Ηλέξη «ραγιάς» περιγράφει υποτιμητικά έναν άνθρωπο υποταγμένο. Τη λέξη αυτή η οποία είναι Αραβικής προέλευσης και προέρχεται από το «Ράγι» που στα Αραβικά σημαίνει «κοπάδι»- χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για να περιγράψουν τους μη μουσουλμάνους κατοίκους της αυτοκρατορίας.
Πέρα από την ετυμολογία της, όμως, η λέξη «σέρνει» όλες τις παθογένειες, αλλά και όλους τους ηρωικούς αγώνες ενός Έθνους το οποίο από την ταπείνωση κατέκτησε το πολυτιμότερο αγαθό: Την Ελευθερία.
Η βαριά ιστορία αυτής της λέξης αποτέλεσε και το εφαλτήριο για μια επίπονη μελέτη η οποία έγινε ένα λογοτεχνικό και ιστορικό πόνημα από τον Γιάννη Καλπούζο, ο οποίος φιλοξενήθηκε το απόγευμα της Τρίτης 19 Οκτωβρίου 2021 από το Ερευνητικό Κέντρο MOHA στην γεμάτη από κόσμο αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Imaret και με «συμπαραστάτη» το Βιβλιοπωλείο Εκλογή παρουσίασε το νέο του βιβλίο με τίτλο «Ραγιάς. Μέρες και νύχτες 1821» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Και ποιος αρτιότερος, σκηνοθετικά και σημειολογικά, καλύτερος χώρος για την παρουσίαση του βιβλίου από το Imaret και την ιστορία που κουβαλάει, πόσο μάλλον όταν υπάρχει και ένα λογοτεχνικό «δεδικασμένο», μιας και το 2009 ο συγγραφέας τιμήθηκε με το Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.) για το μυθιστόρημά του «Ιμαρέτ», το οποίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και τον κατέστησε ιδιαίτερα αγαπητό στο αναγνωστικό κοινό, κάτι το οποίο υπενθύμισε η πρόεδρος του MOHA, Άννα Μισσιριάν, καλωσορίζοντας τον συγγραφέα προλογίζοντάς τον.
Τα αυστηρά μέτρα τα οποία τηρήθηκαν απαρέγκλιτα για τον περιορισμό της διασποράς του κορονοϊού Covid-19 ήταν «κόντρα ρόλος» στο γλαφυρό ταξίδι 200 χρόνια πριν, στην Πάτρα, στην Τριπολιτσά, στο Ναύπλιο και στο Μεσολόγγι, αποδομώντας μύθους για την Επανάσταση και αναδομώντας κατακερματισμένες και κρυμμένες, στα ντουλάπια της Ιστορίας, αλήθειες, με τους αναγνώστες να γίνονται αβίαστα «συνοδοιπόροι» σε αυτό το ταξίδι, όπως εύστοχα παρατήρησε η Γεωργία Τριανταφυλλίδου κατά την ανάγνωση αποσπασμάτων από το βιβλίο, προσθέτοντας ότι «η Επανάσταση του 1821 αφορά το πάσχον σώμα», ενώ αναφέρθηκε και στη γλώσσα του συγγραφέα στο εν λόγω πόνημα, μια γλώσσα που αρμόζει στον αυτοσκοπό της ίδιας της Επανάστασης, στην ελευθερία, αποδεσμευμένη από στερεότυπα και αγκυλώσεις ιστορικής και «πιστότητας».
Μια γλώσσα-«όχημα» των ίδιων των ηρώων του βιβλίου, ο ρόλος των οποίων δε βγάζει από τις ράγες την ιστορική του αξία ως τεκμήριο πλέον, παρασέρνοντας τον αναγνώστη σε αμέτρητους παράδρομους της Ελληνικής Επανάστασης, με την πλοκή να ανοίγει πόρτες στις εγκιβωτισμένες ιστορίες του βιβλίου που οδηγούν ακόμη και στην «ανατίμηση» της ιστορικής μας μνήμης, κάτι το οποίο επισήμανε και ο Βασίλειος Ασημένιος κατά τη δική του αναφορά στο βιβλίο.
Ο συγγραφέας με τη σειρά του αναφέρθηκε στο μωσαϊκό το οποίο συνέθετε την ανθρωπογεωγραφία εκείνης της εποχής, όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο, από την κοινωνική διαστρωμάτωση μέχρι την αυστηρή τήρηση των νηστειών και στο πώς άναβαν τη φωτιά, τα μέσα μεταφοράς, τα νομίσματα και τις δεισιδαιμονίες της εποχής, υλικά τα οποία προέκυψαν μετά από μια εξαντλητική έρευνα.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία αποτέλεσαν και την πρώτη ύλη η οποία μορφοποιήθηκε μέσα σε μια χαώδη κατάσταση -συμπεριλαμβανομένου του εμφυλίου– που οδήγησε στην Ελληνική Επανάσταση, όμως «πολλοί πότισαν τελικά το δέντρο της Ελλάδας» και τον αγώνα για την Εθνική Παλιγγενεσία, με το βιβλίο να αποτελεί ένα «λεξικό» το οποίο αποκρυπτογραφεί όλες εκείνες τις εικόνες οι οποίες κρύφτηκαν κάτω από τη μεγάλη εικόνα του θριάμβου και των ηρωισμών.
Δείτε φωτογραφίες από την παρουσίαση του βιβλίου
