Γιατί όχι… Φουάτ;

Όπως όλος ο τόπος, όπως όλες οι ελληνικές πόλεις –δυστυχώς και η μεγάλη πλειοψηφία των παραθαλάσσιων οικισμών και χωρίων–, έτσι και η πλατεία Ελευθερίας υπήρξε «θύμα» πολιτικών επιλογών


 

Του Μπάμπη Γαμβρέλη

 


Στην προσπάθειά της να «ερμηνεύσει» τα αίτια που οδήγησαν την πλατεία Ελευθερίας στο «μαύρο χάλι» που είναι σήμερα, η Δήμητρα Τσανάκα επικαλέστηκε την αισθητική της δεκαετίας του ’80, τονίζοντας ότι οι παρεμβάσεις για την ανάπλασή της εκείνη τη χρονική περίοδο συνδέονταν άμεσα με τη νοοτροπία των μεγάλων πολιτικών προεκλογικών συγκεντρώσεων… Ερμηνεία που, αν δεν κάνω λάθος, «ακούγεται» για πρώτη φορά στον δημόσιο λόγο. Και μάλιστα από… επίσημα χείλη!

Σαφώς απλουστευτική (αλλά κυρίως βαθιά ανιστόρητη) η «ατάκα» της δημάρχου αποτελεί τρανό δείγμα του τρόπου και της νοοτροπίας με τον οποίον η πλειοψηφία των τοπικών παραγόντων –εν προκειμένω των αυτοδιοικητικών– αντιμετωπίζει το χωροταξικό μέλλον των δημόσιων χώρων και την εν γένει πολεοδομική εξέλιξη των πόλεων. Γιατί, πέρα από τις «λεκτικές ακροβασίες», πέρα από τις ιστορικά «ελαφρές» προσεγγίσεις και τη διάθεση να υποβαθμιστούν οι πολιτικές ευθύνες των εμπλεκομένων, αυτό που στην ουσία διακυβεύεται είναι το «πλαίσιο» ευθύνης και σοβαρότητας των τοπικών Αρχών. Και μαζί, η συλλογική μας μνήμη! Αυτή «βιάζεται» και αυτή υπονομεύεται! Κατά κόρον και κατ’ εξακολούθηση!

Όπως όλος ο τόπος, όπως όλες οι ελληνικές πόλεις –δυστυχώς και η μεγάλη πλειοψηφία των παραθαλάσσιων οικισμών και χωρίων–, έτσι και η πλατεία Ελευθερίας υπήρξε «θύμα» πολιτικών επιλογών. Αν κάποιος «ακολουθήσει» την πορεία της μέσα από τις φωτογραφικές της απαθανατίσεις, εύκολα θα διαπιστώσει ότι τα φυσιογνωμικά της χαρακτηριστικά συμβαδίζουν απόλυτα με την «περιρρέουσα αισθητική» των «ιδεολογικών περιόδων» που μεσολαβούν.

«Καθρέφτης», ούτως ή άλλος, των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, η πλατεία Ελευθερίας υπέστη τις «φθορές» που της αναλογούσαν. Ο «αέρας» και η ανοιχτωσιά της, αργά αλλά σταθερά, «πνίγονται» μέσα στην αντιπαροχή της δεκαετίας του ’60. Το μνημειακό της παρελθόν «σβήνει» οριστικά στα μαύρα χρόνια της δικτατορικής λαίλαπας. Η λιτότητα της «γραμμής» της και η «αστική της ησυχία» λεηλατούνται από το μεταπολιτευτικό γιουσουρούμ. Μέχρι την ώρα που θα καταφθάσει ο «σοσιαλιστικός οδοστρωτήρας», για να αποτελειώσει μια και καλή και τα τελευταία «ψήγματα» της ταυτότητάς της. Της όποιας τέλος πάντων της είχε απομείνει…

Μέσα σε όλα αυτά, αδυνατώ να εντοπίσω πού εμπλέκεται η «θεωρία» της κυρίας Τσανάκα. Ειδικά αν αναλογισθούμε ότι από τη δεκαετία του ’80 και μετά, ο ελεύθερος χώρος της πλατείας συρρικνώνεται δραματικά από τις «εργολαβικές οχυρώσεις» και τις κατασκευαστικές ξεπέτες των… έργων αυτεπιστασίας.

Πώς «απαντάει» η Δημοτική Αρχή; Με το σύνηθες και το… βολικό! Την πρόθεσή της να προκηρύξει Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό! Που δεν λέω, καλή και πρέπουσα (η πρόθεση), αλλά «ασυνόδευτη» από πολιτικό και αισθητικό όραμα. Γι’ αυτό ελλιπής και… πάσχουσα!