Κοίτα ποιοι μιλάνε…

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, με πρόσχημα την… οικογενειακή υπαιτιότητα, προτείνει αυτό που ο ναζισμός είχε ανάγει σε εργαλείο μαζικών εξοντώσεων: ήγουν, τη θεσμοθέτηση της συλλογικής ευθύνης!


 

Του Μπάμπη Γαμβρέλη

 


Οκέι, χοντρή και ασυμμάζευτη η μαλακία του Νίκου Παρασκευόπουλου για τα περί εκδημοκρατισμού της Χρυσής Αυγής και απόλυτα δικαιολογημένες οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε η δήλωσή του. Αλλά να ακούω και να διαβάζω κριτικές επί των όσων είπε ο τέως υπουργός από στελέχη και οπαδούς του «κεντροαριστερού» μπλοκ, πάει πολύ! Μπορεί να διαφωνείτε, αλλά θα επιμείνω: οι μόνοι που είχαν «δικαίωμα λόγου» σε αυτήν τη «σύγκρουση», ήταν οι άνθρωποι που προέρχονται από την Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα. Οι άνθρωποι που «μάτωσαν» και «ματώνουν» στους δρόμους των αντιφασιστικών αγώνων, που πρωτοστατούν σε όλες τις κινητοποιήσεις εναντίον των νεοναζί, που αντιστέκονται καθημερινά σε όλα τα φαινόμενα εκφασισμού. Αυτοί και μόνον αυτοί είχαν πολιτικά την «έξωθεν καλή μαρτυρία» για να τη «βγουν» και να την «πέσουν» στον Παρασκευόπουλο.

Δυστυχώς, για άλλη μια φορά γίναμε μάρτυρες ενός «ιδεολογικού καθαρτηρίου» που προσπάθησαν να στήσουν οι γνωστοί… αναμάρτητοι. Αυτοί που όταν ο Λοβέρδος χαρακτήριζε τη Χρυσή Αυγή αυθεντικό κίνημα που κάνει ακτιβισμό, έχαναν τη λαλιά τους και κούρνιαζαν ήσυχοι στην ένοχη σιωπή τους. Αυτοί που «λούφαζαν» πολιτικά στην ίδια στέγη με τα φασιστοειδή που «ξέπλενε» το «ιδεολογικό πλυντήριο» της Νέας Δημοκρατίας. Αυτοί που δεν έβγαλαν κιχ όταν στον ΣΚΑΪ «άνοιγε» συζήτηση για τη σοβαρή Χρυσή Αυγή. Αυτοί που έκαναν τη πάπια για τις οροθετικές, που αντιμετώπισαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ως σύρραξη οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων, που δεν έχαναν την ευκαιρία να δίνουν βήμα δημοσιότητας στους χρυσαυγίτες του Αγίου Παντελεήμονα και να χαχανίζουν με τους Κασιδιαρέους σε λάιφ στάιλ αθωώσεις. Αυτοί τώρα, στα… αντιφασιστικά κάγκελα! Θράσος μόνο;

Αλλά, ας μη σας «τρέχω» στο παρελθόν. Ελάτε στις μέρες μας. Την ίδια (πάνω-κάτω) χρονική στιγμή με αυτή της παπαριάς που εκστόμισε ο Παρασκευόπουλος, είχαμε και μία πρόταση του Σταύρου Θεοδωράκη, διατυπωμένη μάλιστα από το βήμα της Βουλής. Τι πρότεινε ο… ατσίδας (και φυσικά προοδευτικός δημοκράτης); Να θεσπισθεί οικογενειακός κωδικός που θα επιτρέπει εκτός όλων των άλλων, όταν κάποιος πιάνεται να καταστρέφει δημόσια περιουσία, ο λογαριασμός τότε να πηγαίνει στην οικογένεια του. Δεν καταλαβαίνω γιατί να πληρώνουν το καμένο τρόλεϊ τα γκαρσόνια και οι πωλήτριες και όχι οι οικογένειες αυτού που το έκαψε.

Με λίγα λόγια, ο «κεντροαριστερός» του Ποταμιού, με πρόσχημα την… οικογενειακή υπαιτιότητα, προτείνει αυτό που ο ναζισμός είχε ανάγει σε εργαλείο μαζικών εξοντώσεων: ήγουν, τη θεσμοθέτηση της συλλογικής ευθύνης! Με «δόλωμα» την «τάξη και ασφάλεια» των «φιλήσυχων πολιτών» και με ταξικά σχήματα «ευρείας κατανάλωσης», ο Σταύρος Θεοδωράκης ζητάει να πληρώνουν (προς το παρόν οικονομικά) οι γονείς το τίμημα των πράξεων των παιδιών τους. Και τίθεται το εξής ερώτημα: ποιος μας εγγυάται ότι αύριο δεν θα διευρυνθεί ο «κύκλος του τιμήματος»; Ποιος μας λέει ότι ο «κοινωνικός εθισμός» σε μία τέτοια «καλλιέργεια» δεν θα προετοιμάσει το «συνειδησιακό έδαφος» και για άλλου είδους… κώδικες;

Τι ακολούθησε όλων αυτών; Η γνωστή… θεραπεία της γαργάρας! Άλλως πώς, ο… εκδημοκρατισμός αλλιώς!