Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Δεν ξέρω τι λένε εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εγώ, αναφανδόν με τον… Τατσόπουλο! Αφήστε που οι επιθέσεις και η κριτική που δέχεται από την «παλαιά κομματίλα» μού τον κάνουν ακόμη πιο συμπαθή. Κι ας επιμένουν κάποιοι να ορίζουν την πολιτική τους οντότητα έξω από το θυμικό.
Πού «ταιριάζω» με τον Τατσόπουλο; Κατ’ αρχάς, καραγουστάρω το «ασυνήθιστο του τρόπου του». Το ότι δεν «μασάει λόγια» και δεν συμπεριφέρεται με το… αρμόζον «πολιτικό τακτ». Το γεγονός ότι οι παρεμβάσεις και οι απόψεις του ανατροφοδοτούν συνεχώς ξεχασμένες αριστερές κατακτήσεις. Το ότι σπάνε την κομματική μαλθακότητα και διαχέουν στους στερημένους της κόλπους τον απολεσθέντα ερωτισμό της. Μια καινούρια αγωνία που στραπατσάρει την ξύλινη ρητορική με νευρώδεις αναστοχασμούς και περιπετειώδεις διαλόγους. Με λίγα λόγια, ο Πέτρος Τατσόπουλος –έστω και με αυτόν τον «παρακινδυνευμένο» του τρόπο– παράγει πολιτική!
Μη με ρωτάτε αν συμφωνώ μαζί του ή όχι. Μικρή σημασία έχει και, ειλικρινά, δεν θα έβρισκα κανένα ενδιαφέρον σε οποιαδήποτε απάντηση ακολουθούσε την όποια περιέργειά σας. Το «θέμα» με τον Τατσόπουλο είναι εντελώς άλλο από αυτό που αναπαράγει η καθημερινή «πολιτική ελαφρότητα». Πολύ πιο ουσιώδες από όλα εκείνα που ενισχύουν και ανατροφοδοτούν οι διαδικτυακοί σχολιασμοί και οι εφήμερες αποτυπώσεις. Και πολύ πιο «βαθύ» από κάθε είδος πολιτικού λάιφ στάιλ. Κατά τη γνώμη μου; Αυτό που δοκιμάζεται «επάνω» του είναι η αριστερή ανοχή στο «διαφορετικό». Στο κατά πόσο η σημερινή Αριστερά μπορεί να συνομιλεί «εν συνοδοιπορία» με το «δικό της άλλο». Με τις «μικρές της αιρέσεις». Τις «γοητευτικές της παραξενιές». Τους «ενοχλητικούς» της.
Είναι όμως τόσο «ενοχλητικός» ο Τατσόπουλος; Με την έννοια του «πολιτικά ορθού», ναι. Χωρίς καμία «εσωκομματική παιδεία», χωρίς συλλογικές αναφορές, χωρίς την παραμικρή διάθεση από την πλευρά του να θυσιάσει την ελευθερία του λόγου του στον «ιδεολογικό βωμό», αλλά και «εκ φύσεως»… ζιζάνιο, καθιστούν απείρως αδύνατη την όποια… συμμόρφωση! Πολλώ δε μάλλον την… υπακοή!
Υπήρξε «προκλητικός»; Ναι. Όταν, παρασυρμένος από μία κακώς νοούμενη επικοινωνιακή τακτική, έφτασε στο σημείο να γίνει ομοκάμερος του σαλιάρη αεριτζή (και μέγα απατεώνα και φοροφυγά) Κωστόπουλου. Τότε όντως, υπερέβη σε βαθμό απελπισίας τα «πολιτικά εσκαμμένα». Κυρίως όμως τα πνευματικά και αισθητικά του στάνταρ. Άντε να θυμηθώ και την «άκομψη» συμπεριφορά του απέναντι στον πρώην πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ (και άσχετα με τις ετεροχρονισμένες «συγνώμες» του κυρίου Σταυρίδη). Και μέχρις εκεί…
Πού λοιπόν το πρόβλημα; Στα «εκτός γραμμής» tweetαρίσματα; Στις «πολιτικές του εκκεντρικότητες»; Στη ροπή του προς τη σοσιαλδημοκρατία; Στην παραβίαση των «αρχών και των ορίων»; Στην αυτονομία του; Ή στα τόσα άλλα που θα μπορούσαν να προσθέσουν οι (έως και ζηλόφθονες) επικριτές του; Ομολογώ ότι όσο και να έψαξα, δεν μπόρεσα να βρω κάτι που να εγείρει θέμα «κομματικής νομιμότητας». Να παραβιάζει κανόνες. Να αλλοιώνει θέσεις και προσανατολισμούς. Να δημιουργεί ασάφειες και διλλήματα. Αν μη τι άλλο, ο Τατσόπουλος είναι συνεπής με τον εαυτό του. Με τις ιδέες του. Τον έμφυτο αντικομφορμισμό του. Αν αυτά δεν μπορούν να εκτιμηθούν από τους «καθαρούς ιδεολόγους», τότε –και να με συγχωρέσουν οι σύντροφοι– το πρόβλημα το έχουν οι ίδιοι. Ολότελα…
Υ.Γ.: Αφορμή για τον «υπέρ Τατσόπουλο λόγο» στάθηκε η άποψη του για την απλή αναλογική. Είπα ότι δεν έχει τόση σημασία αν συμφωνώ μαζί του ή όχι, αλλά εν προκειμένω, με… χίλια!