Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας, γίναμε (για άλλη μια φορά) μάρτυρες του τρόπου με τον οποίο οι Δημοτικές Αρχές διαχρονικά αντιλαμβάνονται (και διαχειρίζονται) τον Δημόσιο Χώρο. Αυτοσχεδιασμοί, προχειρότητες, και «οράματα» έκαναν ξανά την «εμφάνισή» τους με επίκεντρο την αισθητική και τη λειτουργικότητα της πλατείας Ελευθερίας. Τώρα, και με την «επένδυση» του φόβου, ένεκα των «κρουσμάτων παραβατικότητας»!
Ας τα πάρω όμως από την αρχή. Επαναφέροντας (για άλλη μία φορά) το θέμα, ο δημοτικός σύμβουλος της Ανοιχτής Πόλης Λεωνίδας Παππάς χαρακτήρισε την κατάσταση της Πλατείας απαράδεκτη, θέτοντας ταυτόχρονα και θέμα ασφάλειας των πολιτών. Ειδικά τις βραδινές ώρες –θα πει– η παραβατικότητα δίνει και παίρνει και καθιστά την προσπέλαση της πλατείας τουλάχιστον επικίνδυνη… Παρατήρηση-αγωνία που «ήρθε» να συμπληρώσει με τον γνωστό της ρητορικό αυθορμητισμό η κυρία Τσανάκα, λέγοντας ότι: δεν υπάρχει σώφρων που να περνάει από εκεί τις βραδινές ώρες…
Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά χρόνια να περάσω από την Πλατεία Ελευθερίας τις «μικρές ώρες». Όχι βέβαια επειδή με διαπερνά καμία ιδιαίτερη «σωφροσύνη» (το αντίθετο), αλλά επειδή τα «περάσματα» από αυτήν μου προκαλούν έντονα συναισθήματα θλίψης και μελαγχολίας. Θα πρόσθετα και μία διάθεση «ακτιβισμού» (διόλου μα διόλου… «ειρηνική») που τείνει προς την πλήρη… ισοπέδωσή της! Απωθημένο ή μη, θα σας γελάσω…
Με δεδομένο ότι ένα μέρος της αστικής μικρο-παραβατικότητας ευδοκιμεί σε περιοχές που το κοινό τους γνώρισμα είναι η εγκατάλειψη, η ασχήμια και η μιζέρια, πολύ λογικό η συγκεκριμένη πλατεία να αποτελεί ιδανικό τόπο για να «εκφραστούν» τέτοιου είδους συμπεριφορές. Το «χωροταξικό της πανδαιμόνιο» και η «λειτουργική της σύγχυση» είναι αυτά που συντελούν στον «απομονωτισμό» και τη «γκετοποίηση» της.
Αντί λοιπόν οι υπεύθυνοι (αιρετοί και μη) να επικεντρωθούν στην αιτία του προβλήματος, καταφεύγουν σε κοινότυπες διαπιστώσεις και σε ατελέσφορες (ενίοτε και γλαφυρές) περιγραφές. Τέτοιες που να κάνει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους να μοιάζουν με ένα είδος «πολιτικού μελό» επενδυμένο με… σασπένς δαιμόνων! Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η (προφανώς ασυνείδητη) τακτική της δαιμονοποίησης, αυτό που καταφέρνει είναι να «σκεπάζει» τις πρωταρχικές ευθύνες και να παρέχει άλλοθι στις ανικανότητες. Πολιτικές και διοικητικές.
Με το να αναζητάμε λύσεις στο «όνομα» της παραβατικότητας, όχι μόνο παλινδρομούμε και απομακρυνόμαστε από τον στόχο (που άλλος δεν είναι από την αισθητική και την ομορφιά), αλλά δίνουμε και τα κατάλληλα ερεθίσματα για να «εκφραστούν» οι κάθε λογής ρατσισμοί και αυτοδικίες που καραδοκούν στις σκοτεινές παρυφές της καθημερινότητας. Τα ζήσαμε και κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι δεν θα επαναληφθούν.
Η «απάντηση» σε όλα αυτά; Το… λίφτινγκ! Το είπε η κυρία Τσανάκα, «αποκαλύπτοντας» ταυτόχρονα την πρόθεσή της να προκηρύξει ο δήμος Καβάλας Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό για να προκύψουν νέες ιδέες που θα εφαρμοστούν στην πλατεία και θα αλλάξει εικόνα… Προσωπικά, δεν με «χαλάει» καθόλου η ιδέα, άσχετα αν τρόπος με τον οποίο «διοχετεύτηκε» παραπέμπει ευθέως στο «ρεπερτόριο» του… πηγαίου της αυθορμητισμού. Αυτό μένει να αποδειχτεί. Εμείς απλά την… κρατάμε.
Υ.Γ.: Επειδή παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η (ας την πω) «ιστορική αναδρομή» που επιχείρησε η κυρία Τσανάκα για την Πλατεία Ελευθερίας, αξίζει το κόπο να δοθεί και η ανάλογη συνέχεια. Οπότε, κι αύριο μέρα είναι…