Ο Σταύρος Σταυράκης στον εικαστικό χώρο Nekubi: «Ξεφυλλίζοντας» ένα λεύκωμα γεμάτο μνήμες [φωτογραφίες]

Η νέα φωτογραφική έκθεση του Σταύρου Σταυράκη με τίτλο «Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του Κόσμου» άνοιξε τις πύλες της στον κόσμο και στον χρόνο

Το Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2022 στον δημιουργικό-εικαστικό χώρο Nekubi πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της νέας φωτογραφικής έκθεσης του Σταύρου Σταυράκη με τίτλο «Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του Κόσμου».

Άνθρωποι όλων των ηλικιών, εικαστικοί και μη συμμετείχαν στην εκδήλωση των εγκαινίων της νέας αυτής φωτογραφικής ενότητας και δήλωσαν βροντερό «παρών» σε μια ακόμη καλλιτεχνική μάζωξη.

Η βραδιά ξεκίνησε με ένα ζωντανό μουσικό δρώμενο των St. Atom Heart Trio που απαρτίζεται από τον ίδιο τον Σταύρο Σταυράκη, τη Βάσω Ζήσου και τον Γρηγόρη Τσιρόπουλο. Στη συνέχεια έγιναν τα αποκαλυπτήρια των έργων της έκθεσης η οποία θα φιλοξενηθεί έως και το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2022.

Ένα λεύκωμα γεμάτο μνήμες, θαρρείς και ξεθάφτηκε από κάποιο μπαούλο ξεχασμένο στον χρόνο. Καρτ ποστάλ και ενθύμια μιας άλλης εποχής με έντονα στοιχεία film noir, κινηματογραφικότητα και ποιητική ατμόσφαιρα.

Την έκθεση επιμελήθηκε ο Μάκης Μακρής, ο Γιάννης Τριφονόπουλος και ο Νίκος Σωτηρέλης.

Ώρες επίσκεψης στην έκθεση

  • Δευτέρα έως Πέμπτη 11:00-13:00
  • Παρασκευή 18:00-21:00
  • Σάββατο 19:00-22:00

Η «ταυτότητα» από τον ίδιο τον Σταύρο Σταυράκη

Αναζήτησα τα υπολείμματα των σωθικών μου τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη. Ελαττωματικά και δύσοσμα ξέμειναν σε περίεργο παράδεισο.

Στις 12 άχνιζε η γέννα  η παλιά. Έθαψα τα χλωρά χαμογέλα με την ελπίδα ότι θα τα ξαναβρώ. Και άκουγα για μακροημέρευση και χαρά, για έρωτες σαν πλίνθους και είχα αφήσει ένα τραγούδι για το τέλος. Και μέτρησα ένα-ένα τα πετράδια της απόστασης του αναλλοίωτου αγγίγματος που θα πρόσφερε. Και έμεινα γιατί δεν υπήρχε εκείνος ο χρόνος που σάπιζε μέσα στα ατέλειωτα καλοκαίρια με τα υπέροχα τζιτζίκια στα μαλλιά.

Εκείνα τα απογεύματα τα παιδικά τα είχα παραμάσχαλα και ήταν η μόνη μου περιουσία και ας είχαν αίμα, δάκρυα σουλφίνια. Ναι, για τα σουλφίνια έμεινα. Για τον ποταμό που περνά μέσα από τις παλάμες της, για τη φωνή που κυματίζει σαν του Γκιώνη.

Κράτα ρε συ. Είναι τα σοκάκια της σκιάς. Γη με ξινισμένα προσωπεία αγίων, σοβαρά, συνοφρυωμένα, ξεγελασμένοι ταχυδακτυλουργοί των ονείρων.

Τα ακούς; Γη στριφνή, όχι Ουρανός. Αν να Ζήσω χωρίς να μετρώ, το ένα και το δεκαπέντε, σα σφαλιστό παράθυρο του μεσημεριού. το αποκύημα του ήλιου στο πάτωμα. Αν να Ζήσω, θα υπάρξω.