Την οικονομική, εισοδηματική και κοινωνική πολιτική της χούντας, από την «επίπλαστη ευημερία» του 1967-71 έως την πλήρη απομυθοποίηση του 1973-74 εξετάζει ο Διονύσης Ελευθεράτος στο βιβλίο του «Λαμόγια στο χακί: Οικονομικά “θαύματα” και θύματα της Χούντας», το οποίο παρουσίασε στην Καβάλα την Παρασκευή 28 Απριλίου 2017 στο Στέκι της Νέας Πόλης, σε μια εκδήλωση που διοργάνωσαν ο ραδιοφωνικός σταθμός «102,8 Στο Κόκκινο Καβάλας», το βιβλιοπωλείο ΕΚΛΟΓΗ και οι Εκδόσεις Τόπος.
Για το βιβλίο μίλησαν ο ιστορικός Νίκος Καραγιαννακίδης και η δικηγόρος Ευγενία Παπαναστασίου, ενώ τη συζήτηση συντόνισε η υπεύθυνη του «Κόκκινου» Μάρθα Βέρρου.
«Όλο και συχνότερα όσο περνάει ο καιρός, λαθρακουστής σε συζητήσεις ανθρώπων μιας κάποιας ηλικίας, αλιεύω φράσεις όπως “Ε, ρε, μια χούντα μας χρειάζεται!” ή “Δικτάτορες, ξεδικτάτορες, δεν έκλεβαν τόσο! Αυτοί, τουλάχιστον, βάλανε κι έναν υπουργό τους στη φυλακή επειδή έκλεβε!”. Η τελευταία φράση αναφέρεται στη δικαστική δίωξη του Μιχαήλ Μπαλόπουλου, υπουργού Εμπορίου του Παπαδόπουλου, ο οποίος καταδικάστηκε και φυλακίστηκε από τη διάδοχη χούντα του Ιωαννίδη, με σκοπό να δειχθεί η “φαυλότητα” των Παπαδοπουλικών και η “εντιμότητα” των “αδέκαστων” Ιωαννιδικών.
»Είναι, όμως, υπαρκτό στην Ελλάδα του 2017 ένα σημαντικό ρεύμα νοσταλγίας για την “Επανάσταση”; Ή, για να μεταθέσουμε το κέντρο της συζήτησης σε πιο επιστημονικές ατραπούς, είναι γνωστά (και αποδεκτά) στους σημερινούς Έλληνες τα έργα και οι ημέρες των συνταγματαρχών;», διερωτήθηκε ο κ. Καραγιαννακίδης.
«Όπως και να έχουν τα πράγματα, ένας απαιτητικός αναγνώστης, που θα αναζητήσει ένα βιβλίο που θα του αφηγηθεί με πληρότητα και επάρκεια όσα συνέβησαν στην Ελλάδα ανάμεσα στις 21 Απριλίου 1967 και τις 23 Ιουλίου 1974 θα δυσκολευτεί να το βρει. Η λογοτεχνία που συνδέεται με περιόδους της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας δεν διέρχεται κρίση γονιμότητας. Το ίδιο συμβαίνει και με την ιστοριογραφία, μόνο που, αν η λογοτεχνία μπορεί να λειτουργεί περιπτωσιολογικά, να αξιοποιεί και να εντάσσει στην πλοκή της αποσπασματικά στοιχεία από την Ιστορία, η ιστοριογραφία είναι επιδεκτική και (κυρίως) χρήζει διαφορετικής προσέγγισης. Δεν της αξίζει να δικάζεται και να κατηγορείται για ραθυμία και ατολμία, αλλά αντίθετα, οι επίμονοι αναγνώστες και οι μελετητές δικαιούνται να είναι απαιτητικοί», παρατήρησε ο Καβαλιώτης ιστορικός (θα ακολουθήσει σχετικό άρθρο με ολόκληρη την ομιλία του κ. Καραγιαννακίδη και τα άγνωστα σε πολλούς ιστορικά και οικονομικά στοιχεία που παρέθεσε κατά την εκδήλωση).
Από την πλευρά του ο συγγραφέας στάθηκε σε συγκεκριμένα σημεία του βιβλίου, από τα οποία «πιάνονται» αρκετοί νοσταλγοί της χούντας και της σύγχρονης κοινοβουλευτικής έκφανσής της, με τον κ. Ελευθεράτο να παραθέτει συγκεκριμένα στοιχεία μέσα από ένα βιβλίο άκρως «τεχνοκρατικό»-ιστορικό, όσον αφορά την αξιοπιστία των στοιχείων του και εντέχνως λογοτεχνικό, όσον αφορά την υπεράσπιση της Δημοκρατίας, της Αξιοπρέπειας και της Αλληλεγγύης ενάντια στους νοσταλγούς δικτατορικών καθεστώτων και τους οπαδούς της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού.
Περισσότερες λεπτομέρειες για το βιβλίο μπορείτε να αντλήσετε από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο συγγραφέας στο ALPHA Radio 88,6 και στον δημοσιογράφο Νίκο Χαζαρίδη εδώ.