Δημήτρης Εμμανουηλίδης: Η ψήφος μας να μη γίνει εφαλτήριο για να κάνει η χώρα μας ένα άλμα στο κενό

Το μήνυμα του υποψήφιου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Καβάλας εν όψει των εκλογών της 25 Ιουνίου

Τον κίνδυνο μεγάλων περιπετειών για τη χώρα στην περίπτωση που από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου προκύψει μια μονοκρατορία της ΝΔ, επισημαίνει σε μήνυμα του με την ευκαιρία της επερχόμενης εκλογικής διαδικασίας ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης.

Ο υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόμενος προς τους ψηφοφόρους τονίζει την ανάγκη να πάνε στην κάλπη και η ψήφος τους να μην γίνει εφαλτήριο για να κάνει η Ελλάδα ένα άλμα στο κενό.

Το μήνυμα του αναφέρει σχετικά:

«21 Μαίου-25 Ιουνίου. Ένας μόλις μήνας πολιτικού χρόνου ανάμεσα σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Οι εκλογές του Μαΐου έδωσαν μια απρόσμενα και για τους ίδιους τους νικητές εκλογική νίκη. Αυτή άλλωστε είναι και η άγρια ομορφιά της κάλπης.

Ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της τραγωδίας κατά Αριστοτέλη είναι η «περιπέτεια» «η ες το εναντίον των πραττομένων μεταβολή».

Στην περίπτωσή μας ένα κόμμα που κατάφερε να αναδείξει τη χώρα μας «πρωταθλήτρια» σε θανάτους από covid αναλογικά με τον πληθυσμό της.

Ένα κόμμα που στην προσπάθειά του να διασώσει την, εξαιτίας της σκόπιμης φτωχοποίησης, κοινωνική συνοχή κατέφευγε στην πρακτική των κάθε είδους passes, καταρρακώνοντας την αξιοπρέπεια ενός υπερήφανου κατά τα άλλα λαού.

Ένα κόμμα που συστηματικά ναρκοθέτησε τα θεμέλια της δημοκρατίας με την ανατριχιαστική πρακτική των υποκλοπών με θύματα ακόμη και μέλη της κομματικής και όχι μόνον οικογένειας.

Ένα κόμμα που στο πεδίο της ελευθεροτυπίας, λάβωσε τη δημοκρατία καταφέρνοντας να κατρακυλήσει στην 107η θέση στην παγκόσμια κατάταξη της αξιοπιστίας των ΜΜΕ.

Ένα κόμμα που η ανθρωποθυσία δεκάδων νέων υπάρξεων στο «δυστύχημα» των Τεμπών γίνεται -άκουσον άκουσον- ευκαιρία για την αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου.

Ένα κόμμα που ο κατάλογος των σκοπίμων επιλογών κόστισε στην κοινωνία την απώλεια της κοινωνικής προκοπής με τις εξωφρενικές αντιπαροχές στους πολιτικούς της προστάτες, με την ετυμηγορία της 21ης Μαΐου επιβεβαίωσε την Αριστοτελική ρήση.

Ωστόσο η «περιπέτεια» στη σύγχρονη ερμηνεία ταυτίζεται με τις δυσοίωνες, επώδυνες και επαχθείς ανατροπές.

Ανατροπές τόσο στο οικονομικό, όσο και στο κοινωνικό πεδίο. Συνακόλουθα και στο πεδίο της δημοκρατίας.

Τα μηνύματα από τους διεθνείς οργανισμούς προεγγράφουν τα αδιέξοδα της επόμενης μέρας.

Συμπολίτισσες-συμπολίτες.

Η εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιουνίου αποτελεί για την κοινωνία μας μια πρόκληση.

Το αποτέλεσμα της προηγούμενης αναμέτρησης πρέπει να μας θορυβήσει. Πρέπει να μας προβληματίσει για το πώς θα πορευτούμε τα επόμενα χρόνια διακυβέρνησης από ένα πολιτικό σύστημα που όχι μόνον δεν χρειάστηκε να πληρώσει για τις εγκληματικές παραλείψεις, αλλά τουναντίον επιβραβεύτηκε για την κοινωνική του αναλγησία και την κυβερνητική αλαζονεία που επέδειξε.

Σκοπός αυτής της επικοινωνίας είναι να σκεφτούμε ποιο θα είναι το αύριο για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, δίνοντας κατ’ αρχάς συγχωροχάρτι γι’ αυτά που έπραξε σε βάρος του η Μητσοτακική ΝΔ και γι’ αυτά που δεν έπραξε, ως όφειλε.

Είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ότι ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις ήταν αυτές που εξαιτίας της έλλειψης λογοδοσίας, με ένα ανάπηρο κοινοβουλευτικό σύστημα έριξαν τη χώρα στα βράχια της χρεοκοπίας. Η έπαρση και η αλαζονεία δεν μπορεί παρά να οδηγήσουν τα πολιτικά πράγματα σε περιπέτειες.

Αποφεύγοντας περισπούδαστες αναλύσεις, με γνώμονα την εμπειρική λογική θα πρότεινε η ασημαντότητά μου την ανάγκη να προσέλθουμε στην κάλπη της 25ης Ιουνίου με ένα και μοναδικό κριτήριο.

Η ψήφος μας να μη γίνει εφαλτήριο για να κάνει η χώρα μας ένα άλμα στο κενό, καθώς η μονοκρατορία της Μητσοτακικής ΝΔ και η εξ αυτής έπαρσή της, μόνο περιπέτειες για το λαό και τη χώρα προοιωνίζουν.

Χωρίς να γίνομαι μάντης κακών θα ήθελα να επισημάνω ότι από τη μέθη του νικητή εγκυμονούν επερχόμενα δεινά.

Κλείνοντας έρχεται στο νου μου η Σολωμική ρήση:

«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε,
πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»
Είθε η κάλπη της 25ης Ιούνη, να μη την επαληθεύσει.
Άλλως, θα είναι πολύ αργά…»