Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το Ημερολόγιο 2025 της Εταιρείας Συγγραφέων, που φιλοδοξεί να δώσει μια ξεχωριστή νότα στην καθημερινότητά μας: «Ποίησης-Αισιοδοξίας-Σοφίας-Ταξιδιού σε άλλα μέρη, σε άλλους χρόνους»…
Το θέμα του φετινού Ημερολογίου της Εταιρείας Συγγραφέων είναι «Αειφορία και λογοτεχνία: ζώντας φυσικά, ζώντας αρμονικά…», και σε αυτό, μεταξύ άλλων, συμμετέχει και ο Καβαλιώτης λογοτέχνης και μέλος της Εταιρείας Διαμαντής Αξιώτης.
Διαβάστε την ανακοίνωση της ΕΣ για το Ημερολόγιο 2025:
«Η αειφορία είναι το μέλλον της επιβίωσης του κόσμου, είναι το σύστημα εκείνο που σέβεται τη ζωή σε όλες τις μορφές, οικοδομώντας έναν καλύτερο κόσμο για όλα τα όντα, αποδεχόμενο την ποικιλομορφία που προβάλλει και η ίδια η φύση. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η λογοτεχνία μπορεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση δυσεπίλυτων προβλημάτων όπως είναι η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος, η απώλεια της βιοποικιλότητας αλλά και η διακινδύνευση της ποιότητας της ζωής μας μέσα από μια ενδεχόμενη αντι-οικολογική χρήση των επιτευγμάτων της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας. Η Τεχνητή Νοημοσύνη ως πρόκληση για τους πνευματικούς ανθρώπους αλλά και τα οπλικά συστήματα μαζικής καταστροφής κάτω από τη σκιά των οποίων κινείται η εύθραυστη ισορροπία της πλανητικής μας ειρήνης είναι κάποια από τα επίκεντρα του σύγχρονου προβληματισμού».
»Με το προαναφερόμενο σκεπτικό, η Εταιρεία Συγγραφέων επέλεξε ως θέμα του Λογοτεχνικού Ημερολογίου 2025 τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη: ήμερα να χτυπάει στις φλέβες ο παλμός της γη, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο 55 κείμενα των μελών της συμβάλλοντας, πάντα μέσα από τους λογοτεχνικούς κώδικες, στον αναστοχασμό των δυσεπίλυτων προβλημάτων του πολιτισμού μας, όπως είναι η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά και η διακινδύνευση της ποιότητας της ζωής μας μέσα από την αντιοικολογική χρήση των επιτευγμάτων της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας. Οι συγγραφείς, προσβλέποντας σε ένα βιώσιμο μέλλον, προσπαθώντας για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη, εύχονται με τον τρόπο τους το 2025 να είναι καλύτερο…»
Ακολουθεί η συμμετοχή του «δικού μας» Διαμαντή Αξιώτη:
Η βαφή του Παράδεισου
Το σπίτι της γερόντισσας βρισκόταν κοντά στα νερά του βάλτου. Ολημερίς έσερνε τον αργαλειό στα επιδέξια μοτίβα των μοναστηριών τής περιοχής. Η χημεία όμως των χρωμάτων ήταν το ακριβό της μυστικό και δεν εννοούσε να το παραδώσει σε κανέναν.
– Θα το ακουμπήσω μόνο στον άγγελο που θα έρθει να μου ζητήσει την ψυχή, έλεγε.
Εκείνον θα τον καλωσόριζε και θα τον κερνούσε αρωματική μαστίχα και νερό. Θα τον περνούσε πίσω από το σπίτι και θα του άνοιγε την πόρτα της αποθήκης. Εκεί που έκρυβε σπόρους και ρίζες φυτών, φτερά και πόδια εντόμων, ακόμα δόντια και γλώσσες ερπετών. Θα του μιλούσε για τις ιδιότητες του καθενός και θα αποκάλυπτε την ανάμιξη των υγρών. Θα του έδειχνε τα κούμαρα που της έδιναν το βαθυπράσινο των αγρών, τα βατόμουρα απ’ όπου έβγαζε το κόκκινο και καφέ του βρεγμένου χώματος, τους ασφοδέλους που έσταζαν τα κίτρινα και χρυσαφιά της χαράς, το ριζάρι απ’ όπου έπαιρνε το βαθύ πορτοκαλί, τα γαϊδουράγκαθα που έιωναν στο ροζ της τρυφεράδας, και τα πρινάρια στο μπλε του ουρανού. Θα του έλεγε τα μυστικά της, μήπως του άλλαζε τη γνώμη και εξαγόραζε την απόφασή του, να την στρέψει αλλού. Θα του χάριζε, εις μάτην, για να γλυκάνει την κόψη της σπάθας του, όλα τα φυτά της γης, σημαντικά και ασήμαντα.
– Αφού ήρθες λοιπόν και δεν αλλάζεις γνώμη, ξεροκέφαλος που είσαι, πάρ’ τα όλα, θα του έλεγε, πάρε και μένα ψηλά να σου βάψω τον Παράδεισο.
«Μονάχα κάνε κάτι να στάξει μια σταγόνα νερό», είπε από μέσα της, μην ακουστεί και κακοκαρδίσει τον μουσαφίρη της. Δυο χρόνους μένουν ξερές οι στέρνες, στεγνά τα ρυάκια. Και σα να μην έφτανε αυτό, «Ανάθεμά τον που λοξοδρόμησε το ποτάμι και έπνιξε τους ουρανούς με το ντουμάνι της τσιμινιέρας», αναθεμάτιζε, η θρησκευάμενη χριστιανή, τον πλούσιο ξένο.
Τα παιδιά, τραβούσαν τις ξεραμένες ρίζες και άδειαζαν τους σπόρους στο χώμα μήπως γίνει θαύμα και φυτρώσουν. Στο τέλος αρπάζονταν στα χέρια και ξήλωναν τους σταυρούς των νεκρών που έγερναν στα χώματα της αυλής τής γερόντισσας, για να τους κάνουν σπάθες. Η μάχη των δύο στρατοπέδων ήταν συμφωνημένη.