Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Μικρή σημασία έχει αν η παρέμβαση-άποψη του Θόδωρου Μουριάδη για τα όσα «συνόδευσαν» την επίσκεψη Κουρουμπλή υπήρξε κατά τι «ξαφνική» και «τραβηγμένη». Και υπερβολικό, βεβαίως, να «πιαστεί» κάποιος –εν προκειμένω η Δημοτική Αρχή– από μία λέξη με αμιγώς συμβολικά χαρακτηριστικά (όπως αυτή του «ιθαγενή») για να «στηρίξει» την αντιπαράθεσή της με τον πρώην Αντιδήμαρχο και νυν δημοτικό σύμβουλο της Ανοιχτής Πόλης.
Αν κάτι όμως ανέδειξε αυτή η (ομολογώ, απρόσμενη) «κόντρα», είναι η «εμφάνιση» του Θόδωρου Μουριάδη σε ρόλο… πολιτικού! Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι (και αν καλά ενθυμούμαι) ποτέ στο παρελθόν δεν επενέβη με τέτοια «ζέση» και με τόσο «αυθορμητισμό» στα «επίκαιρα» και τα καθημερινά. Και τις φορές που έπραξε κάτι τέτοιο, «κινούνταν» συνήθως μέσα στα τεχνοκρατικά και θεσμικά του όρια.
Όχι. Ούτε υπονοώ ούτε «υποψιάζομαι» κάτι. Και μακριά από εμένα «σενάρια» και διαρρέουσες «υποθέσεις». Το αντίθετο! Ευχής έργο άλλωστε άνθρωποι σαν τον Θόδωρο Μουριάδη να συμμετέχουν στα κοινά της πόλης, αρθρώνοντας δημόσιο λόγο και ασκώντας κριτική στα (κατά τη γνώμη τους)… θλιβερά και ανορθόδοξα.
Από την άλλη πάλι, διατηρώ πολλές επιφυλάξεις αν ο φίλτατος Θεόδωρος μπορεί να ανταποκριθεί σε συνθήκες «τρέχουσας πολιτικής». Πρώτον γιατί εκτιμώ ότι δεν του το επιτρέπουν οι «αισθητικές του αντοχές» (δύσκολη η μάχη με τα «θηρία») και δεύτερον γιατί το «σπορ» της καθημερινής έκθεσης απαιτεί «παίκτες» δοκιμασμένους στην προχειρότητα, την τσαπατσουλιά και τη μετριότητα. Ενίοτε και στη… φιλαυτία!
Ο Θόδωρος Μουριάδης βρίσκεται απέναντι από αυτές τις «τάσεις». Άνθρωπος σοβαρός, υπεύθυνος, καλλιεργημένος, σεμνός, εργατικός, δύσκολο να τον δεις ποτέ να ψάχνει την επιβεβαίωσή του στα «επικοινωνιακά εφήμερα» και τις «δημόσιες εμφανίσεις». Καθ’ υπερβολή ίσως, τον Θόδωρο Μουριάδη θα τον κατέτασσα σε μία ιδιότυπη ομάδα πολιτικής αριστοκρατίας! Σε μία «κάστα ευγενών» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης! Γνωρίζοντας εκ των προτέρων τα αντι-ελιτιστικά του χαρακτηριστικά και τη γνήσια λαϊκότητά του. Στοιχεία που, εκτός από αγαπητό, τον καθιστούν συνάμα και… εκλεκτό!
Ως τέτοιον και μόνο, δεν θα τον «χαράμιζα» ποτέ στα «μικρά» και τα ανούσια.