Συνεντεύξεις: Παναγιώτης Μήλας
6γυναίκες ηθοποιοί βρίσκονται αυτή τη θεατρική σεζόν στο Kouinta Pocket Theatre για τις ανάγκες της παράστασης Γυναίκες στα χιόνια σε σκηνοθεσία Ναταλίας-Άννας Βασιλέκα. Το εμβληματικό έργο των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη ανεβαίνει ξανά στη «γενέτειρα» Καβάλα, 20 χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή του στην πόλη.
Η Στεφανία Καραμανώλη, η Λαμπρινή Μίγγου, η Έλενα Μόμτσου, η Νατάσα Σταύρακα, η Βίκυ Φανέλη και η Ναταλία-Άννα Βασιλέκα συνυπάρχουν για τέσσερις παραστάσεις εβδομαδιαίως επί σκηνής του «θεάτρου τσέπης» της οδού Εθνάρχου Μακαρίου στο κέντρο της πόλης για να ενσαρκώσουν τις ηρωίδες των καταξιωμένων Καβαλιωτών θεατρικών συγγραφέων και να οδηγηθούν «απ’ τα χιόνια σ’ έναν καινούριο δρόμο στο φως και τη θάλασσα».
Η παράσταση έχει ήδη αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων από τις πρώτες -Sold Out- παραστάσεις, ενώ έχει αρχίσει να κάνει «θόρυβο» και στην Αθήνα! Το έγκριτο θεατρικό σάιτ CatisArt.gr πραγματοποίησε, με αφορμή την πρεμιέρα του Γυναίκες στα χιόνια, ένα μεγάλο αφιέρωμα στην παράσταση, φιλοξενώντας ισάριθμες συνεντεύξεις με κάθε μια από τις έξι πρωταγωνίστριες.
Ναταλία-Άννα Βασιλέκα: Τα πάντα και όλοι, σε οποιοδήποτε στιγμή, είναι πηγή έμπνευσης
«Ο καφές και το τσιγάρο είναι η ζωή μου»… Αυτή είναι η αγαπημένη φράση που λέει πάντα η «Βέτα», μια από τις έξι «Γυναίκες στα χιόνια». Έτσι …δικαιολογείται και η βασική φωτογραφία στην οποία βλέπουμε τη «Βέτα» να απολαμβάνει το τσιγάρο της…
Η Ναταλία-Άννα Βασιλέκα είναι και η σκηνοθέτις της παράστασης. Γνωρίζοντας τη Ναταλία μπορώ να πω ότι όπως η «Βέτα» στο έργο έτσι και η ίδια στη ζωή είναι «η γυναίκα πυλώνας, που γύρω της όλοι βρίσκουν τη μάνα που τους λείπει. Είναι ντόμπρα και ζεστή. Είναι όμως και μια αυστηρή αγκαλιά αλλά και ο λόγος παρηγοριάς των άλλων».
Στο έργο μόνο, η Βέτα «είναι σκληρή στη ζωή, διώχνει τον άντρα της όταν ανακαλύτει τις απιστίες του, αλλά συνδέει τις φιλενάδες της με αυτό που είναι, μια γερή κλωστή που δεν ξηλώνεται εύκολα».
Με τη Ναταλία μιλήσαμε για τη ζωή και τα όνειρά της, για το θέατρο και την τέχνη, για τα προβλήματα στον χώρο των ηθοποιών αλλά και για την παράσταση που ετοιμάζει.
Από σεμνότητα, η ηθοποιός και θεατρολόγος Ναταλία-Άννα Βασιλέκα, απέφυγε να πει πώς κατάφερε να δημιουργήσει στον δύσκολο καιρό της πανδημίας το πρώτο ιδιωτικό θέατρο τσέπης, την «Κουίντα», ένα θέατρο – στολίδι για την πόλη της Καβάλας.
Βέβαια δεν ξεχνά να μιλήσει για την Μπριζίτ, αλλά και για τον Φιντέλ…
Όμως είναι προτιμότερο να την ακούσουμε την ίδια.
Πού γεννηθήκατε και ποια είναι η καταγωγή σας;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καβάλα. Βέρα Καβαλιώτισσα λοιπόν.
Τι κρατάτε ως ευχάριστη ανάμνηση από την παιδική σας ηλικία;
Πολλές στιγμές. Τα καλοκαίρια στη Θάσο, τις ατέλειωτες ώρες στη θάλασσα, τις βόλτες με τον μπαμπά μου στο λούνα παρκ της πόλης μας. «Λίγο ακόμη» του έλεγα και πάντα μου έκανε το χατίρι. Τα Σάββατα με την μαμά στο κέντρο της πόλης και κάποια βράδια που με ξυπνούσε για να δούμε μαζί μια ταινία που ήξερε ότι θα μου αρέσει. Τα ταξίδια και την πρώτη μου βραδιά στους Φιλίππους, στο Φεστιβάλ. Οι γονείς μου και όλοι οι θεατές, γελούσαν. Ήμουν πολύ μικρή και δεν καταλάβαινα. Γελούσα και εγώ λοιπόν για να μην νιώθω εκτός κλίματος.
Σ’ εκείνη την ηλικία τι ονειρευόσαστε;
Πολλά πράγματα. Και παράλληλα τίποτα συγκεκριμένο. Η αγωνία μου ήταν το σχολείο και τα μαθήματα και ζούσα για το Σάββατο και την έξοδο μας στο σινεμά.
Τι σας έκανε να αποφασίσετε ότι o σωστός δρόμος για σας ήταν το θέατρο;
Στη δευτέρα Λυκείου είχα διαλέξει την θετική κατεύθυνση με σκοπό να ακολουθήσω το επάγγελμα της μαμάς μου, φαρμακοποιός. Ίσως αυτή η λάθος πορεία με έκανε να πάω 180 μοίρες αντίθετα και να διαλέξω τελικά την σωστή για μένα.
Ποια θεατρική εμπειρία έχει αποτυπωθεί μέσα σας και τι πιστεύετε ότι λείπει σήμερα από τον θεατρικό χάρτη της Αθήνας;
Πολλές στιγμές έχουν αποτυπωθεί μέσα μου. Σε κάθε παράσταση ακόμα και να μην είναι της αισθητικής μου, πάντα βρίσκω κάτι που μου μιλάει. Από τον θεατρικό χάρτη της Αθήνας δεν θεωρώ ότι λείπει κάτι. Μπορείς να βρεις τα πάντα. Και παραστάσεις διαμάντια σε μικρά θέατρα. Αυτό όμως που λείπει από το θεατρικό χάρτη της χώρας είναι ο απόλυτος επαγγελματισμός και η ουσιαστική κατοχύρωση και προστασία του επαγγέλματος μας και των σπουδών μας. Αυτό είναι μια μεγάλη πληγή για τον κλάδο μας.
Την ημέρα της πρεμιέρας μιας παράστασης ποια συναισθήματα κυριαρχούν μέσα σας;
Ανάμεικτα συναισθήματα έχω. Χαρά, ενθουσιασμό, άγχος, φόβο, ανυπομονησία και μια έντονη έγνοια για να κυλήσουν όλα ομαλά. Παλιά το άγχος μου ήταν πολύ έντονο αλλά με τα χρόνια έχω καταφέρει να το ελέγχω.
