Το νέο βιβλίο του Λευτέρη Ι. Κελβερίδη με τίτλο «Οι Κινηματογράφοι της Καβάλας: Οι εποχές-Οι αίθουσες-Οι άνθρωποι» (Εκδόσεις Σινεμασκόπ) παρουσιάστηκε τη Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017 στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός».
Για το βιβλίο μίλησαν ο συγγραφέας και δικηγόρος Κοσμάς Χαρπαντίδης, ο υπεύθυνος του Ιστορικού Αρχείου του Δημοτικού Μουσείου Καβάλας Κομνηνός Απότας και ο ίδιος ο συγγραφέας.
Ολύμπια, Αττικόν, Τιτάνια, Αίγλη, Ρεξ, Αστέρια, Αλέξανδρος, Έσπερος, Παλλάς… Θύμησες και φωτογραφίες από κινηματογράφους που μόνο ως ανάμνηση υφίστανται πια, κοιτάζοντας πίσω, σε μια διαφορετική πτυχή της ιστορίας της Καβάλας.
Πολλές, όμως και οι άγνωστες σε πολλούς ιστορίες και πληροφορίες: Ποιος γνωρίζει ότι το πάρκινγκ Ροδόπη πήρε το όνομά του από τον ομώνυμο κινηματογράφο που κάποτε βρισκόταν στην περιοχή; Πόσοι ξέρουν ότι ο πατέρας της γιατρού Σταυρούλας Μπουσμουκίλια που εργάζονταν ως μηχανικός προβολής σε κινηματογράφο της εποχής έπαιρνε τη μηχανή του και πραγματοποιούσε προβολές στο Σανατόριο για τους ασθενείς;
Αυτές και πολλές άλλες πληροφορίες, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό περιλαμβάνει το βιβλίο του κ. Κελβερίδη. «Μπροστά από τα μάτια των αναγνωστών παρελαύνουν οι ιδιοκτήτες των κινηματογράφων, οι πορτιέρηδες, οι χειριστές των μηχανών, οι εργαζόμενοι στο μπαρ και στο ταμείο», ανέφερε ο κ. Απότας, παίρνοντας το λόγο από την υπεύθυνη της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κατερίνα Κουμανίδου, η οποία αναφέρθηκε εν συντομία στο βιογραφικό του συγγραφέα.
Δεν ήταν, όμως, μόνο οι κινηματογράφοι… Ήταν και οι αφίσες ιστορικών ταινιών, ήταν η παρουσία της Μελίνας Μερκούρη στην Καβάλα, με αφορμή τα γυρίσματα της ταινίας Τοπ Καπί που έγιναν στην πόλη το 1963, ήταν οι αναφορές συγγραφέων από την Καβάλα στους κινηματογράφους που άφησαν εποχή μέσα στα έργα τους, όπως παρατήρησε ο κ. Απότας.
«Η Καβάλα διέθετε πολλούς, αναλογικά με τον πληθυσμό της, κινηματογράφους, με πολυτελείς αίθουσες, κάτι που δείχνει και την αστικοποίηση της πόλης εκείνη την εποχή», παρατήρησε ο κ. Χαρπαντίδης, χαρακτηρίζοντας το βιβλίο ως ένα παραμύθι για τους κινηματογράφους της πόλης.
Ήχοι, φώτα, πρόσωπα και η χαρακτηριστική μυρωδιά των κινηματογραφικών αιθουσών, αλλά κυρίως οι άνθρωποι που εργάστηκαν σ’ αυτές, είναι μερικά από τα στοιχεία που αποτυπώνονται στο βιβλίο, όπως ανέφερε και ο κ. Χαρπαντίδης, στοιχεία που ενεργοποιούν όλες τις αισθήσεις, σαν μια παλιά καλή ταινία, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην «εισβολή» της τηλεόρασης στα τέλη της δεκαετίας του ’60, που σήμανε και το τέλος του κινηματογράφου.
Με τη σειρά του ο συγγραφέας δε συμμερίστηκε την απαισιόδοξη άποψη ότι η Έβδομη Τέχνη έχει πεθάνει, αλλά τουναντίον, πάντα βρίσκει τον τρόπο να αναγεννιέται, εξ ου και η πρόθεσή του να γράψει το βιβλίο, ενώ ευχαρίστησε όλους όσοι συνέβαλλαν στη συγγραφή του, παρέχοντας αρχειακό και φωτογραφικό υλικό, χωρίς το οποίο θα ήταν αδύνατη η έκδοσή του, όπως είπε ο ίδιος. «Ήταν μια επίπονη διαδρομή, σε μια εποχή όπου η φράση “πάμε σινεμά;” σήμαινε πολλά», δήλωσε ο συγγραφέας, ενώ στη συνέχεια μοιράστηκε με τους παρευρισκομένους εικόνες και στιγμές από ευτράπελα που γίνονταν μέσα κι έξω από τις κινηματογραφικές αίθουσες, μικρές ιστορίες με πρόσωπα οικεία που είχαν την τύχη να ζήσουν σε μια «πλούσια» εποχή, παρά την απουσία οικονομικής ευμάρειας…
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν στον Σύλλογο για το Παιδί και την Οικογένεια ΠΝΟΗ για την ενίσχυση του έργου του.