Βράδυ Τετάρτης 15 Μαρτίου 2019, θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου. Παραμονή της δεύτερης «πρεμιέρας» της παράστασης «Το ψωμί της Νινευί». Το έργο του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη ετοιμάζεται να «συστηθεί» στο κοινό της γενέτειρας των εμπνευστών του. Όλοι είναι εκεί. Για να «κουρδίσουν» μία ακόμη παράσταση. Που μοιάζει όμως σαν να είναι η πρώτη. Πρεμιέρα κανονική…
Σε λιγότερο από 24 ώρες, «Το ψωμί της Νινευί» θα παιχτεί για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή. Επί τρεις και πλέον μήνες, το «ψωμί» σερβίρονταν στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Με αυτόν τον χώρο στον νου γράφτηκε, άλλωστε, για εκεί προορίζονταν εξ αρχής. Ωστόσο, η πρόκληση της μεταφοράς του στο σανίδι. με «κανονικά» φώτα και σκηνικά, με το κοινό στο σκοτάδι, δημιουργεί συνθήκες «αναγέννησης» της θεατρικής πράξης. Εξ ου και το άγχος των συντελεστών. Δημιουργικό, πάντα…
Όλοι είναι εκεί. Οι συγγραφείς και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς. Φωτιστές και ηχολήπτες, φροντιστές και βοηθητικό προσωπικό. Και οι ηθοποιοί. Η Λήδα Πρωτοψάλτη και ο Σταύρος Ζαλμάς. Η Νουρ και ο Σαμίρ… Και δίπλα τους, απέναντί τους, πλάι τους, σιωπηλός παρατηρητής, ο Γιάννης Γκουζίδης. Με τη φωτογραφική του μηχανή να καταγράφει κάθε κίνηση, στη λεπτομέρειά της, σε μια απόπειρα να γίνει ο καθρέφτης της ψυχής των ηρώων που «ζωντανεύουν» στο σανίδι.
Η φωτογραφία επιλέγει να «μιλήσει» σε ασπρόμαυρους τόνους. Όσο λιγότερα τόσο καλύτερα. Δεν χρειάζονται άλλωστε και περισσότερα… Το έργο θα «πει» τα υπόλοιπα…