Ως καλλιτέχνις, νιώθετε ότι θέλετε να παίρνετε την επιβεβαίωση των άλλων;
Σίγουρα. Όταν η δουλειά σου αρέσει και μιλάει στον κόσμο είναι ό,τι καλύτερο. Δεν υπάρχει πιο δυνατό συναίσθημα από την χαρά και την δύναμη που σου δίνει η θετική ενέργεια του κοινού την ώρα της παράστασης. Όμως το βασικό για εμένα είναι να νιώθω καλά με την δουλειά μου. Αν αυτό το νιώθω δεν μπορεί να με επηρεάσει η αρνητική κριτική αλλά και παράλληλα η επιβεβαίωση δεν μπορεί να με αλλάξει για μια δουλειά που ξέρω ότι δεν είναι στην σωστή κατεύθυνση για τα δικά μου θέλω. Το μόνο που μπορεί να με επηρεάσει είτε θετικά είτε αρνητικά είναι άνθρωποι που εκτιμώ πολύ και η γνώμη τους με βοηθάει να προχωρήσω. Είτε είναι θεατές είτε άνθρωποι του χώρου.
Τι σημαίνουν για σας τέχνη και θέατρο;
Τα πάντα. Από την στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι και την στιγμή που θα πεθάνουμε η ζωή μας είναι μια ατελείωτη μίξη διαφόρων μορφών τέχνης. Και ας μην το καταλαβαίνουν κάποιοι. Και τα πάντα και όλοι, σε οποιοδήποτε στιγμή, είναι πηγή έμπνευσης.
Μπορεί να υπάρξει τέχνη εμπνευσμένη από τη βία και το μίσος;
Μπορεί. Μόνο όμως αν έχει σκοπό να διαλύσει το μίσος και την βία.
Τι σας δίνει χαρά αυτή την εποχή;
Οι πρόβες μας. Αλλά για μένα μια μόνιμη χαρά είναι πάντα η κόρη μου.
Υπάρχουν πράγματα που σας φοβίζουν;
Ωχ! Πολλές! Δεν νομίζω ότι φτάνει μια συνέντευξη. Τα τελευταία χρόνια όμως έχω καταφέρει να αντιμετωπίσω πολλά φοβικά μου μέτωπα. Οι μεγαλύτεροι μου όμως φόβοι είναι για το παιδί μου αλλά τους πολεμάω.
Κάνετε τώρα πρόβες για τις «Γυναίκες στα χιόνια» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη. Τι θα θέλατε να ξέρουμε γι’ αυτήν την παράσταση;
Είναι ένα έργο ύμνος για την γυναικεία φιλία, που τόσο πολύ αμφισβητείται. Οι σχέσεις των γυναικών είναι αληθινές. Μιλάνε με άνεση και ειλικρίνεια. Αυτά που τις ενώνουν είναι πιο πολλά από αυτά που τις χωρίζουν και το κωμικό στοιχείο του έργου προκύπτει μέσα από την βαθιά τραγικότητα των χαρακτήρων. Και μέσα σε αυτές τις σχέσεις υπάρχουν πολλά πολιτικά, κοινωνικά και ιστορικά στοιχεία που αγκαλιάζουν την πλοκή του έργου.
Πώς φτιάξατε το σκηνοθετικό σας πλάνο για την παράσταση;
Με τον Αντώνη και τον Κωνσταντίνο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Δεν είναι συνηθισμένο να έχεις τους συγγραφείς του έργου που σκηνοθετείς δίπλα σου. Και αυτό είναι κάτι που απόλαυσα πραγματικά. Οι ατέλειωτες συζητήσεις μας και η διαθεσιμότητα τους να απαντούν σε κάθε ερώτημα που είχα και σε ότι χρειαστώ ακόμα και τώρα με βοήθησαν στο να αποτυπωθεί το έργο στο μυαλό μου. Και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.
Με ποιο σκεπτικό επιλέξατε τη μουσική επένδυση του έργου;
Η μουσική για εμένα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Ακούω σχεδόν συνέχεια και θέλω απομόνωση όταν ακούω μουσική. Διαβάζοντας και παράλληλα το κείμενο και αφήνοντας την φαντασία μου ελεύθερη μου έρχονται εικόνες με την μουσική τους επένδυση.
Υποδύεστε τη Βέτα. Ποια φράση του ρόλου σάς έχει συγκινήσει;
Δυστυχώς αν πω την αγαπημένη φράση θα φανερώσω ένα σημαντικό κομμάτι από την πλοκή του έργου. Γι’ αυτό θα πω την αμέσως επόμενη… «Καφές και τσιγάρο η ζωή μου».
Τι ρόλο παίζει η αγκαλιά της μάνας στο έργο;
Το σημαντικότερο ρόλο. Όλοι οι χαρακτήρες του έργου ψάχνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να βρουν το υποκατάστατο της. Και όταν ικανοποιηθεί, κάπως, αυτή η ψευδαίσθηση, ηρεμούν.
Πώς αντιδρά η Βέτα στην απιστία;
Έντονα. Σαν να έχει πιει μόλις, δύο διπλούς εσπρέσο και μετά την έκρηξη της καπνίζει και ένα πακέτο τσιγάρα κλαίγοντας και φωνάζοντας. Δεν την συγχωρεί.
Ο καφές και το τσιγάρο πόσο απαραίτητα είναι στη ζωή της Βέτας;
Χωρίς αυτά δεν ζει!
Τι σημαίνει για τη Βέτα η φιλία;
Άνεση και αλήθεια. Συζητήσεις χωρίς φίλτρο και για την ίδια αλλά και για τις φίλες της.
Μελλοντικά ποιους ρόλους ονειρεύεστε να παίξετε;
Δεν κάνω τέτοια όνειρα. Ζω το τώρα. Οπότε απολαμβάνω τη «Βέτα» αυτή τη στιγμή.
Τι σας κάνει να θυμώνετε και με τι γελάτε περισσότερο;
Με θυμώνει η κοινωνική ανισότητα, η πολιτική κατάσταση, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν τα αυτονόητα. Γελάω από τις συζητήσεις με την κόρη μου και όταν βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια της. Απλό και ήρεμο.
Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό τον καιρό;
Διαβάζω για δεύτερη φορά το «Ένα παιδί μετράει τα άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. Είναι από τα αγαπημένα μου.
Ποια είναι η σχέση σας με τα ζώα; Συμβιώνετε με κάποιο κατοικίδιο;
Τα λατρεύω. Από μικρή με θυμάμαι πάντα με ζωάκι. Η Μπριζίτ, ο Βίκτωρ, ο Κάστωρ, ο Φιντέλ, η Λίκα, ο Μπαρμπούνης είναι μέσα στην καρδιά μου και τώρα μπήκε στην οικογένεια μας ο Ρένος. Ένα υπέροχο σκυλάκι.
Ναταλία χίλια ευχαριστώ για όσα μοιράστηκες με τους χρήστες του Catisart. Καλή επιτυχία και στις «Γυναίκες» αλλά και στα επόμενα σχέδιά σου για την «Κουίντα». Τέλος, μακάρι να δούμε την παράστασή σας και στην Αθήνα.
Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστίες από όλη την ομάδα μας.
