Τα παιδία παίζει

Όταν τα «μεράκια» συνυπάρχουν, εμμέσως πλην σαφώς, με πολύ συγκεκριμένους «πολιτικούς ακτιβισμούς», τότε, μοιραίο και αναπόφευκτο να υποστούν και την ανάλογη κριτική


 

Του Μπάμπη Γαμβρέλη

 


Ένα μικρό σχόλιο που δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα στη Νέα Εγνατία και αφορούσε στην ομάδα Action Team, προκάλεσε (κατά πώς φαίνεται και από τη «διαδικτυακή κινητοποίηση» που ακολούθησε) την έντονη αντίδραση των υπευθύνων της, που έσπευσαν αμέσως να απαντήσουν στα όσα «αρνητικά» καταλόγιζα στις δράσεις τους. Τι έγραψα; Απλά ότι θα αρχίσω να εκτιμώ τη Δημοτική Αρχή μετά την άρνησή της να επιτρέψει στην ομάδα Action Team να διοργανώσει αγώνα δρόμου με Αη Βασίληδες δρομείς! Το καθ’ όλα δηκτικό (και ειρωνικό) σχόλιο «δέχτηκε» μέσω facebook την παρακάτω απάντηση:

Αγαπητέ “αρθρογράφε” Μπάμπης Γαμβρέλης (στην εφημερίδα “Νέα Εγνατία” και στο blog “Η πολίτικη των ανθρώπων”)
Εκτός από το να κατακρεουργείτε με σχόλια σας το μοναδικό φορέα ελπίδας για το μέλλον, το ίδιο το μέλλον, αναρωτηθήκατε ποτέ τι άλλο μπορείτε να κάνετε πέρα από αυτήν την αναίσχυντη και αποτρόπαιη πράξη; Όταν λοιπόν το ανακαλύψετε γιατί είναι προφανές ότι βρίσκεστε σε μαύρα μεσάνυχτα θα μπορείτε να κάνετε τέτοιου είδους κακοήθη σχόλια που είναι το μόνο που έχετε μάθει να πράττετε.

 Είναι αλήθεια ότι την ομάδα Action Team τη «γνωρίζω» εκ του μακρόθεν και μόνο από τα δημοσιεύματα που προβάλλουν τις δραστηριότητές της. Αναφέρω επί τροχάδην το Colors Festival, το Τρέξε με τον Σκύλο σου, το Λάμπει ο Ουρανός και από μια-δυο περιπτώσεις κοινωνικού εθελοντισμού. Είναι επίσης αλήθεια ότι με τα «είδη» που ασχολείται, δεν «διατηρώ» και την καλύτερη των σχέσεων. Στην καλύτερη, αδιαφορώ. Αλλά αυτό ουδόλως θα δικαιολογούσε οποιαδήποτε κριτική εναντίον της. Δικαίωμα στο «παιχνίδι» και την «τρελή χαρά» έχουν όλοι! Πόσο μάλλον όταν (καθώς τώρα το διαπιστώνω) τα μέλη της συγκεκριμένης ομάδας διανύουν (ηλικιακά) το μετα-εφηβικό τους στάδιο.

Το να αυτοπαρουσιάζεται όμως η Action Team ως ο… μοναδικός φορέας ελπίδας για το μέλλον, δείχνει (σε υπέρτατο βαθμό) και τη σχέση των μελών της με την… αφέλεια. Η οποία, αν δεν «κυλούσε» στην… ασθένεια του (μικρο)παραγοντισμού, θα ήταν θεμιτή, ευφρόσυνη και γουστόζικη καθώς θα συμβάδιζε και με τη «γλυκιά αθωότητα» της νιότης τους. Θα είχε, δηλαδή, την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό της ηλικίας τους. Και τότε, όλα καλά (και φυσιολογικά).

Εδώ όμως τα πράγματα μπερδεύονται. Οι πιτσιρικάδες –και ας μη θεωρηθεί υποτιμητικός ο χαρακτηρισμός, τουναντίον– της Action Team συμμετέχουν σε μία πολύ συγκεκριμένη «πολιτική παραγωγή», ο ιδεολογικός πυρήνας της οποίας περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά της απολιτίκ μπούρδας! Κάτι σαν τις χαριτωμενιές των «κινημάτων» τύπου –istas (από Atenistas μέχρι… Kavalistas) που, εν μέσω ψύχους και αστέγων, πήγαιναν και έντυναν με πλεκτά πουλόβερ τα… δέντρα! «Κινήματα» βολικά σε κάθε (μικρή ή μεγάλη) εξουσία.

Θα το ξαναπώ: το «κέφι» του καθενός είναι απολύτως σεβαστό. Σε πολλές δε περιπτώσεις και απαραίτητο για τη «συλλογική μας ευφορία». Άλλωστε, ο κόσμος πάντα θα έχει μέσα του την ανάγκη να «ξεφεύγει», να «ξεχνάει», να εκτονώνεται και να «αποδρά». Ακόμη και να σαλιαρίζει. Όταν όμως τα «μεράκια» (ατομικά και ομαδικά) συνυπάρχουν, εμμέσως πλην σαφώς, με πολύ συγκεκριμένους «πολιτικούς ακτιβισμούς», τότε, μοιραίο και αναπόφευκτο να υποστούν και την ανάλογη κριτική. Δίκαιη ή άδικη, σωστή ή λανθασμένη, οφείλουν να τη δεχτούν και να την αντιμετωπίσουν. Ειδικά όταν οι δραστηριότητές τους εμπλέκονται (κατά κανόνα) και με φορείς του Δημοσίου.

Σαν (πολύ) μεγαλύτερος και επειδή την «αλαζονεία της νιότης» την πέρασα κι εγώ: τα «μαύρα μου μεσάνυχτα» δεν πρόκειται να φωτιστούν από τα φαναράκια που πέταξαν (και πάνε) στους ουρανούς, ούτε και να χρωματιστούν από τα «colors μπουγελώματα». Και θα παραμείνουν «μαύρα» όσο οι νέοι θα σεργιανούν αμέριμνοι στις χαζοχαρουμενιές και το… τίποτα!