Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Στο περιθώριο της «διαμάχης» και των διαφωνιών μου με τον Κωστή Σιμιτσή και ευκαιρίας δοθείσης αναρτήθηκαν στον «τοίχο» του διάφορα «επιθετικά» σχόλια εναντίον μου, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν η «εκτόνωση» παλαιών απωθημένων. Δικαιολογημένα θα έλεγα, αφού οι υπογράφοντες τα «χωσίματα» υπήρξαν «πρωταγωνιστές» σε παλαιότερα δημοσιεύματά μου, όχι και τόσο κολακευτικά για τους ίδιους (όρα Χεριστανίδης, Γερομάρκος). Τους κατανοώ. «Χαμένοι» εντελώς, ψάχνουν αφορμές για να βγουν από την «τρύπα της ανυπαρξίας» τους.
Παρά τις προκλήσεις, επέλεξα να μην «μπλεχτώ» σε κανέναν διάλογο μαζί τους. Όχι ένεκα του «αξιόμαχου» των επιχειρημάτων τους (αυτό έλειπε) αλλά εξ αιτίας (και μόνο) του «ανίκητου» που παράγει η… ευφυΐα τους! Όμως, μου ήταν αδύνατο να «αντισταθώ» στα όσα «μυθικά» αφηγείται η (άγνωστη σε εμένα) Ηρώ Καραμανλή, βάσει των οποίων η «αφεντιά» μου ήταν αυτή που της απέτρεψε να σταδιοδρομήσει στην δημοσιογραφία. Πώς; Καλύτερα να σας τα «πει» η ίδια και επανέρχομαι…
Ήμουν – δεν ήμουν δεκαοκτώ χρονών όταν άρχισα να δημοσιεύω ευθυμογραφήματα στις ΜΑΤΙΕΣ του Καρανίκα. Κάποια στιγμή μου λέει ο Καρανίκας να πάω στην αίθουσα του Δημαρχείου που θα έδινε συνέντευξη τύπου ο Νταλάρας. Δίστασα, δεν ήθελα να πάω, εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου μια ζωή να διαβάζω και να γράφω κι όχι να παίρνω συνεντεύξεις, αλλά με πίεσε πολύ και πήγα με άγχος και ταραχή. Αφού μίλησε ο Νταλάρας, έγιναν και οι σχετικές ερωταπαντήσεις, εκεί προς το τέλος όταν ήδη είχαν σηκωθεί κάποιοι να φύγουν, σήκωσα δειλά το χέρι σαν να πήγαινα στο Δημοτικό και ζήτησα να του κάνω κι εγώ μια ερώτηση. Ο Νταλάρας δέχθηκε και τον ρώτησα γιατί δεν έχει μελοποιήσει Τάσο Λειβαδίτη – από τότε ήταν ο αγαπημένος μου και γνώριζα επίσης ότι ήταν πολύ καλοί φίλοι. Ο Νταλάρας ενθουσιάστηκε με την ερώτηση μου (η τύχη του αντζαμή) κι αφού μίλησε αρκετά για τον Λειβαδίτη κι ότι είχαν στα σκαριά μια τέτοια δουλειά μαζί “απλά δεν είχε έρθει ακόμη το πλήρωμα του χρόνου”, με ευχαρίστησε που του έδωσα την ευκαιρία να μιλήσει για τον φίλο του και τη νέα δουλειά που ετοιμάζουν. Φεύγοντας μάλιστα μου είπε «πραγματικά δεν περίμενα μια τόσο ωραία ερώτηση από ένα τόσο νεαρό άτομο». Την άλλη μέρα, πετώντας από χαρά, πάω τις σημειώσεις μου στον Καρανίκα. Γελούσε. Τί ρώτησες τον Νταλάρα; μου λέει. Γιατί, τι συμβαίνει; «Ο Μπάμπης ο Γαμβρέλης στο ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ, μας κάνει ρόμπα». Λέει : «Οι ΜΑΤΙΕΣ έστειλαν στη συνέντευξη μια άσχετη κοπελίτσα που μπέρδεψε τον τραγουδιστή Νταλάρα με τον ηθοποιό Θάνο Λειβαδίτη μουμπλέ μουμπλέ μπλαμπά μπλαμπά μουμπλέ…». Μα τί γράφει; Το και το έγινε, λέω του Καρανίκα, θα στείλω επιστολές σε όλες τις εφημερίδες της πόλης για να διαπιστώσουν όλοι ποιος είναι ο άσχετος. «Κάτσε βρε, δεν γίνονται έτσι τα πράγματα, θα του τηλεφωνήσω πρώτα» μου λέει. Του τηλεφωνεί. «Το και το Μπάμπη, αποδεικνύεται ότι η “άσχετη κοπελίτσα” είναι πιο σχετική από εσένα, διόρθωσέ το». Μετά από τρία – τέσσερα χρόνια βγαίνει ο δίσκος του Νταλάρα που έχει τραγούδια σε στίχους του Λειβαδίτη. Αλλά και από πιο παλιά, μεγάλα και δυνατά τραγούδια είναι του Λειβαδίτη. Τι να πρωτοθυμηθώ; Την ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ με τον Μητροπάνο; Τη ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑ του Μπιθικώτση; Το ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ του Καζαντζίδη; Ακόμη και το ΜΙΡΟΛΟΪ του Μίμη Πλέσσα που το τραγούδησε ο Κούρκουλος είναι του Λειβαδίτη. Και μετά το ΦΥΣΑΕΙ ΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. το ΧΡΩΜΑΤΙΖΩ ΠΟΥΛΙΑ του Παπακωνσταντίνου, ΠΗΡΑ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ της Φαραντούρη κλπ… Δεν έστειλα επιστολές αλλά δεν ξαναασχολήθηκα με τους δημοσιογράφους. Είχα δίκιο δυο τόνους, αλλά μέχρι και σήμερα που για πρώτη φορά εξιστορώ αυτό το γεγονός, πιο πολύ με απογοητεύει και με θλίβει ο άνθρωπος. Ένα νέο παιδί ασχολείται για πρώτη φορά με Δημοσιογραφία. Εσύ ο μεγαλοδημοσιογράφος, βοήθησέ το, στήριξε το, κι αν κάνει κάποιο λάθος, συμβούλεψε το. Από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες φαίνεται το ποιόν ενός ανθρώπου…
Ειλικρινά (και αν είναι έτσι τα γεγονότα), αισθάνομαι βαθιά την ανάγκη να ζητήσω από την κυρία Ηρώ Καραμανλή μία μεγάλη συγγνώμη! Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι η ταπεινότητά μου θα γίνει η αιτία να χάσει το πολιτιστικό ρεπορτάζ μία δημοσιογράφο που θεωρεί τον Νταλάρα… μελοποιό και τον Μητροπάνο ερμηνευτή της Δραπετσώνας!
Από την άλλη όμως, κάθομαι και σκέφτομαι: εγώ σε συνέντευξη Τύπου; Από χλωμό έως αδύνατο. Κι αν κάτι με συνδέει με τον Νταλάρα εκείνης της περιόδου, είναι μία συζήτηση που κάναμε μαζί στον «αέρα» του Ράδιο Άλφα. Υπάρχει όμως και ένα άλλο «κενό» στην αφήγηση της κυρίας Καραμανλή. Την επομένη της συνέντευξης (λέει) πήγε γεμάτη χαρά στον εκδότη της, αλλά αυτός της την «έκοψε» απότομα τη χαρά, προβάλλοντάς της τον… λίβελο του Χρονομέτρου! Και (ξανα) σκέφτομαι: το Χρονόμετρο ήταν εβδομαδιαία έκδοση και κυκλοφορούσε κάθε Δευτέρα. Να δόθηκε συνέντευξη τύπου την Κυριακή, κομματάκι δύσκολο. Κενό μνήμης; Να το αποδεχτώ λόγω… συναισθηματικής φόρτισης και να πάω παρακάτω.
Όσο και αν έψαξα στο (μικρό, είναι αλήθεια) αρχείο που διατηρώ από την περίοδο που συνεργαζόμουν με τον Θόδωρο Θεοδωρίδη στο Χρονόμετρο, δεν κατόρθωσα να βρω το επίμαχο σχόλιο που ως… κατηγορητήριο επικαλείται η κυρία Καραμανλή. Ως εκ τούτου, θα της ήμουν υπόχρεος αν μου το προσκόμιζε η ίδια. Το αρχείο της εφημερίδας βρίσκεται εύκολα. Αρκεί (αν έχει χρόνο) να επισκεφτεί τη Δημοτική Βιβλιοθήκη ή τον ίδιο τον Θοδωρή Σπανέλη, μετέπειτα εκδότη του Χρονομέτρου, και να το ψάξει.
Κατά τα άλλα –και χωρίς την παραμικρή διάθεση να το… κατινιάσω– αυτός ο διάλογος με τον Γιώργο τον Καρανίκα, εμένα με παραπέμπει σε σενάριο από σήριαλ της… Ελευθερίας Καραδήμου! Ξέρετε, από Αγγελοφορεμένο Δαίμονα και πάνω!
Ως «μεγαλοδημοσιογράφος» όμως, οφείλω ορισμένες παρατηρήσεις… τεχνικού χαρακτήρα. Δίσκος με μελοποιημένους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη (και ουχί… Θάνου) από τον Γιώργο Νταλάρα, ποτέ! Αν κάτι ερμήνευσε πρώτος δισκογραφικά ο Νταλάρας σε στίχους του μεγάλου ποιητή, ήταν ένα τραγούδι που περιλαμβάνονταν στον δίσκο Άπονα μάτια. Το Χριστέ και Παναγιά μου σε μουσική Στέλιου Βαμβακάρη. Επίσης, τα τραγούδια τα υπογράφουν οι συνθέτες και όχι οι ερμηνευτές. Αυτά για το… μέτρο της ιστορίας.
Για το «μέτρο» των υπολοίπων, ο Θεός να βάλει το χέρι του…