Στεφανία Καραμανώλη: Το θέατρο είναι ο δρόμος στον οποίο μπορώ να «ταξιδέψω» και να εκφραστώ ελεύθερη
Η ηθοποιός Στεφανία Καραμανώλη μας χάρισε τον ελεύθερο χρόνο της – στο διάλειμμα της πρόβας – για να έχουμε μια σύντομη συζήτηση με αφορμή την παράσταση «Γυναίκες στα χιόνια», το έργο των Αδελφών Κούφαλη που θα ανέβει στο θέατρο «Κουίντα», στην Καβάλα.
Η Στεφανία υποδύεται την Kathrin. Είναι μία όμορφη, νεαρή κοπέλα, που κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι κάνει αλλά είναι πανταχού παρούσα. Όλοι την θαυμάζουν και όλοι την επιθυμούν.
Δηλαδή στη σημερινή γλώσσα των media, είναι ένα «it girl», ένα τυπικό it girl της …ομογένειας. Ένα κορίτσι γεμάτο αφέλεια, δροσιά, ειλικρίνεια και αθωότητα όπως όλες οι Αμερικάνες. Η Kathrin είναι ο πόλος της Δύσης σε 18χρονη βερσιόν.
Με την Στεφανία μιλήσαμε για τα παιδικά της χρόνια, για το θέατρο, την αγωνία πριν ανοίξει η αυλαία και για σκοτεινούς ρόλους. Ακόμη μας είπε για τον ρόλο της Kathrin στο έργο «Γυναίκες στα χιόνια» και τέλος για την αγάπη που έχει για το σκυλάκι της.
Καλύτερα όμως να δούμε τι ακριβώς μας είπε…
Πού γεννηθήκατε;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καβάλα, σε μια παραθαλάσσια περιοχή λίγο έξω από το κέντρο.
Τι κρατάτε ως ευχάριστη ανάμνηση από την παιδική σας ηλικία;
Το ατελείωτο παιχνίδι έξω στη γειτονιά κάθε απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ. Ακούραστοι γυρνούσαμε όλοι στα σπίτια μας, σχεδόν με το ζόρι! Και φυσικά η θάλασσα! Τα καλοκαίρια μας τα περνούσαμε κάθε μέρα εκεί…
Σ’ εκείνη την ηλικία τι ονειρευόσαστε;
Νομίζω τα πάντα! Ως παιδί δεν έχεις όρια στα όνειρα σου, μεγαλώνοντας αναγκάζεσαι να τα «περιορίσεις».
Γιατί αποφασίσετε ότι o σωστός δρόμος για σας ήταν το θέατρο;
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ως σωστό, για εμένα είναι ο δρόμος που μπορώ να «ταξιδέψω» και να εκφραστώ ελεύθερη
Την ημέρα της πρεμιέρας μιας παράστασης στην οποία συμμετέχετε ποιο συναίσθημα κυριαρχεί μέσα σας;
Αγωνία! Σε κάθε πρεμιέρα νιώθω το στομάχι μου να φτερουγίζει μέχρι τη στιγμή της πρώτης ατάκας …αγωνία και αδρεναλίνη (δύο συναισθήματα ήταν τελικά χα χα χα)
Ως καλλιτέχνις, νιώθετε ότι θέλετε να παίρνετε την επιβεβαίωση των άλλων;
Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι που παράγουν κάποιο έργο αποζητούν μια επιβεβαίωση, μια αναγνώριση για να πάμε παρακάτω. Δεν θα το περιόριζα μόνο στους καλλιτέχνες, απλά σε εμάς ίσως είναι πιο φανερό.
Τι σας δίνει χαρά αυτή την εποχή;
Οι άνθρωποι που αγαπώ! Αυτοί μου δίνουν χαρά.
Υπάρχουν πράγματα που σας φοβίζουν;
Ναι και νομίζω ότι είναι πολλά! Ανακαλύπτω τους φόβους μου καθημερινά
Υποδύεστε την Kathrin. Ποια φράση του ρόλου σάς έχει συγκινήσει;
«Θα με δώκεις κι εσύ;» Αλλά δεν θα πω κάτι περισσότερο για να μη προδώσω τη στιγμή
Συνήθως η Kathrin λέει: «Ιt’s beautiful, fantastic. Όπως Αμερική!». Πόσο έχει επηρεάσει την ηρωίδα σας ο αμερικάνικος τρόπος ζωής;
Πολύ! Είναι ένα κλασικό παιδί της ομογένειας. Γνωρίζει Ελληνικά, αγαπάει τη χώρα της αλλά πολλές φορές επιλέγει να απαντήσει στα Αγγλικά και να τα συγκρίνει όλα με την Αμερική και τον τρόπο ζωής που έχει μάθει.
Η αφέλεια, η δροσιά, η ειλικρίνεια και η αθωότητα στη συμπεριφορά της Kathrin κρύβουν κινδύνους για την πορεία της;
Είναι μια κοπέλα που παρά το νεαρό της ηλικίας της είναι έξυπνη και έχει αντίληψη. Ίσως επίτηδες και για δικό της όφελος το παίζει αφελής αλλά δεν είναι, κερδίζει τους γύρω της με τον τρόπο της.
Η Kathrin είναι ένα κορίτσι που κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι κάνει. Όμως είναι πανταχού παρούσα. Όλοι την θαυμάζουν και την επιθυμούν. Είναι ένα κλασικό «it girl». Με αυτά τα προσόντα έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει τα εμπόδια της ζωής;
Όχι μόνο αυτά δεν αρκούν. Είναι όμως και επίμονη και ρισκάρει προκειμένου να μάθει όσα θέλει για την καταγωγή της. Εμπιστεύεται τους ανθρώπους κι αυτό την έχει βοηθήσει.
Μελλοντικά ποιους ρόλους ονειρεύεστε να παίξετε;
Κάτι «κόντρα» σε μένα. Ίσως έναν πιο σκοτεινό χαρακτήρα.
Τι σας κάνει να θυμώνετε και με τι γελάτε περισσότερο;
Α! Όλα νομίζω αναλόγως τη στιγμή… (χα χα χα χα).
Ποια είναι η σχέση σας με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο συμβιώνετε;
Τα αγαπώ! Θεωρώ πώς είναι όντως ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου και η αγάπη που μας δείχνουν είναι απερίγραπτη! Όπως καταλαβαίνετε ναι έχουμε κι εμείς ένα σκυλάκι που είναι το καλύτερο του κόσμου όλου!
Στεφανία, σε ευχαριστώ για όλα όσα μας είπες. Να είσαι πάντα καλά.
Κι εγώ ευχαριστώ το Catisart για τη φιλοξενία.
Λαμπρινή Μίγγου: Ύμνος στη γυναικεία φιλία το έργο του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη
Η «Λαρίσα» είναι μια τυπική ομογενής από τις καθημαγμένες δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Είναι γυναίκα εργάτης, ειλικρινής, έντιμη, συντρέχτρα και με αίσθηση του χιούμορ. Η Λαρίσα αγαπιέται άμα τη εμφανίσει. Η Λαρίσα «doulevei skyli, mazevei, paei Trapeza»…
Στο έργο «Γυναίκες στα χιόνια» των αδελφών Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, τη «Λαρίσα» υποδύεται η Λαμπρινή Μίγγου.
Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τη Λαμπρινή στην Καβάλα, στο πανέμορφο θέατρο τσέπης «Κουίντα».
Είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη ζωή της, για τις ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού στις αλάνες της Καβάλας, για τις συνθήκες εργασίας των ηθοποιών, για το όνειρό της να γίνει εξερευνήτρια, ντετέκτιβ, αστροναύτης ή γιατρός.
Η Λαμπρινή μίλησε για το πώς νιώθει πριν χτυπήσει το τρίτο κουδούνι και ανοίξει η αυλαία. Επίσης υπογράμμισε την αξία της εξαιρετικής ομάδας με την οποία προετοιμάζουν τώρα τις «Γυναίκες στα χιόνια» των Αδελφών Κούφαλη.
Όμως πολύ καλύτερο θα είναι να δούμε όλα όσα μας είπε η Λαμπρινή.
Πού γεννηθήκατε;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καβάλα. Ο πατέρας μου κατάγεται από το Χαλκερό Καβάλας και η μητέρα μου γεννήθηκε στην Αλιστράτη Σερρών και μεγάλωσε στη Γερμανία. Σπούδασα στο τμήμα Χημικών Μηχανικών στην Πάτρα και μετέπειτα στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ όπου συναντήθηκα με μερικούς από τους πιο υπέροχους δασκάλους που θα μπορούσα ποτέ να έχω.
Τι κρατάτε ως ευχάριστη ανάμνηση από την παιδική σας ηλικία;
Ατελείωτες ώρες παιχνιδιού και εξερεύνησης σε κάθε πιθανό μέρος. Σε αλάνες, σε πλατείες, σε παιδικές χαρές, σε βράχια, σε ρυάκια… Είμαι πολύ τυχερή που μεγάλωσα σε μια περιοχή της Καβάλας που όλοι μου οι φίλοι βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση και ταυτόχρονα είχαμε στη διάθεσή μας απίστευτα πολλές περιοχές και φύση για εξερεύνηση. Βόλτες με ποδήλατα, με πατίνια, ηλιοβασιλέματα πάνω σε άχτιστα οικόπεδα, καταστάσεις που τότε τις θεωρούσα δεδομένες και τώρα τις εκτιμώ με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο.
Σ’ εκείνη την ηλικία τι ονειρευόσασταν;
Τα πάντα, και δεν είναι υπερβολή. Ήθελα να είμαι ταυτόχρονα εξερευνήτρια, ντετέκτιβ, ηθοποιός, αστροναύτης, γιατρός, συγγραφέας… Η αναποφασιστικότητα με διακατέχει ακόμα και σήμερα, δεν έχει φύγει.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αποφασίσετε ότι ο σωστός δρόμος για σας είναι το θέατρο;
Όταν ήμουν 5 χρονών με είχαν πάει οι γονείς μου να δούμε το «Φτωχοί και άγιοι» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και ακόμα έχω αναμνήσεις και εικόνες από την παράσταση. Μετά από αυτό, με θυμάμαι σε αναρίθμητα θεατρικά εργαστήρια και ομάδες από παιδί, ως έφηβη, ως ενήλικη και καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών μου.
Το αποφάσισα οριστικά όταν συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε μέρα που να μην απασχολεί τη σκέψη μου.
Όταν λένε ότι είναι σαν να ερωτεύεσαι, δεν λένε ψέματα.
Αρχίζει και σου κατατρώει το μυαλό μέρα-νύχτα, σε σημείο που πλέον έρχεσαι αντιμέτωπος μια για πάντα με την επιλογή, να το κυνηγήσεις ή να το κλείσεις αιωνίως σε ένα ντουλάπι και να πετάξεις το κλειδί, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει σωτηρία.
Σε εμένα ήρθαν έτσι οι χρόνοι, που το τέλος των σπουδών μου στο Πολυτεχνείο συνέπεσε με τις εισαγωγικές εξετάσεις στη Δραματική Σχολή, οπότε το έλαβα σαν σημάδι ότι πλέον είναι σίγουρα αυτό το επόμενο βήμα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν άντεχα την επιλογή του κλειδιού. Θα πίστευες ότι έχεις βρει τον απόλυτο έρωτα και θα τον άφηνες να φύγει, χωρίς καν να το προσπαθήσεις;
Ποια θεατρική εμπειρία έχει αποτυπωθεί μέσα σας και τι πιστεύετε ότι λείπει από το θεατρικό χάρτη της Αθήνας;
Πέρσι βγήκα από τον «Άνθρωπο από το Παντόλσκ» ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου στην Αθήνα και αισθανόμουν λες και είχα περάσει σε μια άλλη διάσταση. Η ίδια η πόλη μου έμοιαζε διαφορετική. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται συνεχώς αυτή την παράσταση, με έχει αγγίξει όσο λίγες τα τελευταία χρόνια.
Όσον αφορά το τι λείπει… Θα έλεγα ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
Βλέπουμε καθημερινά ακροάσεις για παραστάσεις στις οποίες δεν προσφέρεται αμοιβή, σε πολλές περιπτώσεις αυτή είναι και κάτω από το τραπέζι, οι απλήρωτες πρόβες αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση…
Ανήκουμε σε έναν κλάδο που βαλλόμαστε από παντού, ακόμα και από φορείς που θα έπρεπε να είναι το στήριγμά μας και η υπεράσπισή μας. Στην Αθήνα η δημιουργικότητα ξεχειλίζει από παντού και όλο αυτό αντί να υποστηριχθεί με κάθε κόπο, έχει μετατραπεί σε έναν αγώνα επιβίωσης.
Την ημέρα της πρεμιέρας της παράστασης, ποιο συναίσθημα επικρατεί μέσα σας και γιατί;
Πάντα επικρατεί η αγωνία να πετύχουν μπροστά στο κοινό, όλα αυτά που δούλευες με την ομάδα σου στις πρόβες τόσο καιρό. Από εκεί και πέρα, προσπαθώ να αγκαλιάζω τα ευτράπελα που αναπόφευκτα θα συμβούν, γιατί η χαρά του να βρίσκεσαι στη σκηνή είναι ότι πάντα θα υπάρχει κάτι νέο στην εξίσωση.
Τι σημαίνουν για σας τέχνη και θέατρο;
Τέχνη είναι οτιδήποτε περνάει μέσα από τη ματιά του ανθρώπου και τελικά καταφέρνει να δει το φως. Το πραγματικό στοίχημα της εποχής είναι να καταφέρεις να παραμείνεις ευαίσθητος και ανοιχτός σε ερεθίσματα και να καταφέρεις να τα υλοποιήσεις, είτε αυτό είναι σε μορφή κίνησης, είτε σε λόγια, είτε σε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο έκφρασης. Το να ζεις σε έναν κόσμο γεμάτο ερεθίσματα και ταυτόχρονα τόσο ψυχρό και να καταφέρεις να παράξεις τέχνη, είναι ένα πραγματικά σπουδαίο επίτευγμα.
