοβιετικό Ουκρανικό Σώμα Στρατού, και διαδοχικά πέρασε στο έλεγχο στρατιωτών και αξιωματικών μελών του Π.Μ. Βουλγαρίας, μέχρι που αποχώρησε τελείως.
Η απελευθέρωση χαρακτηρίστηκε και σημαδεύτηκε από τεράστιο δημιουργικό έργο, που επιτέλεσε ο ίδιος ο λαός με επικεφαλής τα όργανα “λαϊκής εξουσίας”, κοινοτικά, δημοτικά και νομαρχιακό συμβούλιο και περιέλαβε, ενδεικτικά, την διάσωση των μεγάλων ποσοτήτων καπνών που συνέχιζαν να εποφθαλμιούν και ήθελαν να αποσπάσουν βουλγάρικοι κύκλοι, τη λειτουργία των επιχειρήσεων και των άλλων δομών, την τροφοδοσία και τον επισιτισμό, την επαναλειτουργία για πρώτη φορά μετά 4 χρόνια των εκπαιδευτικών μονάδων στα ελληνικά, αλλά και τη τιμωρία βουλγάρων εγκληματιών πολέμου, από τη μια, τη λήψη μέτρων κατά του ενδεχόμενου απόβασης των Βρετανών, που τον Δεκέμβρη έκαναν ναυτικό αποκλεισμό, και τη διάλυση των εθνικιστών στη Ραβίκα (Καλλίφυτο) της Δράμας, από την άλλη.
Η αστική ιστοριογραφία παλεύει να σβήσει από τη μνήμη του λαού μας και της νεολαίας τα σημαντικά γεγονότα εκείνης της περιόδου γιατί σε αυτά έχει βάλει την ανεξίτηλη σφραγίδα του το ΚΚΕ και ο λαός σε συμπόρευση μαζί του. Εμείς, όμως, απόγονοι και φίλοι των αγωνιστών της 10ετίας 1940-1950, ούτε αποσιωπούμε ούτε ξεχνούμε: Κόντρα σε κάθε αντιδραστική αναθεώρηση της ιστορίας και κάθε εξισορρόπηση αναζητούμε -και σε τοπικό επίπεδο- την αντικειμενική αλήθεια, βρίσκουμε πίσω από τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα και τους πολέμους, που είναι συνέχεια της οικονομίας και της πολιτικής με άλλα μέσα, την αιτία, αυτό που και σήμερα βασανίζει τους λαούς, δηλ. την βάρβαρη φύση του ανεπίστρεπτα ξοφλημένου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, και υποσχόμαστε να πατάμε στα βήματα και να κρατάμε σταθερά το νήμα των Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ.-Ε.Π.Ο.Ν.-Ο.Π.Λ.Α.-Δ.Σ.Ε., μέχρι να τη νίκη…».