Το βραβευμένο με Κρατικό Βραβείο έργου «Μη σκαλίζεις την άμμο» των Καβαλιωτών θεατρικών συγγραφέων Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, σε σκηνοθεσία του Θεοδόση Σκαρβέλη, παίζει στον Πειραιά με την επιτυχία που του αρμόζει…
Η δημοσιογράφος και αρχισυντάκτρια της καθημερινής εφημερίδας της Καβάλας ΝΕΑ ΕΓΝΑΤΙΑ, Σίσσυ Ακοκαλίδου εισήλθε στον κόσμο της παράστασης, ένας κόσμος σκληρός, ίσως και άδικος, που κρύβει όμως μέσα στις πέτρες του και μαργαριτάρια. Μια παράσταση τόσο ρεαλιστική, αλλά και διακριτικά διδακτική, χωρίς υπερβολές, αλλά με… ηχοβολές αισιοδοξίας και λύτρωσης.
Γράφει η Σίσσυ Ακοκαλίδου
Τέσσερις νέοι σε ένα σπίτι που τελεί… υπό κατάληψη! Η εικόνα του, τουλάχιστον, σε κατάληψη παραπέμπει. Το απόλυτο χάος, ριγμένα στο πάτωμα αντικείμενα που θα έπρεπε να μένουν φυλαγμένα σε συρτάρια, κρεμασμένες καρέκλες από το ταβάνι. Η διόλου δημιουργική ακαταστασία φωτογραφίζει τις ακατάστατες και χαοτικές ζωές τους. Το παίζουν σκληροί και ανυποχώρητοι, μα στο βάθος είναι εύθραυστοι και βαθιά λαβωμένοι από παιδικά τραύματα και βιώματα. Κρύβουν την τρωτότητά τους με τη σκληρότητα και τις βρισιές.
Ο Σώζος, ο Φάνης, η Θάλεια και η Άντα. Η τελευταία, σαν ξένο σώμα σε σχέση με τους άλλους τρεις. Ντελικάτη και αιθέρια με τα ροζάκια της, αλλά με ένοχα μυστικά κι αυτή. Το παίζουν σκληροί, μιλούν με τη γλώσσα του υποκόσμου, σκληρή γλώσσα, γεμάτη ύβρεις και απειλές. Ο μικρόκοσμος της πρέζας και της κοκαΐνης συμπυκνωμένος σε τέσσερις χαρακτήρες.
Ο Σώζος, ντίλερ ναρκωτικών που αγωνίζεται να μη χαλάσει το «καλό» του όνομα στην πιάτσα, ο Φάνης, το πρεζόνι που εκλιπαρεί για πίστωση, ειδάλλως μια ζωή, αυτή της αδελφής της Θάλειας κινδυνεύει πριν ξημερώσει τούτη η αξημέρωτη και γεμάτη ανατροπές νύχτα. Η Θάλεια, μια γυναίκα με ανύπαρκτους κανόνες ηθικής από τα παιδικά της κιόλας χρόνια, τότε που κατάλαβε ότι προκαλούσε το ενδιαφέρον των αγοριών, η Άντα, μια εμβόλιμη παρουσία στην παρέα των τριών, τόσο παράταιρη με τους υπόλοιπους.
Θύτες και θύματα εναλλάσσονται, ο Σώζος νιώθει απειλούμενος από τους εισβολείς στον χώρο του και με το όπλο στο χέρι τους προστάζει να χορέψουν στο δικό του ρυθμό, το όπλο αλλάζει χέρια και πλέον τα «θύματα» περνούν στην αντεπίθεση. Οι διάλογοι έντονοι, σκληροί, κοφτεροί.
Καθώς ξετυλίγεται η ιστορία, το προσωπείο των ηρώων αρχίζει να αποσυντίθεται, βγαίνουν στο φως οι καλά κρυμμένες αλήθειες τους, οι πληγές από τα παιδικά χρόνια, τα θέματα που για τον καθένα χωριστά δεν απαντήθηκαν στο χρόνο που έπρεπε.
Οι Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης ενδοσκοπούν με το σκληρό και ψυχογραφικό τους κείμενο στις ψυχές των χαρακτήρων, καταδύονται στην άβυσσο του καθενός και αναδύουν τις καλά σκεπασμένες αλήθειες τους.
Ακόμη ένα θεατρικό πόνημα, τόσο πιο μπροστά από τον χρόνο που γράφτηκε, ακόμη πιο μπροστά από το τώρα. Το έργο γράφτηκε το 2000, βρέθηκε στα κατάλληλα χέρια του νεαρού σκηνοθέτη, Θεοδόση Σκαρβέλη και ανέβηκε στη σκηνή «ΩΜΕΓΑ» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.
Οι Δημήτρης Μανδρινός, Σπύρος Μαραγκουδάκης, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη και Κορίνα Ντουλλάαρτ, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους επί σκηνής, ερμηνεύοντας ανεπιτήδευτα και δίχως περιττές υπερβολές, θα έλεγε κανείς τους εαυτούς τους και όχι κάποιους άλλους!
Ο θεατής βγαίνει από το θέατρο με αναπάντητα ερωτηματικά για το τι μπορούν να ανακαλύψουν οι ήρωες σκαλίζοντας την άμμο. Θα είναι άραγε πετραδάκια και κοχύλια, ταιριαστά με το ντεκόρ βεράντας εξοχικού στη θάλασσα ή μήπως πολύτιμα μαργαριτάρια βγαλμένα από τον βυθό της θάλασσας; Ίσως και τα δύο μαζί…