Τι σας δίνει χαρά αυτή την εποχή;
Το γεγονός ότι έχω μετακομίσει προσωρινά πίσω στην πόλη μου από την οποία έχω φύγει εδώ και πάνω από μια δεκαετία και τη βλέπω μέσα από ένα τελείως διαφορετικό πρίσμα, όχι μόνο στις γιορτές. Επίσης το γεγονός ότι συμμετέχω σε ένα δημιουργικό πρότζεκτ με μια πολύ καλή ομάδα συνεργατών!
Κάνετε τώρα πρόβες για τις «Γυναίκες στα χιόνια» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη. Τι θα θέλατε να ξέρουμε γι’ αυτήν την παράσταση;
Είναι μια ιστορία ύμνος στη γυναικεία φιλία, η οποία πιστεύω ότι πηγαίνει κόντρα σε πολλά πράγματα που μας έχουν μάθει για το πώς «είναι» ή μάλλον πώς βλέπει η κοινωνία τις γυναικείες σχέσεις.
Τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί μια τάση στα Μέσα να συγκρίνουν γυναίκες μεταξύ τους, σε έναν διαγωνισμό για το ποια είναι καλύτερη, λες και είμαστε απλά εικόνες ή αριθμοί που μας καθορίζουν, λες και δεν είμαστε άνθρωποι με προσωπικότητα.
Και αυτό είναι ένα από τα πράγματα που με τράβηξε στο έργο. Καθεμία από τις ηρωίδες είναι θαυμάσια περίπλοκη. Είμαστε πολυδιάστατες, αλλά και ευαίσθητες, και αυτό αντικατοπτρίζεται και στις μεταξύ μας σχέσεις. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ μόνο άσπρο και μαύρο. Είχα την τύχη να δω την παράσταση την πρώτη φορά που ανέβηκε στην Καβάλα, και είναι πολύ συγκινητικό το γεγονός ότι πλέον, 20 χρόνια αργότερα, παίζω σε αυτήν και ολοκληρώνεται έτσι αυτός ο κύκλος.
Υποδύεστε τη Λαρίσα. Ποια φράση του ρόλου σάς έχει συγκινήσει;
Η Λαρίσα είναι μετανάστρια από τη Γεωργία που δουλεύει στο ξενοδοχείο όπου οι υπόλοιπες ηρωίδες έρχονται για την εκδρομή τους. Ονειρεύεται να φέρει μαζί της τα παιδιά της που αναγκάστηκε να αφήσει στην πατρίδα της.
Όλη η σκηνή στην οποία συστήνεται η Λαρίσα είναι τρομερά συγκινητική, έχει μια πολύ τρυφερή αλληλεπίδραση με τη Στάσα, την άλλη «μαμά» της παρέας και η όλη ματιά κλειδαρότρυπας μέσα στη σκηνή της εξομολόγησής της είναι συγκλονιστική.
Αλλά η ατάκα που λέει απευθυνόμενη στα παιδιά της, το «ζωή μισή κάνω χωρίς εσάς» είναι μια από τις πιο αληθινές φράσεις με την οποία μπορεί ο καθένας να ταυτιστεί, γιατί το σπίτι μας δεν είναι οι τοίχοι, αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους το μοιραζόμαστε, και όταν αυτοί λείπουν δεν είναι τίποτα ίδιο.
Χαρακτήρες έντιμοι και ειλικρινείς όπως η Λαρίσα έχουν πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα στη ζωή;
Πλεονεκτήματα ατελείωτα, μειονεκτήματα θα πω μόνο ένα: το γεγονός ότι μπορεί να πέσουν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Αλλά δεν μπορείς να ζεις τη ζωή σου με φόβο ότι θα σε εκμεταλλευτούν, ή να μπαίνεις σε κάθε σχέση με τη νοοτροπία αυτή. Προτιμώ να ξέρω ότι έχω ζήσει μια ζωή στην οποία προσέφερα, παρά μια ζωή στην οποία κρατούσα αιωνίως μια πισινή και δεν εμπιστεύτηκα αληθινά. Με τον καιρό και την εμπειρία, μαθαίνεις ποιοι πραγματικά είναι εκεί για να πάρουν, και ποιοι είναι εκεί για να ανταποδώσουν.
Τι ρόλο παίζει το χιούμορ στη ζωή μας;
Το χιούμορ είναι η απόλυτη κινητήριος δύναμη στη ζωή. Από τη στιγμή που θα καταφέρεις να κάνεις πλάκα και να γελάσεις με τα τραγικά που σου συμβαίνουν, έχεις κερδίσει κάθε μάχη. Όπως λένε χαριτολογώντας, δεν υπάρχει κηδεία χωρίς γέλιο, και όσο μακάβριο και να είναι για κάποιον έξω από το χορό, το μαύρο χιούμορ είναι ένας τρόπος να ξορκίσεις τα δύσκολα. Ακόμα και οι αρχαίες τραγωδίες είναι γεμάτες χιούμορ.
Η Λαρίσα «ντουλεύει σκυλί, μαζεύει, πάει τράπεζα». Έχει χρόνο για τη ζωή;
Η ιστορία της Λαρίσα μου θυμίζει τη γιαγιά μου, η οποία ούσα μετανάστρια στη Γερμανία «ντούλευε σκυλί, μάζευε, πήγαινε τράπεζα», όλα για να καταφέρει να δώσει στα παιδιά της μια καλύτερη ευκαιρία, βάζοντας πολλές φορές τη δική της ζωή και ευτυχία σε δεύτερη μοίρα.
Έφερε τα παιδιά της στη Γερμανία μετά από χρόνια στερήσεων και ζωής χωριστά, και τότε άρχισε να έχει χρόνο για ζωή η ίδια.
Θεωρώ πως μετά την εύρεση της γυναικοπαρέας του έργου, η Λαρίσα θα μπορέσει να νιώσει και αυτή λίγη περισσότερη ανεμελιά και να ξαναβρεί τη χαρά, μέσα σε όλες τις πιέσεις και τα βάσανα.
Μελλοντικά ποιους ρόλους ονειρεύεστε να παίξετε;
Από τη Σχολή ήδη έχω ερωτευτεί και ξεχωρίσει το ρόλο της Λαίδης Μίλφορδ από τον «Έρωτα και Ραδιουργία» του Σίλλερ.
Τι σας κάνει να θυμώνετε και με τι γελάτε περισσότερο;
Με θυμώνει απίστευτα ο εγωισμός και μπορώ να γελάσω σχεδόν με το οτιδήποτε.
Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό τον καιρό;
Έχω πολύ πρόσφατα ξεκινήσει το «Τανγκό του Σατανά», του Lazlo Krasznahorkai.
Ποια είναι η σχέση σας με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο συμβιώνετε;
Δυστυχώς οι συνθήκες μέχρι στιγμής δεν μου έχουν επιτρέψει να έχω, αν και λατρεύω σε βαθμό κωμικότητας, τα σκυλιά και έχω φιλοξενήσει πολλά φίλων και γνωστών μου. Αλλά το θέλω όσο τίποτα και με την πρώτη ευκαιρία είμαι σίγουρη ότι θα βρεθώ με (τουλάχιστον) ένα.
Λαμπρινή, χίλια ευχαριστώ για τη συνομιλία αλλά και τον χρόνο που αφιέρωσες στο Catisart.
Κι εγώ ευχαριστώ για τη συνεργασία.
