Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Θα ήταν λάθος να καθίσει κάποιος και να κρίνει τις πολιτικές παρεμβάσεις του Μίκη, χωρίς να λάβει υπ’ όψιν του το αχαλίνωτο των παρορμήσεών του και το ανεξέλεγκτο των αυθορμητισμών του. Πολύ περισσότερο, να τις αντιμετωπίσει βιαστικά και εν θερμώ. Αυτό βεβαίως, δεν αποκλείει διόλου τυχόν «αναφλέξεις» που ελλοχεύουν ακόμη στο μεσοδιάστημα του «καταλαγιάσματος». Τουναντίον. Απλά, μία χρονική απόσταση από τις «πρώτες εντυπώσεις» εγγυάται ενδεχομένως μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση και ασφαλέστερη ροή συμπερασμάτων.
Να ’μαστε λοιπόν, κοντά δέκα ημέρες μετά από την επιστολή του Μίκη προς τον Τσίπρα, με τον «θόρυβο» και τη «σκόνη» της να έχουν παρασυρθεί από τους ανέμους της επικαιρότητας. Μέχρις ολικής εξαφανίσεως! Κι εδώ ακριβώς είναι που «παίζεται» η στιβαρότητα (και σοβαρότητα) του περιεχομένου της. Εδώ ακριβώς είναι που «μετριέται» το κύρος και σεβασμός της. Εδώ: στο κατά πόσο τα επίχειρα της επιστολής του είχαν τη δύναμη και τα «κότσια» να αποφύγουν τη φθορά των εφήμερων πραγμάτων.
Συνυπολογίζοντας (πια) και το γήρας, ο πολιτικός Μίκης αδυνατεί να μετουσιώσει την τεράστια εμπειρία του σε κείμενα διαχρονικής αξίας. Αποτέλεσμα τούτου, να υπερισχύουν σε αυτά η ρηχότητα των «στοχασμών» και η πλαδαρότητα των νοημάτων του. Τόσο που μερικά από αυτά να εμπίπτουν ακόμη και στην κατηγορία του… γραφικού. Καλή ώρα!
«Περιέργως» πώς, η επιστολή του Μίκη έγινε αποδεκτή με ιδιαίτερη θέρμη από όλους εκείνους που μέχρι χθες σχολίαζαν υποτιμητικά (έως και χλευαστικά πολλές φορές) κάθε του παρέμβαση στα πολιτικά γεγονότα. Ξαφνικά και ως διά μαγείας, εξαφανίστηκαν από «επικοινωνιακού προσώπου» οι «μπηχτές», τα «γελάκια» και οι ειρωνείες, με τους ανανήψαντες θαυμαστές του να «αποκαθιστούν» εν μία νυχτί την ξεχασμένη του… σπουδαιότητα! Σημεία (και τέρατα) των καιρών!
Για τους υπόλοιπους όμως (αυτούς δηλαδή που δεν «έκοψαν» ποτέ τους «δεσμούς» με τον Μίκη και –ξέχωρα από τις μικρές ή μεγάλες «παρασπονδίες» του– δεν έπαψαν στιγμή να παρακολουθούν με σεβασμό τις αγωνίες και τις ανησυχίες του), η επιστολή αυτή ήταν εξόχως… αποκαρδιωτική! Και εξηγώ:
Παρά το ότι ο Μίκης μάς έχεις συνηθίσει κατά καιρούς σε… ιδιόμορφα σχήματα εθνικοπατριωτισμού, εδώ μοιάζει να χάνει το «ιδεολογικό του μέτρο». Αυτό που κάποτε «θεμελίωνε» πάνω στις «ΕΑΜικές παραδόσεις» (από τη μια) και το ανεπανάληπτο έπος των Λαμπράκηδων (από την άλλη), εδώ υποχωρεί προς όφελος ενός (να πω επικίνδυνου;) ελληνοκεντρισμού, τα «κίνητρα» του οποίου τείνουν να απομονώσουν κάθε έννοια «διεθνισμού» και «οικουμενικότητας». Έννοιες «απαράβατες» για έναν ουμανιστή και καλλιτέχνη του δικού του επιπέδου.
Η «κατά μέτωπο» επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα πάσχει από «ρεαλιστικό αφήγημα». Γίνεται δε, ακόμη πιο «εύθραυστη» όταν η τεκμηρίωσή της «πατάει» επάνω στην εγνωσμένη δημοσιογραφική αφερεγγυότητα του Γιώργου Παπαχρήστου! Και δεν επικαλούμαι την απάντηση-διάψευση της κυβέρνησης για το συνολικό κόστος του ταξιδιού στην Κούβα, αλλά όλα εκείνα που συνηγορούν στις λαθροχειρίες του (κατά Μίκη) «διαπρεπή δημοσιογράφου». Που ούτε οι πρώτες είναι ούτε (εικάζω) και οι τελευταίες.
Τέλος, απορίας άξιον το αισθητικό κομμάτι της επιστολής. Ποτέ άλλοτε ο Μίκης δεν εξετράπη σε τέτοιου είδους «εκφραστικές χοντράδες» για να υποστηρίξει τις απόψεις του. Ποτέ τα κείμενά του δεν «έβγαζαν» τόση «λαϊκούρα» και τόση «φτήνια». Ποτέ δεν έφτασε στο σημείο να «λούζει» τους ιδεολογικούς του αντιπάλους με αυτήν την κραυγαλέα και «κουτσαβάκικη» εκφορά λέξεων και νοημάτων. Ποτέ απ’ όσο ξέρω και ενθυμούμαι!
Συνέπεια τούτων, να χάνει και τα «επιμέρους δίκια» του. Λίγα μεν, αλλά δίκια…