Τι Καβάλα τι Μύκονος, με κοινή συνισταμένη (για αρχή) τη χρέωση της ξαπλώστρας στα beach bars (όχι σε όλα). Καταρχάς να πούμε ότι είναι δικαίωμά τους. Ιδιώτες είναι, αν θες πας, αν δε σου αρέσει, φεύγεις. Απλά είναι λίγο ανοίκειο αυτό για την Καβάλα και τις κοντινές στην πόλη παραλίες (δε μιλάμε για Αμμολόφους). Το δε… μεμπτό είναι το εξής: Έχεις κάποια έξτρα παροχή με την εν λόγω χρέωση; Ναι, σου παρέχουν την… απόδειξη της χρέωσης. Άρα μιλάμε για μια χρέωση «αέρα». Οι καταστηματάρχες κερδίζουν με τη συγκεκριμένη τακτική; Θα φανεί στο τέλος της σεζόν, όμως ήδη διαφαίνεται η δυσαρέσκεια στο πρόσωπο των ντόπιων πελατών με κίνδυνο να τους χάσουν. Άρα πού θα μπορούσε να στοχεύει η χρέωση; Στους ξένους τουρίστες (τεκμήριο τουριστικής ανάπτυξης). Στη δε χρέωση υπάρχει και κλίμακα: Όσο εγγύτερα στη θάλασσα τόσο ανεβαίνει η τιμή. Πιθανώς να άπτεται του τεστ κοπώσεως για να φτάσεις στην παραλία ή πληρώνεις κάτι σαν εγγύηση για την ξαπλώστρα, σε περίπτωση που παρασυρθεί από τσουνάμι. Το θέμα, πάντως, είναι το εξής: Εδώ δεν είναι Μύκονος. Καλά κάνουν κάποιοι και χρεώνουν την ξαπλώστρα, όμως στον τελικό λογαριασμό αυτό θα έχει τίμημα για τους καταστηματάρχες. Η καταναλωτική συνείδηση των ντόπιων δεν έχει καμία σχέση με περιοχές όπου ο τουρισμός δουλεύεται από τη δεκαετία του ’70 αμιγώς επαγγελματικά (το ανοίκειο που λέγαμε). Επίσης, η «καθαρή» τουριστική περίοδος στη βόρεια Ελλάδα δύο, το πολύ τρεις μήνες (μόλις ανοίξουν τα σχολεία η ντόπια πελατεία αγοράζει μολύβια και όχι μπρατσάκια). Εκτός και αν απευθύνονται αποκλειστικά στους βαλκάνιους τουρίστες, οπότε (ξανα)πάμε πάσο. Ο τουρισμός, όμως, είναι ένα πολυδιάστατο προϊόν και κυρίως, χρήζει άλλης αντιμετώπισης από περιοχή σε περιοχή. Μπορείς ευκαιριακά, λοιπόν, να χρεώνεις και τον κόκο άμμου, όμως στο τέλος αυτό δε θα έχει κόστος μόνον για τον πελάτη.
*Θανάσης Σοφιανός