Το δυστύχημα είναι ότι δεν αποτελεί πλέον είδηση η στάθμευση αυτοκινήτων και δικύκλων στα μικρά και επιπλέον κατειλημμένα από έργα, κατασκευές και τραπεζοκαθίσματα πεζοδρόμια της πόλης της Καβάλας, μια συνήθεια που έχει γίνει στάση ζωής για κάποιους είτε στις συνοικίες είτε στο κέντρο της πόλης. Ο εν λόγω πάντως είχε και… ενσυναίσθηση, καθώς δεν το στάθμευσε πάνω στον διάδρομο των ατόμων με προβλήματα όρασης.
Και πεζοδρόμιο πλάτους είκοσι τετραγωνικών να φτιάξουν, δε θα φτάσει αν υπάρχουν τέτοιες σταθμεύσεις αυτοκινήτων, όπως αυτή που αποτυπώνεται στο Παληό Καβάλας, στον κεντρικό δρόμο και μάλιστα σε στροφή και δις μάλιστα διαγώνια. Εννοείται ότι σε περιοχές με υπερτουρισμό ότι οι πεζοί δεν έχουν δικαιώματα, αλλά τουλάχιστον ας κρατηθούν λίγο τα προσχήματα. Για την ιστορία, το όχημα είχε ξένες πινακίδες, αλλά ουδεμία σημασία έχει…
Παρκάρισμα πάνω σε διάβαση πεζών μπροστά από σχολείο. Τι πιο σύνηθες θα έλεγε κανείς. Εδώ όμως έχουμε και μια ακόμη πρωτοτυπία: Η στάθμευση έγινε μπροστά από τη Δημοτική Αστυνομία της Καβάλας. Αλλά στη ζωή όλα είναι ρίσκο: Ή θα με δουν ή θα τη γλιτώσω. Μπράβο Φαίδων για το ρίσκο, μπράβο και στην κοινωνία της ανοχής…
Αν έχεις τύχη και ανοχή, διάβαινε ή ορθότερα, στάθμευε. Αυτό σκέφτηκε και ένας κάτοχος τροχόσπιτου, ο οποίος έκανε το «τρία στα τρία» και πάει τελικό… Πάρκαρε σε σημείο όπου απαγορεύεται, πάνω στη διάβαση και έκρυψε και τον φωτεινό σηματοδότη. Καλύτερα να το έβαζε κάθετα στην Ερυθρού δηλαδή, λιγότερες παραβάσεις θα έκανε.
Ακόμα μια περίπτωση που η έλλειψη ελέγχου και αστυνόμευσης της περιοχής δίνει χώρο σ’ αυτούς που θέλουν να «κάνουν τη δουλειά τους» αδιαφορώντας αν ενοχλούν ή κάνουν δύσκολη τη ζωή των συμπολιτών τους
Διπλό strike παρκαρίσματος στο κέντρο της Καβάλας με αυτοκίνητο να σταθμεύει και σε πεζοδρόμιο και πάνω σε διάδρομο όδευσης ατόμων με προβλήματα όρασης. Η νέα… επιτυχία έλαβε χώρα στην οδό Βότση, με τον πρόεδρος του Νομαρχιακού Συλλόγου ΑμεΑ Νομού Καβάλας, Σμαράγδο Κρεμμύδα να κοινοποιεί τη φωτογραφία, στηλιτεύοντας ένα ακόμη οσκαρικό παρκάρισμα στο κέντρο της πόλης.
Το θέμα δεν είναι ταξικό, αλλά συνειδησιακό. Μπορεί η «Εξέγερση να μην έχει σύνορα», το ίδιο όμως και απουσία της κοινωνικής ενσυναίσθησης. Δεν είναι το πανάκριβο αυτοκίνητο σε μια θέση στάθμευσης για ΑμεΑ, ούτε οι ξένες πινακίδες του, αλλά η κουλτούρα μιας αντικοινωνικής πανδημίας η οποία δεν επιδέχεται ίασης, ούτε η μάσκα κάνει δουλειά. Τουναντίον, εδώ είναι που δεν θέλει «μάσκες»… Αυτές είναι που μας έφτασαν ως εδώ, (αντι)κοινωνικά μιλώντας, για λογαριασμό της «εξέγερσης για το αυτονόητο»… *Η φωτογραφία είναι του Ιορδάνη Αγγελιάδη