Έλενα Μόμτσου: Οι «Γυναίκες στα χιόνια» είναι γεμάτες ευαισθησία, τρυφερότητα και …ανατροπές
ρίσκομαι στην Καβάλα. Μετά από το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης ανέβηκα προς τον πεζόδρομο της Εθνάρχου Μακαρίου, εκεί που βρίσκεται το κομψό θέατρο τσέπης «Κουίντα».
Σε ένα διάλειμμα της πρόβας για το έργο του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη «Γυναίκες στα χιόνια» είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με την Έλενα Μόμτσου, μια από τις έξι ηθοποιούς της παράστασης.
Η Έλενα στο έργο υποδύεται τη «Μάνια», την πλούσια της παρέας η οποία είναι αριστερή από πεποίθηση. Είναι μια γυναίκα με καθαρό, συγκροτημένο μυαλό, μια γυναίκα που θα μπορούσε να ανήκει σε μια προηγούμενη εποχή.
Κάποια στιγμή η «Μάνια» θα εμπλακεί στα προσωπικά της καλύτερης φίλης της. Αποτέλεσμα; Η ψυχρότητα ανάμεσα στις έξι φίλες. Από τη στιγμή αυτή η «Μάνια» ρωτά συνέχεια τις άλλες πέντε: «Έτσι θα συνεχίσουμε; Με τα μάτια κλειστά και τ’ αυτιά σφραγισμένα»;
Όμως αντί να περιμένει κάποια απάντηση προτιμά να ζητήσει ειλικρινή συγγνώμη με αποτέλεσμα να δώσει μια γενναία αφορμή ώστε να επαναπροσδιορισθούν οι σχέσεις της παρέας…
Κουβεντιάζοντας με την Έλενα έμαθα για το …μαχλέπι και το κακουλέ, για τον Κέβιν Σπέισι, το μπαλέτο και την αγωνία του «σεντονιού», για την «Γκερνίκα» και τον φόβο της απώλειας.
Ακόμα η Έλενα μίλησε για τις «Γυναίκες στα χιόνια», την ευαισθησία, την τρυφερότητα, τη φιλία και τις ανατροπές…
Αναφέρθηκε τέλος στο ψέμα, στην αγένεια αλλά και στις όμορφες συνεργασίες.
Καλύτερα όμως να παρακολουθήσουμε τη συνομιλία μας.
Έλενα, πού γεννηθήκατε;
Γεννήθηκα στην Καβάλα.
Τι κρατάτε ως ευχάριστη ανάμνηση από την παιδική σας ηλικία;
Δεν ξεχνώ τις παραμονές των Χριστουγέννων, τότε που ζυμώναμε τσουρέκια με τη μαμά μου… Σαν τώρα θυμάμαι να μου δίνει να καθαρίσω το μαχλέπι και τον κακουλέ… Να σκεπάζουμε τη ζύμη με κουβέρτες για να είναι ζεστή και να φουσκώσει… Τέλος την υπέροχη μυρωδιά όταν έβγαιναν αχνιστά από τον φούρνο.
Σ’ εκείνη την ηλικία τι ονειρευόσαστε;
Ονειρευόμουν να γίνω δασκάλα μπαλέτου και να έχω τη δική μου σχολή χορού.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αποφασίσετε ότι o σωστός δρόμος για σας ήταν το θέατρο;
Το θέατρο μπήκε τυχαία στη ζωή μου στο Λύκειο συμμετέχοντας σε μια παράσταση. Τότε άλλαξαν όλα. Ένιωσα ότι αυτό ήταν που πραγματικά ήθελα να κάνω στη ζωή μου και ότι αυτός ήταν ο δρόμος μέσα από τον οποίο ήθελα να ανακαλύψω πράγματα και να εκφραστώ.
Ποια θεατρική εμπειρία έχει αποτυπωθεί μέσα σας;
Ο «Ριχάρδος ο Γ΄» με τον μοναδικό Κέβιν Σπέισι.
Την ημέρα της πρεμιέρας μιας παράστασης στην οποία συμμετέχετε ποιο συναίσθημα κυριαρχεί μέσα σας;
Άγχος και αγωνία να μη συμβεί κάτι απρόοπτο πάνω στη σκηνή και φυσικά ο φόβος του «σεντονιού»… ο φόβος να ξεχάσω ή να χάσω τα λόγια μου…
Ως καλλιτέχνις, νιώθετε ότι θέλετε να παίρνετε την επιβεβαίωση των άλλων;
Σίγουρα η επιβεβαίωση και η αποδοχή είναι σημαντική χωρίς όμως αυτό να γίνεται αυτοσκοπός.
Τι σημαίνουν για σας τέχνη και θέατρο;
Μοναδική μορφή έκφρασης… μαγεία… εξέλιξη… ελευθερία… ανάσα… ζωή…
Μπορεί να υπάρξει τέχνη εμπνευσμένη από τη βία και το μίσος;
Δυστυχώς ή ευτυχώς μπορεί… αν σκεφτεί κανείς ότι η «Γκερνίκα» του Πάμπλο Πικάσο είναι εμπνευσμένη από τον φοβερό βομβαρδισμό της ομώνυμης πόλης που σκόρπισε τον θάνατο σε εκατοντάδες ανθρώπους.
Τι σας δίνει χαρά αυτή την εποχή;
Η αγάπη των ανθρώπων που έχω στη ζωή μου.
Υπάρχουν πράγματα που σας φοβίζουν;
Η απώλεια σε όλες της τις μορφές.
Κάνετε τώρα πρόβες για τις «Γυναίκες στα χιόνια» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη. Τι θα θέλατε να ξέρουμε γι’ αυτήν την παράσταση;
Είναι μια παράσταση που απευθύνεται τόσο σε γυναίκες όσο και σε άντρες. Έξυπνη, με χιούμορ και γρήγορους ρυθμούς αλλά και στιγμές γεμάτες ευαισθησία και τρυφερότητα. Μια παράσταση για τις σχέσεις, τις φιλίες, τα αναπάντεχα και τις ανατροπές της ζωής.
Υποδύεστε τη «Μάνια». Ποια φράση του ρόλου σάς έχει συγκινήσει;
«Δεν νιώθετε τίποτα; Έτσι θα συνεχίσουμε; Με τα μάτια κλειστά και τ’ αυτιά σφραγισμένα;».
Πρέπει να έχουμε «τα μάτια κλειστά και τ’ αυτιά σφραγισμένα», όπως λέει η Μάνια;
Η Μάνια υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο, ότι δεν πρέπει να έχουμε τα μάτια κλειστά και τα αυτιά σφραγισμένα και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.
Μια ειλικρινής συγγνώμη πόσο μπορεί να διορθώσει λάθη που έγιναν;
Μια σκέτη συγγνώμη δεν σημαίνει τίποτα αν δεν συνοδεύεται από τις κατάλληλες πράξεις που και πάλι κάποιες φορές δεν καταφέρνουν ούτε αυτές να διαγράψουν τα λάθη που έγιναν.
Μελλοντικά ποιους ρόλους ονειρεύεστε να παίξετε;
Oνειρεύομαι να συνεχίσω να υπάρχω και να εξελίσσομαι μέσα από αυτήν τη δουλειά. Δεν ονειρεύομαι συγκεκριμένους ρόλους. Ονειρεύομαι όμορφες συνεργασίες.
