Μετά από αρκετές παλινωδίες, «κλείδωσαν» τελικά οι ημερομηνίες της διεξαγωγής των εκλογών της Κεντροαριστεράς. Οι κάλπες σε όλη την Ελλάδα θα στηθούν την Κυριακή 12 και -αν χρειαστεί δεύτερος γύρος- και την Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017 με σκοπό να αναδειχθεί ο ηγέτης που θα οδηγήσει τη νέα, διευρυμένη Δημοκρατική Παράταξη στη νέα εποχή.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης «μπήκε» στην κούρσα από νωρίς. Ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ έθεσε εξ αρχής ζήτημα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας από τη μια αλλά και άμεση «πολιτικοποίηση» της προεκλογικής περιόδου με στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου. Στο πλαίσιο αυτό, έχει επίσης ζητήσει και τη διεξαγωγή ενός Debate με τη συμμετοχή και των δέκα υποψηφίων προέδρων του νέου φορέα.
Αυτήν την περίοδο, ο κ. Ανδρουλάκης πραγματοποιεί περιοδεία σε όλη την Ελλάδα για να «καλύψει» όσο περισσότερο έδαφος γίνεται. Στην Καβάλα, ο 38χρονος ευρωβουλευτής στηρίζεται από έναν «πυρήνα» νέων, κυρίως, ανθρώπων που ήδη προετοιμάζονται για την έλευσή του στην περιοχή μας, πιθανότατα στα τέλη του Οκτωβρίου.
Το KAVALA POST είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Καινούριο σημαίνει να δίνεις μάχες με αυτούς που θέλουν να κάνουν κι όχι με αυτούς που θέλουν να γίνουν. Χωρίς ανοιχτά μυαλά και καθαρά πρόσωπα, η σύγκρουση με τα κάθε λογής κατεστημένα είναι αδύνατη…
Κύριε Ανδρουλάκη, συμμετέχετε σε μια προεκλογική εκστρατεία με πολλές «ιδιαιτερότητες». Κατ’ αρχήν, είστε υποψήφιος πρόεδρος ενός πολιτικού φορέα (της Κεντροαριστεράς) που ακόμη δεν έχει… δημιουργηθεί!
Είναι αλήθεια ασυνήθιστο να έχουμε εκλογές για έναν φορέα που δεν υπάρχει ακόμα και για αυτόν το λόγο ακριβώς ζητούσα επίμονα εδώ και δυο χρόνια, πρώτα να ιδρυθεί ο νέος φορέας, στη συνέχεια να προχωρήσουμε σε προγραμματικό συνέδριο και, μόνο στο τέλος να έχουμε την επιλογή της ηγεσίας. Δυστυχώς, τα κόμματα που συμμετείχαν στη Δημοκρατική Συμπαράταξη –με την εξαίρεση της ΔΗΜΑΡ– δεν συμφωνήσαν με αυτή την πρόταση. Ακόμα και έτσι όμως, θεωρώ ότι η μαζικότητα της εκλογικής διαδικασίας μπορεί υπό προϋποθέσεις να δώσει επαρκή νομιμοποίηση στον επόμενο πρόεδρο για να προχωρήσει στο ιδρυτικό συνέδριο της νέας παράταξης. Άλλωστε και στην Ιταλία η «Ελιά» ξεκίνησε ως πολυκομματικός φορέας για να εξελιχθεί στο σημερινό Partito Democratico.
