Του Θανάση Σοφιανού
Ηδουλειά τις Κυριακές είναι για τους λεβέντες ή για τους δούλους και τα κορόιδα; Αδυνατούσα να απαντήσω, καθώς είχα παρασυρθεί από τις «ανάγκες και τις συγκυρίες της εποχής». Μέχρι που διάβασα μια αληθινή μαρτυρία μιας νέας εργαζόμενης με οικογένεια και παιδιά. Τότε σιγουρεύτηκα ότι η υποχρεωτική δουλειά τις Κυριακές και το να μην έχεις ούτε μια μέρα ξεκούρασης την εβδομάδα είναι για τους δούλους, όχι γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη. Αυτό είναι άλλοθι από «τους απέναντι».
Ποιότητας ζωής δεν είναι μόνο «να έχουμε μια δουλίτσα και ένα μεροκάματο». Ατάκες του τύπου «δε βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω;» είναι παγίδα. Ποιότητα ζωής είναι να χαίρεσαι ώρες και μέρες με την οικογένειά σου, τους φίλους σου, να κάνεις τα χόμπι σου, να πηγαίνεις τις διακοπές σου, έστω και μέχρι την Πέραμο. Και δεν χρειάζεται να έχεις λεφτά. Για την ακρίβεια δε χρειάζεται να έχεις λεφτά για να ΖΗΣΕΙΣ. Διότι άλλο πράγμα η επιβίωση κι άλλο η ζωή. Συγκοινωνούν, αλλά δε συνυπάρχουν, είναι ανεξάρτητα το ένα από το άλλο.
Πιαστήκαμε στη φάκα της κρίσης και με τα «επιχειρήματά της» φτιάξαμε κι άλλη κρίση, την προσωπική μας και κλειστήκαμε στη φυλακή της. Κι άμα ξανακούσω ότι «οι διακοπές και οι άδειες είναι για τους χασομέρηδες», θα πέσει φάπα.
Και για να σας προλάβω: Φυσικά κι αν δεν έχεις να φας, δεν θα σκεφτείς τα ρεπό που δεν… έχεις. Αλλά δεν μιλάω για τη συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων που έχουν πραγματικό πρόβλημα. Μιλάω για τους υπόλοιπους, που μπορεί να μην έχουν, αλλά δεν είναι «του θανατά».
Και να δούμε και από την άλλη πλευρά τι σημαίνει να είναι ανοιχτά τα καταστήματα τις Κυριακές, από την πλευρά των εργαζομένων και όχι των επιχειρηματιών, που και εκείνοι έχουν πρόβλημα με το εν λόγω μέτρο (δε μιλάω για τα πολυκαταστήματα και τις μεγάλες επιχειρήσεις).
Ας δούμε τι έχουν να πουν οι εργαζόμενοι, ξεκινώντας από το παρακάτω μήνυμα μιας εργαζόμενης από την Καβάλα. Κι είθε αυτή η (πραγματική) μαρτυρία να αλλάξει την άποψη κάποιων και να τους κάνει να κατανοήσουν ότι δεν είμαστε γεννημένοι να ζούμε για να δουλεύουμε, αλλά να δουλεύουμε για να ζήσουμε. Αν κάποιοι θέλουν να το αντιστρέψουν αυτό, πρόβλημά τους. Ας αφήσουν, όμως, τους υπόλοιπους που θέλουν να ζήσουν, να το πράξουν ελεύθερα…
Και κάτι άλλο: Οι Κυριακές και κάθε άλλο ρεπό δεν είναι pit stop για να ξεκουράζονται και να είναι πιο εργατικοί οι υπάλληλοι. Είναι για να περνάνε καλά, κοινώς, να γουστάρουν, να τα «σπαταλάνε» όπως θέλουν αυτοί. Κι αν περάσουν καλά, τότε αυτομάτως θα είναι και πιο αποδοτικοί. Φυσική (καπιταλιστική μεν) διαδικασία…
«Δεν βλέπω την οικογένεια μου και τα παιδιά μου. Αν ξεκινήσουμε να δουλεύουμε και τις Κυριακές δεν πρόκειται να αντέξω, θα παραιτηθώ. Μου δίνουν άδεια όταν αυτούς τους βολεύει και όχι όταν θέλω εγώ. Όταν τους είπα πως θέλω να πάω διακοπές με τον άντρα μου μού είπαν πως δεν σου δίνουμε άδεια για να πας να διασκεδάζεις, αλλά για να ξεκουραστείς. Ίσα-ίσα, δηλαδή, για να αναπληρώνω την εργατική μου δύναμη. Θα με χωρίσουν στο τέλος από τον άντρα μου. 11 η ώρα το βράδυ με βουρκωμένα τα μάτια να σου λέει νέα κοπέλα: Αν απεργήσω την Κυριακή θα με διώξουν. Άσε που θα μπω στη μαύρη λίστα και δε θα βρίσκω δουλειά. Υπάρχουν πολλές ενεργές κοπέλες που περιμένουν στη σειρά, μου είχαν πει κάποτε»…