Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Ο Νίκος Μπελογιάννης δεν «ανήκει» σε καμία Αριστερά και σε κανένα ΚΚΕ! Ο Νίκος Μπελογιάννης «ανήκει» στο μακρύ Μαρτυρολόγιο της Πατρίδας! Στο μεγάλο Αγιολόγιο της Δημοκρατίας! Στο Εικονοστάσι της Ελευθερίας. Ναι, κομμουνιστής και μάλιστα από τους «πιστούς», αλλά ταυτόχρονα και οικουμενικός. Άνθρωπος-σύμβολο που «σπάει» ιδεολογικά τείχη και κομματικά σύνορα. Που δεν «χωράει» σε καμία «οικειοποίηση» και σε κανένα «ζύγι». Καθώς μέγιστος και λαμπρός, υπεράνω όλων των ιδιοτελειών.
Η επιμονή του ΚΚΕ (και άλλων «πολύ αριστερών») να τον περιορίσουν στο δικό τους «εικονοστάσι» όχι μόνο αλλοιώνει το θυσιαστικό του μεγαλείο, όχι μόνο μειώνει τον πολιτικό του άθλο και την ψυχική του γενναιότητα, αλλά παραχαράζει και ένα μεγάλο μέρος της ιστορικής αλήθειας.
Ο Μπελογιάννης δεν «μπήκε» στην Ελλάδα για να οργανώσει την «σοσιαλιστική επανάσταση». Η «εντολή» που του δόθηκε από την εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ δεν «προέβλεπε» καμία προετοιμασία για «ορμητήρια» και «εξεγέρσεις». Εξ άλλου, τα «όπλα παρά πόδα» είχαν προ πολλού παραδοθεί. Το μέλημα (και το διακύβευμα) ήταν άλλο. Πολύ πιο «γήινο», πολύ πιο «χειροπιαστό»: να ανασυγκροτηθούν οι παράνομες οργανώσεις του κόμματος και να βρεθούν τρόποι και τακτικές που θα ενδυνάμωναν τις (ισχνές τότε) προσπάθειες και πρωτοβουλίες για τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Στο όνομα αυτής της «Εντολής» θυσιάστηκε ο Μπελογιάννης.
Υπ’ αυτήν την έννοια, οι τιμές στη Μνήμη του έχουν μεγάλη αξία όταν συμβαδίζουν με τις αξίες τις Δημοκρατίας. Όταν γεφυρώνουν πάθη και αντιπαλότητες. Όταν αντί για «παντιέρες» καταφέρνουμε να αναψηλαφήσουμε από την αρχή σκέψεις και στοχασμούς. Όταν τα συνθήματα και οι φωνές υποχωρούν για να παραδώσουν τη θέση τους στον λόγο και τη σύνεση.
Ανατρέχοντας σε όλα αυτά που έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί για τον Μπελογιάννη, στέκομαι με δέος και ευλάβεια στα λόγια του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σπυρίδωνα: Το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη, το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή…
Δεν ξέρω αν αυτό αρκεί για να κατανοήσουν κάποιοι ότι ήρωες σαν τον Νίκο Μπελογιάννη, σαν τον Νίκο Πλουμπίδη, σαν τον Νίκο Καλούμενο, τον Δημήτρη Μπάτση, τον Ηλία Αργυριάδη, δεν μπορούν να «χωρέσουν» στα στενά τους μετερίζια. Καλά τα «κλουβιά» τους, αλλά όχι για «αετούς»!