Έχετε μιλήσει για την ανάγκη ανανέωσης του χώρου –«να αλλάξουμε γενιά», έχετε πει χαρακτηριστικά– χωρίς όμως να μπούνε τα παλιά στελέχη στο περιθώριο. Αλήθεια, πώς μπορεί κανείς να το πετύχει αυτό; Εσείς πώς θα λειτουργήσετε ως πιθανός αυριανός πρόεδρος του νέου φορέα προς αυτήν την κατεύθυνση;
Το γεγονός ότι πρέπει να υπάρξει ανανέωση, όχι μόνο προσώπων αλλά και ιδεών, δεν σημαίνει ότι απαξιώνουμε την προσπάθεια και την εμπειρία όσων προσέφεραν στο παρελθόν και μάλιστα υπό ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Καινούριο σημαίνει να έχεις πάρει μαθήματα από το παθήματα του παρελθόντος και να επιχειρείς να κερδίσεις ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών προτάσσοντας ήθος, αρχές και αξίες. Καινούριο σημαίνει να δίνεις μάχες με αυτούς που θέλουν να κάνουν κι όχι με αυτούς που θέλουν να γίνουν. Χωρίς ανοιχτά μυαλά και καθαρά πρόσωπα, η σύγκρουση με τα κάθε λογής κατεστημένα είναι αδύνατη. Ο σκοπός δεν είναι άλλωστε να φτιάξουμε ένα κόμμα αποκλειστικά για τους νέους, το ζητούμενο σήμερα είναι ευρύτερο. Να δημιουργήσουμε μια παράταξη που θα τους εκφράζει όλους: από τη γενιά των γονιών μας μέχρι και τη γενιά των παιδιών μας. Σε αυτήν τη μεγάλη παράταξη θα έχουν όλες οι ηλικίες θέση. Αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση που έχουμε σήμερα μπροστά μας.
Να φτιάξουμε επιτέλους και στην Ελλάδα ένα ανοιχτό, πλουραλιστικό και θεσμικό κόμμα το οποίο θα αποφασίζει συλλογικά και θα διαχειρίζεται με διαφάνεια τα οικονομικά του…
Πέρα από το ηλικιακό κριτήριο, αλήθεια, κύριε Ανδρουλάκη, ποιες είναι οι ιδεολογικοπολιτικές διαφορές των υποψηφίων αυτήν τη στιγμή; Υπάρχουν; Είναι ορατές ή απλά αλλάζει το όραμα του καθενός για τη διαχείριση της διοίκησης;
Διαφορές στα μεγάλα ζητήματα, δηλαδή στη γεωπολιτική κατεύθυνση της χώρας, τις κεντρικές οικονομικές επιλογές και το πεδίο των διεθνών συμμαχιών δεν υπάρχουν. Δεν θα ήμασταν άλλωστε συνυποψήφιοι στον ίδιο φορέα εάν υπήρχαν… Από εκεί και πέρα, είναι λογικό άτομα με διαφορετικές πορείες και αφετηρίες να έχουν και διαφορετικές προτιμήσεις σε επιμέρους ζητήματα. Σε ό,τι με αφορά, η πρόθεσή μου είναι να διευρύνω τα όρια της παράταξης ώστε να συμπεριλαμβάνει όλο τον κόσμο από την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία μέχρι το φιλελεύθερο κέντρο. Αυτός ο χώρος ταυτίζεται με το ιστορικό εύρος της παράταξης και με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Θεωρώ ότι μια ενιαία εκφραζόμενη προοδευτική παράταξη θα έχει πολλαπλά οφέλη για τον τόπο προωθώντας μετριοπαθείς πολιτικές και μεταλαμπαδεύοντας την εμπειρία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Στο εσωτερικό της νέας παράταξης επιθυμώ να προωθήσω ένα οργανωτικό υπόδειγμα που θα είναι απαλλαγμένο από τις παθογένειες του παλαιού αρχηγικού μοντέλου στο οποίο στηρίζονται παραδοσιακά τα κόμματα στην Ελλάδα. Να φτιάξουμε επιτέλους και στην Ελλάδα ένα ανοιχτό, πλουραλιστικό και θεσμικό κόμμα το οποίο θα αποφασίζει συλλογικά και θα διαχειρίζεται με διαφάνεια τα οικονομικά του.