Τι σας κάνει να θυμώνετε και με τι γελάτε περισσότερο;
Θυμώνω πάρα πολύ με το ψέμα και την αγένεια.
Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό τον καιρό;
Αυτό το διάστημα ασχολούμαι μόνο με το κείμενο της παράστασης.
Ποια είναι η σχέση σας με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο συμβιώνετε;
Αγαπώ πάρα πολύ τα ζώα αλλά δυστυχώς δεν έχω κατοικίδιο ή τουλάχιστον όχι ακόμη.
Έλενα ευχαριστώ για το χρόνο που μου διαθέσατε. Εύχομαι τα καλύτερα.
Κι εγώ ευχαριστώ για τη φιλοξενία το Catisart.
Νατάσα Σταύρακα: Οι μικρές χαρές αρκούν για να δώσουν χρώμα στη ζωή μας…
Με μάσκες, μπουφάν, μπότες σκι, γάντια, πέδιλα σκι, σανίδες και snowboard ήταν ντυμένες και εξοπλισμένες οι έξι κοπέλες που συνάντησα μόλις βγήκα από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Καβάλας το καλοκαιρινό απόγευμα του Οκτωβρίου.
Όταν έμαθα ότι είναι ηθοποιοί περπάτησα μαζί τους λίγο πιο πάνω, στον πεζόδρομο της Εθνάρχου Μακαρίου. Εκεί, στο κομψό θέατρο τσέπης «Κουίντα» είχα την ευκαιρία να συζητήσω μαζί τους για το έργο «Γυναίκες στα χιόνια» του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη που θα το παρουσιάσουν στο τέλος Νοεμβρίου.
H Νατάσα Σταύρακα θα υποδυθεί τη «Στάσα». Η “Στάσα” είναι η φίλη «πασπαρτού». Η γυναίκα που συγχωρεί τον άπιστο σύζυγό της για μη μείνει μόνη. Είναι η γυναίκα που συντρέχει τον κάθε πάσχοντα. Η ζωή της είναι γεμάτη …ζώδια, όνειρα και απλοϊκές σκέψεις. Η Στάσα είναι η απαραίτητη της κάθε γυναικείας συντροφιάς.
Σε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζει λέει πως «Άμα θέλουν τα κανάλια να βοηθήσουν, όλα γίνονται»…
Μιλώντας με τη Νατάσα έμαθα για το πόσο αγαπάει τα ζώα, για το άγχος πριν από την πρεμιέρα, για τον αγαπημένο της συγγραφέα και τους ρόλους που ονειρεύεται να παίξει και τέλος για τη φιλία και τις μικρές χαρές της ζωής.
Ας ακούσουμε όμως εδώ τη Νατάσα Σταύρακα.
Πού γεννηθήκατε και ποια είναι η καταγωγή σας;
Γεννήθηκα στην Καβάλα.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αποφασίσετε ότι o σωστός δρόμος για σας ήταν το θέατρο;
Δεν ξέρω. Νομίζω η ιδιοσυγκρασία μου. Πάντα μου άρεσε το φευγιό. Θέλω να βλέπω την έξοδο κινδύνου δίπλα μου έτσι ώστε να μπορώ να δραπετεύσω εύκολα. Να αλλάξω όνομα, προσωπείο, προσωπικότητα, κοστούμι …και πάλι απ’ την αρχή.
Την ημέρα της πρεμιέρας μιας παράστασης στην οποία συμμετέχετε ποιο συναίσθημα κυριαρχεί μέσα σας;
Το άγχος.
Σαν καλλιτέχνiς, νιώθετε ότι θέλετε να παίρνετε την επιβεβαίωση των άλλων;
Φυσικά. Το θέατρο είναι δράση και αντίδραση. Αν δεν πάρεις επιβεβαίωση από το κοινό δεν έκανες τίποτα.
Τι σας δίνει χαρά αυτή την εποχή;
Αυτή την εποχή μού δίνουν χαρά οι πρόβες που κάνουμε για την παράσταση και φυσικά τα κορίτσια μου, οι κόρες μου.
Υπάρχουν πράγματα που σας φοβίζουν;
Με φοβίζουν και με αγχώνουν τα πάντα (χα χα χα!).
Υποδύεστε τη “Στάσα”. Ποια φράση του ρόλου σάς έχει συγκινήσει;
«Δεν τους πεθύμησες; Πήγες πίσω;». Ρωτάω τη Λαρίσσα για τα παιδιά της που τα άφησε και ξενιτεύτηκε για να δουλέψει και να τους στέλνει χρήματα για να ζήσουν.
Η “Στάσα” λέει ότι «άμα θέλουν τα κανάλια να βοηθήσουν, όλα γίνονται». Ποια είναι η γνώμη σας για αυτή την άποψη και για τον ρόλο που παίζει ο Τύπος;
Σαφώς αν δημοσιοποιηθεί ένα γεγονός πολλά πράγματα αλλάζουν είτε προς όφελος, είτε εις βάρος του. Αν όντως θέλουν τα κανάλια να βοηθήσουν σίγουρα μπορούν.
Ο άπιστος κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να τύχει συγχώρεσης;
Καλώς ή κακώς οι άνθρωποι αλλάζουμε. Ο άπιστος μπορεί να γίνει κάποια στιγμή πιστός κι ο πιστός, άπιστος.
Η φιλία τι ρόλο παίζει στη ζωή μας;
Πολύ σημαντικό. Είναι δύσκολη η μοναξιά. Το να έχεις δυο μάτια να σε κοιτάζουν βαθιά και δυο χέρια να σε αγκαλιάζουν είναι σωτήριο.
Αρκούν οι μικρές χαρές για να δώσουν χρώμα στην καθημερινότητά μας;
Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ η ζωή τους είναι γεμάτη χαρές, εκείνοι είναι δυστυχισμένοι. Και άλλοι που ενώ η ζωή τους είναι γεμάτη στενοχώριες, εκείνοι είναι ευτυχισμένοι.
Μελλοντικά ποιους ρόλους ονειρεύεστε να παίξετε;
Θα ‘θελα πολύ να παίξω κάποια στιγμή Σαίξπηρ γιατί είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας.
Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό τον καιρό;
Αυτό τον καιρό διαβάζω τις «Γυναίκες στα χιόνια» του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη.
Ποια είναι η σχέση σας με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο συμβιώνετε;
Τα ζώα τα λατρεύω. Γίνομαι άλλος άνθρωπος αν δω κάποιον να κακοποιεί ζώο.
Νατάσα, ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη συζήτηση.
Κι εγώ ευχαριστώ το Catisart για τη φιλοξενία.
Βίκυ Φανέλη: Η τέχνη είναι διέξοδος, εκτόνωση, έμπνευση και τρόπος ζωής
Ένα πολύ θερμό, καλοκαιρινό απόγευμα στα μέσα …Οκτωβρίου έβγαινα από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Καβάλας όταν η περιοχή πλημμύρισε από χαρούμενες φωνές και πολλά χρώματα.
Έξι κορίτσια έμπαιναν μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Ήταν ντυμένες λες και πήγαιναν στο Χιονοδρομικό Κέντρο του Παγγαίου, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Καβάλα.
