To ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Θοδωρής Γκόνης «αγκαλιάζουν» την πρώτη δισκογραφική δουλειά του Μιχάλη Πρεπόνη. Η εναρκτήρια εκδήλωση του προγράμματος του θεάτρου για το νέο έτος θα γίνει το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018, στις 21:00, στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου, και θα είναι η πρώτη επίσημη παρουσίαση του δίσκου «Η νύχτα με συμφέρει», μια βραδιά άκρως… καρουζική.
Ο Μιχάλης Πρεπόνης και οι συνεργάτες του θα παρουσιάσουν ζωντανά τα 16 τραγούδια του δίσκου σε ποίηση του Νίκου Καρούζου (1926-1990). Επί σκηνής Αντιγόνη Βαλάκου θα είναι οι: Απόστολος Πρεπόνης (βιολί), Γιώργος Φίτσιος (τρομπέτα), Βαγγέλης Αγγελόπουλος (κιθάρες), Πέτρος Δαμιανίδης (κοντραμπάσο), Γιάννης Ριμάρεφ (τύμπανα) και, φυσικά, ο ίδιος ο συνθέτης Μιχάλης Πρεπόνης (πιάνο, τενόρο σαξόφωνο και τραγούδι), με πιθανές συμμετοχές από τους Αργύρη Μπακιρτζή (τραγούδι), Βασίλη Ευφροσυνίδη (τραγούδι), Βαγγέλη Αργυρίου (απαγγελία) και Γιάννη Τσίγκα (ηλεκτρική κιθάρα).
Η νύχτα με συμφέρει
Ο δίσκος [cd, κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική] περιέχει 16 τραγούδια σε ποίηση του Νίκου Καρούζου. Μόνον που σε καμιά περίπτωση αυτό που ακούμε δεν θυμίζει… «μελοποιημένη ποίηση» όπως την έχουμε συνηθίσει. Τα περισσότερα τραγούδια έχουν ως πυρήνα την τζαζ αρμονική ατμόσφαιρά και οι ρυθμοί τους είναι «πρόγονοι» ή… «απόγονοι» της τζαζ: μπλουζ, φανκ, σουίνγκ, ρέγγε, ατμοσφαιρικό μπιτ εναλλάσσονται ακόμα και στο… ίδιο κομμάτι!
Οι «πλούσιες» ενορχηστρώσεις και η πληθωρική χρήση των οργάνων (πνευστά, βιολί, ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, κοντραμπάσο, τύμπανα, πιάνο) αναδεικνύουν τις απλές μελωδίες του Μιχάλη Πρεπόνη και μαζί τους τον «καρουζικό» Λόγο.
16 ποιήματα, 16 ρυθμοί, 16 τραγούδια που είναι… τραγούδια! Κανένας στόμφος, καμία συστολή, παντελής απουσία «καθωσπρεπεισμού». Ούτε και μελωδίες σε φράσεις «τραβηγμένες» από τα μαλλιά… Τίποτε δεν σου «υπαγορεύει» ότι ακούς τους στίχους ενός «μεγάλου ποιητή».
Η όλη ατμόσφαιρα του δίσκου «Η νύχτα με συμφέρει» φέρνει στον νου τις «αφηγηματικές» φόρμες του Randy Newman ή του Tom Waits, οι ενορχηστρώσεις έχουν κάτι από τη νεοϋορκέζικη αστική μετα-τζαζ του John Lurie ή του Marc Ribot, αλλά οι μελωδίες «βγάζουν» μια ελληνικότητα και ξετυλίγονται με την ίδια «ελευθεριότητα» με την οποία ο Παύλος Σιδηρόπουλος προσέγγιζε τα ρεμπέτικα…
Σημείωμα του συνθέτη
«Η συνάντηση με την ποίηση του Νίκου Καρούζου ήταν σημαδιακή για μένα. Ο λόγος του, ο κρυμμένος ρυθμός του, η αποκαλυπτικότητα της γλώσσας του, η σκέψη του γυμνή από δόγματα, η απόγνωσή του, η αποδοχή της απόγνωσής του, συνδεδεμένη με το απόλυτο παρόν, ο αυτοσαρκασμός του, δημιουργούσαν εικόνες σαν να ήταν δικές μου. Στις εικόνες αυτές «έβλεπα» ρυθμό, μουσική… Κάθε φράση του είχε και έχει «νόημα» για μένα και συνδέεται με έναν μαγικό τρόπο με την επόμενη. Οι μουσικοί που επέλεξα, όλοι φίλοι, έβαλαν το δικό τους «παρόν» μέσα στη δική μου μουσική «φιλοσοφία»…τους ευχαριστώ»!
Μιχάλης Πρεπόνης
Δεκέμβριος 2017