Μιας και το έφερε η κουβέντα στα οικονομικά, τι απαντάτε σε όσους βλέπουν με καχυποψία την όλη διαδικασία της δημιουργίας του νέου φορέα ως μία προσπάθεια να… γλιτώσει το Κίνημα τα χρέη του; Σας θυμίζω τη δέσμευσή σας ότι «ούτε ένα ευρώ από τα δάνεια του ΠΑΣΟΚ δεν θα πληρώσει ο ελληνικός λαός». Πώς θα το πετύχετε αυτό;
Κανένα ενδεχόμενο αποφυγής χρεών δεν υπάρχει, τα δάνεια θα συνεχίσουν να αποπληρώνονται κανονικά. Η παράταξη έχει θεσμική συνέχεια και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να υπάρξει κούρεμα χρεών ή μεταφορά του βάρους στους φορολογουμένους. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να κάνουμε και μια ειλικρινή συζήτηση για τα οικονομικά των κομμάτων και τον νόμο για τη χρηματοδότηση τους: να υπάρξει διαφάνεια και λογοδοσία σε όλα τα επίπεδα με κανόνες για να δούμε πού πάνε αυτά τα χρήματα…
Πρόσφατα ζητήσατε Debate με όλους τους συνυποψήφιούς σας «για να μην δοξαστεί κανείς κρυπτόμενος». Τι ευελπιστείτε να αναδείξετε μέσα από έναν τέτοιο δημόσιο διάλογο;
Επιθυμώ να μεταφέρω το πεδίο της συζήτησης σε πολιτικά ζητήματα. Όσο η συζήτηση μένει στα διαδικαστικά, χάνει έδαφος η πολιτική. Εάν η συζήτηση κατευθυνθεί στην πολιτική και στο πεδίο των πραγματικών προβλημάτων, το ενδιαφέρον του κόσμου αλλά και η συμμετοχή του θα είναι πάρα πολύ μεγάλη. Αυτός είναι και ο λόγος που ζητώ επίμονα να πάψουμε να ασχολούμαστε με τα διαδικαστικά και τις λεπτομέρειες και να επικεντρωθούμε στην πολιτικοποίηση της προεκλογικής εκστρατείας. Να αναμετρηθούμε στο πεδίο των ιδεών και των πολιτικών θέσεων, καλύπτοντας την ανάγκη της κοινωνίας για κάτι φρέσκο και διαφορετικό.
Πάμε λοιπόν στην πολιτική… Περιγράφετε ως στόχο δεκαετίας τη δημιουργία 450.000 «νέων και καλών» θέσεων εργασίας και 50.000 νεοφυών επιχειρήσεων, παράλληλα με την ανάγκη για «άμεση αλλαγή αναπτυξιακού μοντέλου» της χώρας. Μπορείτε να γίνετε λίγο πιο συγκεκριμένος;
Το ζητούμενο είναι όχι μόνο να βγούμε από την κρίση αλλά να δημιουργήσουμε και τις προϋποθέσεις για να μην επαναληφθεί η παρασιτική ανάπτυξη που μας οδήγησε ως εδώ. Το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα της χώρας είναι η ανεργία. Το ερώτημα είναι πώς θα δημιουργήσουμε τις αναγκαίες νέες θέσεις εργασίας για να το αντιμετωπίσουμε και προς ποια κατεύθυνση πρέπει να είναι η υποβοηθητική παρέμβαση του κράτους.
Η παραδοσιακή απάντηση στο ερώτημα στη χώρα μας ήταν να επιθυμούμε την προσέλκυση μεγάλων επιχειρήσεων που θα μπορούσαν να απορροφήσουν και μεγάλο αριθμό ανέργων. Μια τέτοια προσέγγιση, κατά τη γνώμη μου, έχει μικρή προστιθέμενη αξία στη σημερινή συγκυρία. Οι πραγματικά μεγάλες επιχειρήσεις στη χώρα μας είναι λίγες και δεν είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι θα προσελκύσουμε ικανό αριθμό μεγάλων επιχειρήσεων από το εξωτερικό ώστε να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά την ανεργία. Αντίθετα, η στόχευση πρέπει να είναι στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία στη χώρα μας. Αυτό το μοντέλο επιχειρηματικότητας ταιριάζει και στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα αλλά και στην περιορισμένη ιδιωτική αποταμίευση που έχουμε διαθέσιμη σήμερα, η οποία είναι έντονα αρνητική. Ο στόχος δεν πρέπει να είναι, λοιπόν, 100 μεγάλες επιχειρήσεις να απορροφήσουν 5.000 υπαλλήλους η κάθε μια αλλά 50.000 μικρές που θα δημιουργήσουν 10 θέσεις εργασίας η κάθε μια.
