Το έργο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι «Το όνειρο ενός γελοίου», παρότι γράφτηκε πριν από 150 χρόνια, αποδεικνύει ότι η ιστορία του ανθρώπου συνεχώς επαναλαμβάνεται, από την πρόοδο στην οπισθοδρόμηση, δήλωσε ο ηθοποιός που πρωταγωνιστεί στην παράσταση, Άρης Σερβετάλης μιλώντας στον Alpha Radio 88,6.
Με το πιο αισιόδοξο και διορατικό κείμενο του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, «Το Όνειρο ενός Γελοίου» καταπιάνονται η Έφη Μπίρμπα και ο Άρης Σερβετάλης και το παρουσιάζουν την Τετάρτη 6 Ιουλίου 2022 στις 21.30 στο Φρούριο της Καβάλας, στο πλαίσιο του 65ου Φεστιβάλ Φιλίππων.
Ο Άρης Σερβετάλης υπό την καθοδήγηση της Έφης Μπίρμπα, μας ξεναγεί στον κόσμο του Γελοίου του Ντοστογέφσκι οδηγώντας μας στα μύχια των σκέψεών του, μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, αλήθειας και ψευδαίσθησης, ορατού και αόρατου, κωμικού και τραγικού, γελοιότητας και σαλότητας. Η παράσταση αποπειράται να διερευνήσει τα αδιέξοδα της ανθρώπινης φύσης της οποίας τα υλικά είναι ίδια με αυτά των ονείρων.
Πρόκειται για ένα κείμενο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι που γράφτηκε το 1877 και ουσιαστικά πραγματεύεται έναν χαρακτήρα που βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο, δεν ενδιαφέρεται για τίποτα, όλα του είναι αδιάφορα, είναι λίγο πριν την απόλυτη καταστροφή, έχει αποφασίσει να βάλει τέλος στη ζωή του και εκείνη τη νύχτα συναντάει ένα κοριτσάκι και εκείνος του συμπεριφέρεται με έναν απάνθρωπο τρόπο, αλλά αυτή η συμπεριφορά του δείχνει ότι ενώ αδιαφορούσε για τα πάντα, αισθάνθηκε ότι υπάρχει ως άνθρωπος, γιατί ένιωσε λύπη και ντροπή γι’ αυτό που έκανε.
Πηγαίνοντας στο σπίτι του τον παίρνει ο ύπνος, πράγμα που δε γινόταν ποτέ και βλέπει ένα όνειρο και μέσα σε αυτό το όνειρο ο Ντοστογιέφσκι του παρουσιάζει όλη την αλήθεια, του παρουσιάζεται μία κοινωνία πριν την πτώση του ανθρώπου, πριν από το προπατορικό αμάρτημα και παρουσιάζεται ένας παράδεισος, εκεί όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε αρμονία με τη φύση, με τα ζώα, οι άνθρωποι μεταξύ τους ήταν σε μια αρμονική κατάσταση και βλέπει την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, πως έχουμε αποπροσανατολιστεί και που έχουμε οδηγηθεί με τα πάθη μας και με όλη αυτήν την χαοτική διάθεση που μας διακατέχει. Ξυπνώντας λοιπόν από το όνειρο έχει αρχίσει και παίρνει συνείδηση ο χαρακτήρας και αυτό παρουσιάζει ο Ντοστογιέφσκι, το πώς ακόμη και μέσα σε ένα όνειρο αν βιώσεις την αλήθεια η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από σένα, πώς μπορεί να σε μετακινήσει εσωτερικά και να νοηματοδοτήσει τη ζωή σου.
Διαβάστε εδώ για τους συντελεστές της παράστασης.
Άνθρωποι και όνειρα από την ίδια ύλη
«Κατά τον Ντοστογιέφσκι, είμαστε από την ίδια ύλη που είναι και τα όνειρα. Τα όνειρα, όπως και τα συναισθήματα, δεν έχουν ύλη, δεν είναι πράγματα που μπορούμε να τα πιάσουμε, επομένως τοποθετεί αυτούς τους προβληματισμούς, ότι μπορεί ορισμένα πράγματα να είναι ακόμα πιο σημαντικά παρότι δεν έχουν ύλη. Έχει ενδιαφέρον τι είναι η αλήθεια και ότι μια αλήθεια μπορεί να παρουσιαστεί ακόμα και σε ένα όραμα ή ένα όνειρο, όπως αυτό που συνέβη στον χαρακτήρα του έργου. Επανατοποθετεί την αξία των πραγμάτων, ποια είναι η αξία της ζωής, για ποιον λόγο τρέχουμε όλοι καθημερινά, δηλαδή την ουσία όλης της ζωής μας, για ποιον λόγο και σκοπό ζούμε; Όλα αυτά τα έγραψε ο Ντοστογιέφσκι 150 χρόνια πριν και φαίνεται ότι η ιστορία του ανθρώπου συνεχώς επαναλαμβάνεται, από την πρόοδο στην οπισθοδρόμηση», δηλώνει ο ηθοποιός.
Μια ονειρική παράσταση
«Για την Έφη Μπίρμπα ήταν το καλλιτεχνικό της όραμα και η ανάγνωσή της επάνω στο κείμενο ήταν καθηλωτική, η παράσταση είναι ένα όνειρο ουσιαστικά και στη διάρκεια των προβών δημιουργήθηκε η ανάγκη να υπάρχει ένα πλάσμα οδηγός, που να οδηγεί τον χαρακτήρα και γι’ αυτόν τον λόγο είναι η πρώτη της συμμετοχή επί σκηνής, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του πλάσματος που οδηγεί αυτόν τον χαρακτήρα και μέσα στο διάστημα, αλλά και μέσα σε όλη την πορεία του ονείρου του. Είναι μια ονειρική παράσταση», αναφέρει ο κ. Σερβετάλης.
*Φωτογραφίες: clickatlife.gr