Με την πολυμεσική παράσταση της Violet Louise «Το κορίτσι με τα σπίρτα» (Παρασκευή 20, Σάββατο 21 και Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2024 στις 19:00 στο Αντιγόνη Βαλάκου) πέφτει η αυλαία της Α’ Καλλιτεχνικής Περιόδου (Φθινόπωρο 2024) για το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.
Η Νατάσα Θεοδοσίου, κινούμενη στον κόσμο της παράστασης, κάτι μεταξύ θεάτρου και κινηματογραφικής αφήγησης, ψάχνει τους συμβολισμούς, την ποίηση και την αλληγορία σε ένα παραμύθι στο οποίο η φαντασία και τα όνειρα λειτουργούν ως πανάκεια για τη σκληρή πραγματικότητα, σε μια παράσταση σύγχρονη, που δεν αποδομεί όμως τα παραδοσιακά στοιχεία του παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Γράφει η Νατάσα Θεοδοσίου
Ένα multimedia ταξίδι μεταξύ φανταστικού και υπακτού με όχημα τα όνειρα και τη φαντασία ενός κοριτσιού.
Η Α’ καλλιτεχνική περίοδος (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2024) για το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας ολοκληρώνεται με τον πλέον πολυμεσικό τρόπο και με μετάδοση «ηχηρών» οπτικοακουστικών, κοινωνικών μηνυμάτων, μέσα από την σύγχρονη καλλιτεχνική ματιά και προσέγγιση της σκηνοθέτιδας, performer, μουσικού και multimedia artist, Violet Louise και μιας πληθώρας συν-δημιουργών, με αφορμή την πολύ διαφορετική χριστουγεννιάτικη παράσταση για ενήλικες «Το κορίτσι με τα σπίρτα» που αντλεί έμπνευση από το γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και παρουσιάζεται στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου το τριήμερο 20-22 Δεκεμβρίου 2024.
Κάτι μεταξύ θεάτρου και κινηματογραφικής αφήγησης, με πρωτότυπο υλικό, ζωντανή μουσική και ηχητική εγκατάσταση, το δημιουργικό αυτό θεατρικό project αποτελεί ένα ανοιχτό θέαμα που κινείται μεταξύ αυτών των στοιχείων, τα οποία περιγράφει η σκηνοθέτης της παράστασης και αφηγήτρια, Violet Louise σε μια διασκευή του παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Το κορίτσι με τα σπίρτα». Χρησιμοποιώντας ήχο και εικόνα, παράλληλα με την αφήγηση και τη χρήση μουσικών οργάνων, midi συσκευών, κάμερας και βίντεο, το κοινό, σε πραγματικό χρόνο, βιώνει διαφορετικά οπτικοηχητικά περιβάλλοντα.
Επί της ουσίας, αποτελεί την αφήγηση μιας σύγχρονης κοπέλας στην Αθήνα του σήμερα(κυριολεκτικά) χωρίς γονείς, με απλήρωτο ενοίκιο, περιστασιακή εργασία και με καταθλιπτικές διακυμάνσεις που αντιμετωπίζει μεγάλο μέρος των νέων και όχι μόνον, σήμερα. Η αφήγηση του κοριτσιού του Άντερσεν συναντά στον χρόνο την αφήγηση της Violet Louise με έναν σύγχρονο, ρεαλιστικό και multimedia τρόπο, όπου όλα τα ερεθίσματα (οπτικοακουστικά) συντροφεύουν την ηρωίδα σε ένα ταξίδι πάλης με το εγώ, με το παρόν και το μέλλον, με σημείο αναφοράς τη δυνατότητα που μας δίνει η ζωή να ονειρευόμαστε ή όχι, καθώς και πόσο ζωτικής σημασίας είναι αυτό. Να είμαστε δυστυχισμένοι και να έχουμε την πολυτέλεια να ονειρευόμαστε ή να ζούμε «πολυτελώς» και να μην έχουμε τη δυνατότητα επαφής με τον «ονειρικό» κόσμο;
Το κοριτσάκι του Άνστερσεν, παρά το λυπηρό του τέλος, κατάφερε με τη δύναμη της φαντασίας του και με τα όνειρα που βλέπει να ξεπεράσει τη δύσκολη πραγματικότητα. Το κορίτσι του project της Violet Louise από την άλλη, αποτελεί το «δυνατό» στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και προβολής της κοινωνικής υποκρισίας του σήμερα, μέσα από πρωτότυπο κινηματογραφικό υλικό σε μια αποδόμηση της παγκοσμιοποιημένης και υπερκαταναλωτικής χροιάς των Χριστουγέννων στους δρόμους της «μεταπανδημικής» Αθήνας.
Ένας ιδιαιτέρως ευφάνταστος «χειροποίητος» κόσμος των συντελεστών της παράστασης μεταφέρει, με αντιφατικό τρόπο, όνειρα και φαντασία που παραμένουν ως «αξίες» διαχρονικά αλλά και κοινωνικό-οικονομικά στο προσκήνιο σε κάθε ανθρώπινη οντότητα, έστω και κεκαλυμμένα.
Ο συμβολισμός, η ποίηση και η αλληγορία που αυτές εμπεριέχουν δύνανται να αποτελέσουν την ανατροφοδότηση «ημών» για να αντέξουμε τον ρηχό ρεαλισμό της καθημερινότητας, καθώς σύμφωνα με τον Γιάννη Τσαρούχη: «Μόνο με παραμύθια κατακτώνται οι άνθρωποι». Και κυρίως όταν μεταφέρονται εντέχνως μεταξύ μουσικής συναυλίας-θεάτρου-εικαστικής εγκατάστασης, δεν αποκρύπτουν την ωμή αλήθεια και προσεγγίζουν με σύγχρονη καλλιτεχνική ματιά την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις συνέπειες αυτής, ως ένας θεατρικός μεγεθυντικός φακός που δεν αποκρύπτει, αλλά δημιουργεί.