Αυτές οι δουλείες πρέπει να είναι όχι μόνο νέες αλλά και καλές. Δηλαδή, να μπορούν να διατηρηθούν σε βάθος χρόνου και όχι να χαθούν στην πρώτη δυσκολία. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να είναι στον τομέα των διεθνών εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών ώστε να μην εξαρτώνται από τον εσωτερικό οικονομικό κύκλο. Να απευθύνονται, δηλαδή, είτε σε εξωτερικές αγορές είτε να υποκαθιστούν εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες στην Ελλάδα. Δεν είναι απαραίτητο να είναι όλες αυτές οι επιχειρήσεις νεοφυούς χαρακτήρα. Πολλές όμως θα είναι… Οι τεχνικές δεξιότητες των Ελλήνων και το επιχειρηματικό τους δαιμόνιο είναι εγγύηση για αυτό.
Τι πρέπει να κάνει το κράτος; Να προωθήσει ένα πλαίσιο συνεκτικών πολιτικών που θα λειτουργεί υποστηρικτικά προς αυτό το είδος των επιχειρήσεων. Δεν μιλώ για επιδοτήσεις και φαραωνικά έργα, μιλάω για την ανάγκη να μειωθεί η γραφειοκρατία και το αδειοδοτικό βάρος που αποτελούν και τον κύριο ανασταλτικό παράγοντα για τη μικροεπιχειρηματικότητα.
Ανάπτυξη, πρόοδος, αξιοκρατία, διαφάνεια, αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, υγιής επιχειρηματικότητα… όλοι συμφωνούν –και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς– στην περιγραφή του αποτελέσματος, κ. Ανδρουλάκη. Το θέμα είναι ότι λίγοι μπαίνουν στη διαδικασία να περιγράψουν τη διαδικασία, το πώς δηλαδή μπορούμε να τα πετύχουμε όλα αυτά και άλλα πολλά. Εσείς μπορείτε να μας δώσετε κάποια παραδείγματα συγκεκριμένων πολιτικών που θα προωθήσετε, περιμένοντας, βέβαια, και τα ανάλογα αποτελέσματα;
Θα σας αναφέρω δυο πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα. Στη χώρα μας κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση αλλάζουν και χιλιάδες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια, δεν είναι δυνατόν να παραλύει επί μήνες μόνο και μόνο επειδή έχουμε καινούργια κυβέρνηση. Γιατί να μην επεκτείνουμε τη λειτουργία του ΑΣΕΠ ώστε να αναλάβει την αξιοκρατική κάλυψη όλων των θέσεων ευθύνης στις ΔΕΚΟ και τα νοσοκομεία και με συγκεκριμένη θητεία; Δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να μην έχει ακριβή εικόνα των μονάδων και των υπαλλήλων του. Πώς είναι δυνατό να σχεδιάσουμε αξιόπιστες δημόσιες πολιτικές όταν η εικόνα είναι αποσπασματική; Το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί με τη δημιουργία ενός ηλεκτρονικού οργανογράμματος, μια Δι@ύγεια για τις μονάδες και τους υπάλληλους του κράτους όπως γίνεται και σε άλλες χώρες.
Το κόμμα του κ. Καμμένου χαρακτηρίζεται ως ακροδεξιό όχι από εμένα αλλά από όλους τους αντικειμενικούς παρατηρητές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί ένα κόμμα που έχει στον πυρήνα της ιδεολογίας του τον διχασμό, τις θεωρίες συνωμοσίας και τον δήθεν πατριωτισμό;
«Επιτίθεστε» συχνά-πυκνά στον ΣΥΡΙΖΑ για την επιλογή του να συγκυβερνήσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, τους οποίους δεν έχετε διστάσει να χαρακτηρίσετε έως και «ακροδεξιούς»! Πού έγκειται η βασική σας διαφωνία με το συγκεκριμένο κόμμα;
Το κόμμα του κ. Καμμένου χαρακτηρίζεται ως ακροδεξιό όχι από εμένα αλλά από όλους τους αντικειμενικούς παρατηρητές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί ένα κόμμα που έχει στον πυρήνα της ιδεολογίας του τον διχασμό, τις θεωρίες συνωμοσίας και τον δήθεν πατριωτισμό; Η διαφωνία όλων των δημοκρατικών πολιτών με το συγκεκριμένο κόμμα είναι απόλυτη και αφορά στο σύνολο της ιδεολογίας του και την καθημερινή πολιτική του πρακτική. Σε κάθε περίπτωση, αυτός που πρέπει να απολογηθεί για την επιλογή στρατηγικής συμπόρευσης μαζί του είναι ο κ. Τσίπρας. Πώς άραγε συμβιβάζονται οι αγώνες της Αριστεράς με τον χυδαίο πολιτικό λόγο του συγκεκριμένου κόμματος; Ελπίδα μου είναι ότι στις επόμενες εκλογές οι ψηφοφόροι θα στείλουν τον κ. Καμμένο και το κόμμα του εκεί που δικαιωματικά ανήκουν: στο χρονοντούλαπο των φαντασμάτων της ιστορίας.