Μάσκες, μπουφάν, μπότες σκι, γάντια, πέδιλα σκι, σανίδες και snowboard ήταν στην ημερησία διάταξη κι ασφαλώς σε πλήρη αντίθεση με το καλοκαιρινό σκηνικό της πόλης.
Μπήκα στον πειρασμό να ρωτήσω αυτά τα κορίτσια ποιος είναι ο προορισμός τους. Αν και η εμφάνισή τους θύμιζε γυναίκες στα χιόνια, η απάντησή τους με εξέπληξε: «Είμαστε ηθοποιοί και πηγαίνουμε για πρόβα στο Θέατρο Κουίντα. Εκεί θα ανεβάσουμε το έργο του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη “Γυναίκες στα χιόνια”.
Στον πεζόδρομο της Εθνάρχου Μακαρίου, λίγο πιο πάνω από το Μουσείο με περίμενε μια έκπληξη: Ένα θέατρο “τσέπης”, το φιλόξενο Κουίντα. Εκεί είχα την ευκαιρία και τη χαρά να συνομιλήσω με τις έξι ηθοποιούς …πριν πάνε στα χιόνια.
H «Ηρώ» είναι το …μοντέλο της παρέας. Την «Ηρώ» που είναι παθιασμένη με τη μόδα, είναι ένα fashion victim με τα όλα του και για ένα διήμερο στην Αράχωβα μια ντουλάπα ρούχα δεν της είναι αρκετή. Η «Ηρώ» είναι ένας καλός έντιμος και συγχωρητικός χαρακτήρας.
Όμως καλύτερα να ακούσουμε τη Βίκυ Φανέλη που υποδύεται την «Ηρώ» στο έργο του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη. Τη Βίκυ που μας μιλάει για τούς «Δαίμονες» του Lars Noren, για το «Εμπρός», για την Αράχωβα, την τέχνη, το θέατρο και τα όνειρά της για το μέλλον.
Πού γεννηθήκατε και ποια είναι η καταγωγή σας;
Γεννήθηκα στην Καβάλα.
Τι κρατάτε ως ευχάριστη ανάμνηση από την παιδική σας ηλικία;
Οι πιο ευχάριστες στιγμές από την παιδική μου ηλικία είναι εκείνες οι στιγμές δίπλα στη θάλασσα.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αποφασίσετε ότι o σωστός δρόμος για σας ήταν το θέατρο;
Οι πρόβες για μία παράσταση του Λυκείου με έβαλαν στη διαδικασία να το σκέφτομαι. Μετά τη λήξη της πρώτης παράστασης το είχα πια αποφασίσει.
Ποια θεατρική εμπειρία έχει αποτυπωθεί μέσα σας και τι πιστεύετε ότι λείπει σήμερα από τον θεατρικό χάρτη της Αθήνας;
Μία παράσταση που δεν θα ξεχάσω νομίζω πότε είναι οι «Δαίμονες» του Lars Noren σε σκηνοθεσία του αξέχαστου Δημήτρη Γιαμλόγλου και μετάφραση-διασκευή και στον ρόλο του Φράνκ από τον Πάνο Παπαγεωργόπουλο. Επίσης αξίζει εδώ να αναφέρω κάτι που έχει προστεθεί στον θεατρικό χάρτη της Αθήνας και είναι πολύ αισιόδοξο: Το αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο «Εμπρός».
Την ημέρα της πρεμιέρας μιας παράστασης στην οποία συμμετέχετε ποιο συναίσθημα κυριαρχεί μέσα σας;
Την ημέρα της πρεμιέρας, νομίζω ότι πάντοτε επικρατεί το εποικοδομητικό άγχος.
Σαν καλλιτέχνης, νιώθετε ότι θέλετε να παίρνετε την επιβεβαίωση των άλλων;
Αν έλεγα πως δεν τη χρειαζόμουν νομίζω πως θα απείχα πολύ από τον όρο «καλλιτέχνης».
Τι σημαίνουν για σας τέχνη και θέατρο;
Η τέχνη είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητά μου. Είναι η διέξοδος, η εκτόνωση και η έμπνευσή μου. Είναι τρόπος ζωής.
Μπορεί να υπάρξει τέχνη εμπνευσμένη από τη βία και το μίσος;
Ασφαλώς και μπορεί.
Υποδύεστε την Ηρώ. Ποια φράση του ρόλου σάς έχει συγκινήσει;
Δεν έχω αποφασίσει ακόμη πια φράση με συγκινεί περισσότερο. Σίγουρα, γελάω σε κάθε πρόβα με την απάντηση που δίνει η Ηρώ για την πτώση του Τείχους.
Αντιμετωπίσατε δυσκολίες στο χτίσιμο του χαρακτήρα ενός fashion victim όπως είναι η Ηρώ;
Για μένα, που η σχέση μου με τη μόδα δεν είναι και η καλύτερη, ναι σίγουρα έκρυβε μια δυσκολία αυτός ο ρόλος…
Τι σημαίνει το πάθος για τη μόδα στις μέρες μας;
Στις μέρες μας πιστεύω ότι πορεύεται χέρι χέρι με τον υπερκαταναλωτισμό και την ψευδαίσθηση που δημιουργούν όλα τα social.
Ένας έντιμος και συγχωρητικός χαρακτήρας –όπως είναι η Ηρώ– τι τύχη μπορεί να έχει στη σημερινή εποχή;
Αναμφισβήτητα στη σημερινή εποχή δυσκολεύεται να επιβιώσει συναισθηματικά τουλάχιστον άλλα ανεξαρτήτως εποχής μπορεί να είναι περισσότερο ισορροπημένος.
Η μετατροπή του νυφικού σε βραδινό φόρεμα τι σημαίνει για την Ηρώ;
Είναι μια καταστροφή. Γκρεμίζεται η φαντασίωσή της.
Αν ανοίγατε τώρα το παράθυρό σας θα προτιμούσατε την Αράχωβα όπως η Ηρώ ή κάποιο άλλο τοπίο;
Θάλασσα. Θα προτιμούσα θάλασσα…
Μελλοντικά ποιους ρόλους ονειρεύεστε να παίξετε;
Δεν ονειρεύομαι πια ρόλους. Θεωρώ ότι όλοι οι ρόλοι κρύβουν μια ίντριγκα και ένα ενδιαφέρον.
Τι σας κάνει να θυμώνετε και με τι γελάτε περισσότερο;
Η αδιαφορία με θυμώνει. Γελάω πολύ με τις κολλητές μου
Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό τον καιρό;
Αυτό το καιρό …διαβάζω μόνο τον ρόλο μου.
Ποια είναι η σχέση σας με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο συμβιώνετε;
Τα αγαπώ πολύ αλλά δεν έχω τον χρόνο να τους προσφέρω τη φροντίδα που χρειάζονται για αυτό και δεν συμβιώνω μαζί τους. Επίσης θεωρώ ίσως πιο σωστό για εκείνα, να μεγαλώνουν στο φυσικό τους περιβάλλον.
Βίκυ, ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη συζήτηση.
Κι εγώ ευχαριστώ το Catisart για τη φιλοξενία.
Πηγή: catisart.gr