Οι τρύπες στους δρόμους ήταν ανέκαθεν ένα δημοφιλές θέμα για μίντια, τοπικούς άρχοντες (κυρίως της αντιπολίτευσης) και fans της «λαϊκής» ενημέρωσης. Άλλωστε πάντα θα υπάρχουν τρύπες και λακκούβες… Σε δρόμους, σε προϋπολογισμούς, σε τσέπες, στο όζον, σε φάβες. Το θέμα είναι ποιες από αυτές κλείνουν, ποιες ανοίγουν από ανθρώπινο παράγοντα, ποιες από φυσικά αίτια και ποιες από υπερφυσικές και μη ανιχνεύσιμες δυνάμεις (βλέπε «μαύρες τρύπες»). Δεν ξέρω αν χρειάζεται πολιτική βούληση για να κλείσει μια τρύπα, αλλά σίγουρα απαιτείται εργολαβική βούληση και ευσυνειδησία, η οποία βεβαίως βεβαίως θα εποπτεύεται από την πολιτική βούληση. Και φυσικά μια τρύπα δεν ανοίγει στην άσφαλτο τόσο εύκολα από την ρίψη αλατιού. Αν ήταν έτσι, οι εταιρίες αλίπαστων θα έπρεπε να θεμελιώνονται πάνω σε ανθρακόνημα. Καλό είναι, λοιπόν, να μην έχουμε τρύπες (στους δρόμους, για να μην παρεξηγηθούμε), αλλά καλό είναι να γνωρίζουμε ότι μια τρύπα στην άσφαλτο δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης, αλλά κακοτεχνίας, ούτε έχει ευθύνη ΜΟΝΟ η νυν Δημοτική Αρχή (δεν τις άνοιξε η ίδια κι ούτε ευθύνεται για τις διαβρωτικές ιδιότητες του αλατιού, αν ευθύνεται το αλάτι γι’ αυτές), ούτε καν η προηγούμενη. Ευθύνη έχει η αθάνατη ελληνική εργολαβική προχειρότητα και εκείνοι που δεν επιτήρησαν τις εργασίες, το «πού πήγαν τα λεφτά των δημοτών», όπως λέει και μια ψυχή. Τρύπες καλές μόνο κλειστές αγαπητοί συνδημότες, αλλά με πρόληψη και όχι με «καταστολή». Αμήν…