Στο θέμα των συνεργασιών τώρα: Η «παραδοσιακή» Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη παραμένει ένας ιδεολογικός «εχθρός» της δημοκρατικής παράταξης (παρά το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησε με τη ΝΔ στο πρόσφατο παρελθόν «κόντρα» σε οποιαδήποτε προσδοκία); Και αν ναι, θα μπορούσε αυτή η «έχθρα» να σας φέρει πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ μετεκλογικά;
Η συζήτηση περί συνεργασιών είναι εξαιρετικά πρώιμη μιας και μόνο ο λαός με την ψήφο του μπορεί να δημιουργήσει ή να απορρίψει σενάρια κυβερνητικών συνεργασιών. Ως θέση αρχής, μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε από τώρα ότι κυβερνητική συνεργασία χωρίς προηγούμενη προγραμματική συμφωνία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Δεν μας ενδιαφέρει το μοίρασμα θέσεων εξουσίας αλλά η προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών. Σε κάθε περίπτωση όμως, η στόχευσή μας είναι διαφορετική: ο νέος φορέας οφείλει να διεκδικήσει αυτόνομο ρόλο. Δεν μας εκφράζει ο σημερινός μίζερος δικομματισμός τη στιγμή μάλιστα που γίνεται καθημερινά αντιληπτό, ότι αποτελεί πηγή αναπαραγωγής της σημερινής παθογένειας στη χώρα. Κατά συνέπεια, ο νέος φορέας πρέπει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο κι όχι κομπάρσου μέσω της ανατροπής των σημερινών πολιτικών συσχετισμών.
Κύριε Ανδρουλάκη, εδώ και έναν μήνα «οργώνετε» την Ελλάδα στο πλαίσιο της προεκλογικής σας καμπάνιας. Διαπιστώνετε ότι οι διεργασίες στην Κεντροαριστερά και ο νέος φορέας απασχολούν τους πολίτες;
Εάν κάτι μου έχει προκαλέσει έκπληξη εδώ και έναν μήνα είναι ακριβώς το ενδιαφέρον που δείχνει ο κόσμος για το νέο εγχείρημα! Οι πολίτες δείχνουν αληθινή λαχταρά απέναντι στην προοπτική να δημιουργηθεί κάτι αληθινά καινούριο αλλά από την άλλη φοβούνται μήπως απογοητευτούν ξανά. Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, να πείσουμε δηλαδή τους συμπολίτες μας ότι η ενασχόληση με τα κοινά δεν είναι μάταιη, χαμένη μάχη.
Ας «κλείσουμε» τη σύντομη αυτή κουβέντα μας με μία ερώτηση-κλισέ, αλλά ίσως και απαραίτητη, ειδικά όταν μιλάμε για μια εκλογική «μάχη» μεταξύ… 10 υποψηφίων! Γιατί, κύριε Ανδρουλάκη, να προτιμήσει κάποιος να ψηφίσει εσάς και όχι κάποιον από τους υπόλοιπους 9;
Φιλοδοξία μου είναι η συγκρότηση μιας ισχυρής προοδευτικής παράταξης με όλους όσους επιθυμούν να προχωρήσουμε μπροστά, συμβάλλοντας και στην ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Με όχημα την αλλαγή γενιάς και θεσμικού παραδείγματος, θέλουμε να φτιάξουμε ένα κόμμα που να απαντά σε υπαρκτά προβλήματα, με σύγχρονο πολιτικό λόγο και κουλτούρα εσωτερικής δημοκρατικής λειτουργίας.