Ο Μπελογιάννης ζει!

Το να «έρχεται» σήμερα ο Κασιμάτης της Καθημερινής και να ζητάει «πιστοποιητικά αθώωσης» με όρους «κανονικότητας», εκτός από υποκριτικό είναι και αφελές!


 

Του Μπάμπη Γαμβρέλη

 


Παίρνοντας αφορμή από την εκδήλωση που θα διοργανώσει η Ελληνική Βουλή προς τιμήν του Νίκου Μπελογιάννη, ο (θεωρούμενος και σοβαρός) αρθρογράφος της Καθημερινής Στέφανος Κασιμάτης σχολιάζει αυτήν της την απόφαση με τον  εξής, δηκτικό θα έλεγα, τρόπο: Η Βουλή, πληροφορούμαι, ετοιμάζεται να τιμήσει τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Μάλλον από λεπτότητα στη μνήμη του νεκρού (διότι ο Μπελογιάννης αγωνιζόταν για να καταργήσει τη Βουλή), η εκδήλωση δεν θα γίνει στο γνωστό κτίριο που δεσπόζει της πλατείας Συντάγματος, αλλά στην Αμαλιάδα, τόπο καταγωγής του Μπελογιάννη. Ωστόσο, ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του και εξ όσων γνωρίζω δεν έχει υπάρξει ποτέ αναθεώρηση της δίκης. Μπορεί, λοιπόν, η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε τότε να ήταν σκληρή και, ενδεχομένως άδικη, όμως η καταδίκη του ήταν δίκαιη και εξακολουθεί να ισχύει. Δεν είναι παράλογο η Βουλή να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του;

Θα παραβλέψω το γεγονός της (απόλυτης) ταύτισης του Στέφανου Κασιμάτη με την άποψη που εξέφρασε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Χρήστος Παππάς για το ίδιο θέμα. Πιθανόν η «συμπόρευση» αυτή να οφείλεται στο ότι ο θαυμαστής του Χίτλερ ΔΕΝ αγωνίζεται για την κατάργηση της Βουλής! Θα παραβλέψω επίσης και το «στιλάκι της ειρωνείας» του, που εδώ το «εξαργυρώνει» με φόντο τη μνήμη ενός νεκρού. Προτρέχω μάλιστα να προλάβω τυχόν παρερμηνείες επί της «εξαργυρώσεως», τονίζοντας ότι καμία πρόθεση δεν έχω να κατατάξω το είδος της δημοσιογραφίας που ασκεί ο κύριος Κασιμάτης με εκείνη των… αργυρώνητων. Προς Θεού!

Ας ξεκινήσουμε όμως από τα «τυπικά». Ή σωστότερα, τα… θεσμικά για να είμαστε και μέσα στο «πνεύμα» του σκεπτικού του. Πράγματι, εδώ ο Κασιμάτης έχει δίκιο (προφανώς και ο ναζιστής βουλευτής). Από τη στιγμή που δεν υπάρχει αναθεώρηση της δίκης, ο Μπελογιάννης παραμένει εσαεί στιγματισμένος με τη… ρετσινιά του κατάσκοπου! Άρα και με αυτήν του προδότη!

Όμως η Βουλή, εκτός από «θεσμικός πυλώνας», είναι (και πρέπει να είναι) ένα συνεχές εργαστήριο παραγωγής σκέψης και πολιτικής. Όταν αυτό ισχύει, τότε η «αναψηλάφηση» της ιστορίας μετέρχεται άλλων κανόνων και ερμηνειών. Υπ’ αυτήν την έννοια, της καταδίκης του Μπελογιάννη προηγούνται πλείστα όσα «μη αναθεωρημένα» εγκλήματα τα οποία καμία Βουλή και καμία κυβέρνηση δεν φρόντισαν (ως όφειλαν) να… διαλευκάνουν. Για παράδειγμα, με ποια κριτήρια «στήνονταν» οι έδρες των δικαστηρίων στη μετεμφυλιακή περίοδο; Ποιοι, ας πούμε, διόρισαν τους δικαστές που έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του; Ποιοι ήταν εκείνοι που «έστησαν» τους… Παρθενώνες στα ξερονήσια; Ποιοι απολογήθηκαν για τους χιλιάδες νεκρούς της Μακρονήσου, της Γυάρου, του Άη Στράτη;

Θεσμικά και «διαδικαστικά» κανείς και ποτέ δεν έβαλε το «χέρι στη πληγή». Κανείς και ποτέ δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία να «ψηλαφήσει» τη μετεμφυλιακή (και όχι μόνο) αγριότητα των «νικητών» με όρους… θεσμών. Οποιαδήποτε «τακτοποίηση» συντελέστηκε στη βάση των ατομικών συνειδήσεων και το φιλτράρισμα μιας συλλογικής μνήμης που, πεισματικά και με κόστος, αρνιόταν υποταγές και «σκεπάσματα». Πράξη βαθιά πολιτική, γι’ αυτό και εξόχως ανθεκτική.

Το να «έρχεται» σήμερα ο Στέφανος Κασιμάτης και να ζητάει «πιστοποιητικά αθώωσης» με όρους «κανονικότητας», εκτός από υποκριτικό είναι και αφελές! Θα πρόσθετα και ανιστόρητο, μιας και στα ιστορικά χρονικά δεν έχει συμβεί να ζητηθεί αναθεώρηση δίκης για ανθρώπους που θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους. Πράγμα ακατανόητο ίσως για τον ίδιο και το σινάφι του (εν προκειμένω και του ναζιστή συμπεριλαμβανομένου).